این سکوها حق هـادی را نداد

بابک حاتمی، احمد نوراللهی و میثم علیپور هم همراهش بودند. 4 روز قبل از آن تمرین تعطیل بود و به خاطر مصدومیتی که در بازی ملوان دچارش شد به تبریز نرفت. هادی در همان اوایل نیمه دوم بازی با ملوان از زمین بیرون آمد و وقتی پایش را گرفت مشخص شد برای بازگشتش باید حداقل سه هفته ای منتظر باشیم. چهارشنبه آرام می دوید اما درونش آرام نبود. یکی از بچه های خبرنگار که موبایل به دست از تمرین فیلم می گرفت از او پرسید کی برمی گردی و هادی با همان آرامش و با کمی مکث در نقطه کرنر گفت: «یک هفته بعد.»

یک هفته بعد اصلا نیامد، فقط چند ساعت بعد از آن پیش بینی، نفس نکشید تا نفس پرسپولیس قطع شود. هادی خودش جایی گفته بود از سه چیز ترس دارد؛ یکی از آنها مصدومیت بود. حتما خودش بعد از آن مصدومیت در بازی ملوان ترسیده بود که دوری اش از میدان طولانی شود و وقتی گفت «یک هفته بعد» انگار خودش هم مطمئن نبود. ممکن بود مصدومیتش تا 20 روز طولانی تر شود و کاپیتان بازی صبا را هم از دست بدهد اما کاش همینطور می شد. کاش خود هادی و تیم پزشکی پرسپولیس اشتباه می کرد، کاش یک مصدومیت طولانی تر و دوری از شرایط تمرین هادی را به بابل می کشاند و او در خانه پدری کمی ریلکس می شد. کمی بار مسوولیت را می گذاشت زمین و حداقل برای چند روز آرام می گرفت. کاش مصدومیتش خیلی طولانی تر می شد اما خودش بود. برای پرسپولیس نبود اما برای خانواده اش بود. هادی مصدوم برای پرسپولیس بازیکن نمی شد اما برای محمدهانی و هانا که بابا می شد؟ سایه بالای سر همسرش که بود؟

کاش... فقط کاش هادی کمی کمتر حرص می خورد. کمی بیشتر بی خیال بود. کمی از آن حرص ها را می ریخت بیرون. همه چیز را توی سینه اش نگه نمی داشت. کاش سابقه یکی که بی خیال تر بود بیشتر از او می شد تا هادی کاپیتان اول نباشد. کاش مسوولیت سنگین کاپیتانی جانش را نمی گرفت. کاش پرسپولیس اتفاقی هم که شده نتیجه می گرفت تا او فشار وحشتناک انتقادها را روی دوش خودش حس نکند. کاش با تیترهای تند مصاحبه هایش هر چند روز یک بار خودش را در روزنامه ها و سایت ها خالی می کرد. اما او اهل اعتراض نبود. آنقدر حرف نزد که از بین ما رفت. در آخرین مصاحبه هم طوری از مشکلات می گفت که انگار چیز خاصی نیست اما خدا می داند درونش چه غوغایی بر پا بود. پای صحبت همبازیان صمیمی و دوستان فوتبالی اش که بنشینی، می فهمی هادی ظاهرا آرام بود اما اصلا آرامش نداشت. لقبش را گذاشته بودند آپاچی اما این لقب اصلا بهش نمی آمد. هادی اهل شلوغ کاری نبود. مثل آپاچی ها همه چیز را به هم نمی ریخت. فوتبالش مثل آپاچی ها بود. خیلی می دوید و بازیکن انرژیکی بود. به عنوان یک مهاجم نوک به پرسپولیس آمد اما در تمام این 6 سال و چند ماه به اندازه انگشتان دو دست مهاجم نوک نبود. از فوتبالش گفتیم؛ از اینکه در تمام این سال ها بال راست زحمتکشی برای پرسپولیس بود و فقط یک نیم فصل عرصه برایش آنقدر تنگ شد که بی سر و صدا رفت نفت و دوباره برگشت.

