این شکنجه در آسیا مکافات دارد!

از گل دقیقه 9 ترابی تا گل دقیقه 91 آل کثیر 82 دقیقه طول کشید. 82 دقیقه زجرآور و ترسناک. زمان کمی نیست. تقریباً چهار پنجم زمان بازی است. در این بازه زمانی بازی تیم شکل می گیرد، حمله می کند، مشغول دفاع می شود، ریتم پیدا می کند، موقعیت می سازد، گل می زند و ممکن است گل هم بخورد.

پرسپولیس در این 82 دقیقه گل نخورد اما گل هم نزد تا همه بار دیگر روی تداوم مشکل گلزنی این تیم معطوف شوند و درباره چرایی این مهم آن هم در آستانه بازی های سخت تر و حساس تر بحث های مهمی مطرح شود.

پرسپولیس همچنان سخت و دیر گل می زند و تقریباً تمام گل هایی که باید بر اساس منطق و عقل فوتبال ثبت شود، در دروازه رقبا نمی روید. توجه کنید که گل اول پرسپولیس بر اساس یک اتفاق و با یک ضربه ایستگاهی ثبت شد. اساس رسیدن به گل از روی ضربات ایستگاهی به خاطر خروج از جریان بازی در زمره گل های دسته دوم و سوم قرار می گیرد. در ثبت گل دوم هم شانس واتفاق دخیل بود و شاید اگر پای اکبر صادقی وسط زمین نمی گرفت آن توپ در نهایت به آل کثیر نمی رسید گل نمی زد.

اما آنچه مد نظر ما و تمام علاقه مندان پرسپولیس و کارشناسان فوتبال است به بازه زمانی حد فاصل این دو گل مربوط می شود. یعنی طولانی شدن زمان رسیدن به گل دوم علی رغم خلق موقعیت های متعدد و تعدد شانس های گلی که در نهایت به نتیجه نمی انجامد.

پرسپولیس مقابل نساجی به نسبت دیدار با پدیده از حیث مالکیت توپ و دقت پاس نمایش ضعیف تری ارائه داد و حتی تعداد شوت های این تیم هم کاهش قابل ملاحظه ای داشت اما از 14 شوتی که به سمت دروازه حریف نواخته شد 9 شانس مسلم گلزنی به دست آمد که یکی از این دو گل در زمره شانس های مسلم گلزنی قرار نداشت.
تعدد موقعیت های گلزنی و رسیدن به حداقل گل چیز غریبی در تیم این فصل پرسپولیس نیست و نمونه اش را بعضاً در بازی های متعدد این تیم دیده بودیم اما نکته اینجاست که به احتمال زیاد همنی تیم قدرتمند پرسپولیس با تمام برتری هایش نسبت به تیم های داخلی و کلاس بالای فوتبالش بعید است همین تعداد موقعیت گل را مقابل تیم های همگروهش در مسابقات پیش روی لیگ قهرمانان ایجاد کند. حالا حساب کنید که پرسپولیس با خلق هشت یا نه موقعیت گل مسلم مقابل نساجی و پدیده فقط یک یا دو گل می زند و اگر مقابل گوا، الوحده و الریان نصف این موقعیت ها را بسازد به چند گل خواهد رسید یا اصلاً قادر به گلزنی هست یا نه؟

نکته مهم در تیم فعلی پرسپولیس که قبل تر به آن اشاره کرده بودیم عدم توانایی تیم در ثبت گل دوم است. در واقع تیم یحیی در بیشتر بازی هایش ثابت کرده قدرت خرد کردن عزم و اراده حریف برای مقاومت را نداشته و با ضعف در ثبت گل های دوم و سوم در طول زمان بازی عملاً حریف را جری و مصمم تر می کند که می شود به این تیم گل هم زد و امتیاز هم گرفت.

آنچه مقابل نساجی اتفاق افتاد آلارم بزرگی بود برای کادر فنی پرسپولیس که در تمام آن 82 دقیقه با وجود برتری نسبت به حریف و خلق موقعیت از طرق متفاوت بعضاً منتظر دریافت گل مساوی هم بودند و اصلاً عجیب نبود که در یکی از آن تک حملات حریف اسیر شده و دوباره امتیازهای مهمی را از دست بدهند. اما مشکل از کجاست؟ برخی به خودخواهی بازیکنان در ندیدن همبازیان شان در مهم ترین لحظه یعنی پاس نهایی اشاره کرده اند، برخی به مشکلات روانی بازیکنان و استرس آنها برای اثبات خود اشاره دارند و به فشار وارده روی خط حمله این تیم که هفته به هفته بیشتر می شود اشاره می کنند و خواستار استخدام یک روانشناس برای تیم هستند. گروهی هم معتقدند کیفیت بازیکنان پرسپولیس اجازه نمی دهد تا گل های دوم و سوم بروید که تداوم گل نزدن ها با این مسأله منافات دارد چرا که بیشتر بازیکنان پرسپولیس در زمره بهترین و باکیفیت ترین فوتبالیست های ایران قرار می گیرند.

گروهی هم به ناهماهنگی مهاجمان اشاره دارند و معتقدند با تداوم حضور مغانلو، ترابی و آل کثیر کنار هم در تیم شرایط بهتر خواهد شد کما اینکه ترابی نمایش مطلوبی مقابل نساجی داشت و مغانلو برعکس آل کثیر بدشانس بود که به گل اولش در این فصل نرسید.

در هر حال انگشت گذاشتن روی یکی از این عوامل به عنوان دلیل اصلی گل نزدن های پرسپولیس کار دشواری است و شاید منطقی تر باشد که بگوییم مجموع این عوامل باعث شده تا استرس رسدین به گل دوم، خرد کردن مقاومت حریف و دنبال کردن بی استرس بازی همواره در بازی های پرسپولیس وجود داشته باشد.

اما چاره چیست؟ قطعاً کیفیت بازیکنان را نمی شود با بالا بردن یک درجه در آستانه بازی های آسیایی بیشتر کرد – اگر مشکل از کیفیت آنها باشد – و تنها می توان تمرین کرد و هماهنگی ها را بالاتر برد، برای مهاجمان فضای آرام و امنی ایجاد کرد تا استرس نداشته باشند و البته با گوشزد کردن شرح وظایف شان آنها را برای کار تیمی و مقدم قرار دادن هدف تیمی شرایطی بهتری در فاز حمله تیم ایجاد شود. از حالا تا اولین بازی آسیایی پرسپولیس در هند فقط چهار روز باقی مانده و تمام این راه حل ها را کادر فنی پرسپولیس بهتر از هر کسی می داند اما آنچه برای همه اهمیت دارد بازتاب این تمرینات در مسابقات پیش روست و اینکه ببینیم از میزان حرص خوردن و شکنجه هواداران پای تلویزیون چقدر کاسته می شود و نتیجه این همه گوشزد کردن مشکلات و پیشنهادهایی که به کادر فنی پرسپولیس داده می شود یا آنچه کادر فنی برای دوای این درد در نظر می گیرد چقدر جواب خواهد داد.