هادی بازیکن بدی نبود. ستاره هم نبود اما فوتبالش قابل قبول بود. بازیکن موثری بود. همیشه فضای دفاع پشت سرش را جمع می کرد و در حمله هم عنصر مهمی به حساب می آمد اما در تمام این سال ها خیری از سکوها ندید. همین هوادارانی که صبح جمعه نامش را فریاد می زدند و از او می خواستند تیمش را بردارد و به طرف سکوها ببرد، همین تماشاگرانی که واویلا واویلا سر داده بودند و می گفتند تیم شان بدون هادی 10 نفره شده، هادی را به اندازه فوتبالی که بلد بود و توانی که برای پرسپولیس خرج کرد تحویل نگرفتند. شاید گفتن این حرف ها وقتی او در خاک آرام گرفته و سرخ و آبی برایش اشک می ریزند نه فایده ای داشته باشد نه به آرامش خانواده آن مرحوم کمکی کند اما یک حسی می گوید باید این حرف ها را زد. اینکه هادی متاسفانه بازیکن خیلی محبوبی برای سکوها نبود و به اندازه ای که باید تشویق نشد. هادی مثل خیلی های دیگر در پرسپولیس 7-6 سال اخیر به متوسط بودن متهم می شد و انگ متوسط بودن در تمام این سال ها همراهش بود. حتی وقتی کاپیتان شد خیلی از همین هواداران و منتقدان می گفتند پرسپولیس آنقدر کوچک شده که بازیکن متوسطی مثل هادی نوروزی کاپیتان اولش به حساب می آید و معلوم است این تیم با این نفرات به جایی نمی رسد. انصاف نبود اما این جو بر ذهن غالب هواداران پرسپولیس و رسانه ها حاکم وجود داشت. هادی مهاجمی بود که به بال راست تبعید شد اما با این تبعید ساخت و تلاشش را قطع نکرد. درست مثل غلامرضا رضایی به خاطر این جابه جایی بزرگ از دروازه دور شد و وقتی گل نمی زد شدت انتقادها بالا می گرفت. همه، آمار گلزنی اش در پرسپولیس را پیش رویش می گذاشتند و مواخذه اش می کردند که چرا اینقدر کم گل می زنی؟ مگر مهاجم چه کاری غیر از گل زدن باید داشته باشد؟ خب، نمی دانستند. سطحی نگاه می کردند. از وظایف بال راست خبر نداشتند. از مشکلات فنی پرسپولیس بی خبر بودند و آن آمارهای لعنتی گلزنی چشم شان را کور کرده بود. هادی 150 بار با پیراهن پرسپولیس بازی کرد و کلا 26 گل زد اما باور کنید به اندازه آن 26 گل هم تشویق نشد. در تمام این سال ها در همین استادیوم آزادی وقتی توپی لو می داد یا فرصتی خراب می کرد انتقاد امانش را می برید و گاهی متاسفانه انتقادها تبدیل به «هو» و شعار می شد. این البته مختص هادی نبود. خیلی های دیگر مثل حسین بادامکی، میثاق معمارزاده، غلامرضا رضایی، همین حالا مهرداد کفشگرییا امید عالیشاه هم طعم این نامهربانی ها را چشیده اند و آنچه بر هادی گذشت عذابشان می دهد. برای آنها شنیدن تشویق های صبح جمعه عذاب آور بود چون می دانستند در این 6 سال و چند ماه سکوها حتی یک بار شماره 24 را با این شور و حرارت به سمت خود نخوانده بودند، می دانستند حتی وقتی کاپیتان شد از او نخواستند تیمش را بردارد و به سمت آنها ببرد. به سمت تیفوسی ها، جایگاه 36 که دیگر شور و شوق گذشته را ندارد. شاید اشتباه باشد اما احساس می کنم به اندازه یک کاپیتان واقعی قدرش را ندانستند. خودمان را هم می گوییم. قدرش را ندانستیم. پای درد و دل هایش ننشستیم چون احتمالا ما را مأمن مناسبی برای باز کردن سفره دلش نمی دانست.

هادی در سال های اول حضورش در پرسپولیس با من رابطه خوبی داشت اما به خاطر یک مطلب که یکی از دوستان همکار نوشته بود – فکر می کنم اینطور باشد – از روزنامه ما رنجید و ارتباطش را با من قطع کرد. یعنی هنوز فکر می کنم اینطور باشد چون هیچ وقت فرصت نشد از خودش بپرسم، تصور می کنم داستان بین ما و هادی اینگونه رقم خورده باشد. با این حال من فوتبال هادی را قبول داشتم و برای من شماره 24 چیزی بیش از آن فوتبالیست معمولی تصور خیلی های دیگر بود. هادی نوروزی برای من و روزنامه ایران ورزشی فوتبالیست قابل احترامی بود. آخرین باری که دیدمش در پارکینگ هتل المپیک بعد از باخت 2- یک به سپاهان بود. آنقدر عصبانی و به هم ریخته بود که نمی دانست چه کار کند. باخت در شرایطی که تیمش 60 دقیقه تیم برتر زمین بود برایش قابل هضم نبود. با مهرداد کفشگری به زبان مازندرانی و با عصبانیت حرف می زد اما من می فهمیدم از چه چیز ناراحت است. آرام کردنش در آن شرایط سخت نبود اما در همان دیدارمان فهمیدم حداقل از دست من یکی ناراحت نیست.

هادی در تمام این 6 سال و چند ماه زیاد مصاحبه نمی کرد. فقط در این سال آخری که کاپیتان شده بود بر حسب وظیفه و نگرانی هایش بیشتر از قبل مصاحبه می کرد اما نه غر زد نه حاشیه ساخت و نه با کم کاری در زمین فوتبال به تیمش لطمه زد. او در 24 سالگی به پرسپولیس آمد و از آنجا که شماره شناسنامه اش 24 بود از همان روز اول پیراهن شماره 24 را برداشت. حتی وقتی کاپیتان شد دنبال شماره بهتری نرفت. خودش گفته بود به 24 مدیون است اما هر چه که بود خاص بودن اخلاقش هنوز سوال های زیادی را به ذهنم می آورد که باید از هادی می پرسیدم و فرصتش مهیا نشد.

حالا هر وقت پشت چراغ قرمز شماره تایمر 24 می شود به فکر فرو می روم. یاد صحنه هایی می افتم که هادی برایمان رقم زد. گل ثانیه های آخرش به سپاهان، شادی گل جالبش در همدان، گوش های شکسته اش برای یادآوری اینکه یک کشتی گیر خوب می تواند یک فوتبالیست خوب هم باشد، بغل پا زدن هایش با محمدهانی در تمرین و البته روزی که رفت و پرسپولیس را تنها گذاشت. حالا درفشی فر بدون هادی چیزی کم دارد و کسی نیست تا جلوی هانی بدود و با او بغل پا بزند. هادی کیلومترها دورتر جایی نزدیک زمینی که اولین بار در آن پا به توپ شد، آرام گرفته است. حالا چیزی که مایه عذابم شده این است که کاپیتان آخرش هم هیچی نگفت و رفت، همه غصه هایش را توی سینه نگه داشت و دوستانش هم نمی خواهند با واگویه دغدغه های ناگفته او مرگ هادی را به حاشیه بکشانند. هادی آرام بود و آرام رفت. هیچ وقت سر دسته حاشیه سازان نبود. حرف های جنجالی نزد و تیمش را به هم نریخت. حتی برای جایگاه از دست رفته اش در ترکیب به راه های مرسوم بازیکنان در فوتبالفارسی امروزی متوسل نشد. البته شاید به خاطر همین ها بود که مدام انگ «متوسط بودن» را همراهش می کشید اما هر چه که بود با عزت رفت و تنهایمان گذاشت. حالا که نمی توانیم برای هادی کاری کنیم، بابت تمام این 6 سال و چند ماهی که در پرسپولیس به حقش نرسید متاسفیم و خجالت زده. به قول مجید جلالی همه ما در مرگ او مقصریم چون اجازه ندادیم غصه هایش را علنی کند و بیرون بریزد اما حالا کار از کار گذشته و هادی زیر خروارها خاک خوابیده. کاپیتان توان بلند شدن ندارد تا طول زمین را بدود و برای همبازیانش موقعیت بسازد. شماره 24 دیگر گل نخواهد زد. حیف شد هادی می توانست با زدن گل چهارم در دربی دوباره روی بورس بیاید و شادی گلی که یک سال در نظر گرفته بود و می گفت سورپرایز است را نشان مان دهد اما اجل مهلت نداد.

هادی خسته و مصدوم رفت، با سینه ای مملو از غصه و درد دل. فقط خدا کند آنجا در قبرستان کپورچال کیاکلا آرام بگیرد. خدا کند این غصه ها را همین جا در تهران، جایی در درفشی فر، آزادی و خیابان های پایتخت بین دوستانش جا گذاشته باشد. خدا کند آرام خوابیده باشد. آرامش روح او خواسته همه ماست. پس همه برای رسیدنش به آرامش دعا می کنیم. از ما که 6 سال و چند ماه تشویقش نکردیم این تنها کاری است که می تواند کمی آرام مان کند. می بینید چقدر خودخواهیم، باز هم دنبال آرامش خودمان هستیم!