این طایفه نخبه کش

انتخاب علی کریمی به عنوان بهترین خارجی تاریخ لیگ امارات حسی غرورآمیز توأم با حسرت و غبن را به همراه دارد. ستاره ای که قرار گرفتن نامش بر تارک فوتبال امارات یک افتخار بزرگ و سترگ است که نمی توان آن را با نظرسنجی های فیک و هواداری روزمره سنجید و قیاس نمود.

فوتبال امارات از دیرباز تاکنون جولانگاه ستاره های بزرگی بوده؛ آنهایی که از 4 گوشه دنیا در برابر وسوسه دلارهای نفتی عرب ها تسلیم می شدند تا هنر خود را خرج دشداشه پوشان حاشیه خلیج فارس کنند. ستاره هایی که عادت داشتیم آنها را از جعبه جادویی و در بزرگترین تورنمنت ها و بازی ها نظاره کنیم اما به هوای افزودن صفرهای حساب های بانکی خود، چمدان خود را به مقصد فوتبال مهجور و عقب افتاده آسیا و لیگ امارات بستند تا بغل گوش ما پا به توپ شوند. در تمام این سال ها ستاره های ریز و درشتی روی چمن های مخملی امارات طنازی کرده اند؛ ریکاردو اولیویرا، گرافیته، آندرسون دوکاروالیو باربوسا ستاره های تیم ملی برزیل، عابدی پله و آسامواه ژیان از غنا، بوبکر سانگو مهاجم تیم ملی ساحل عاج، میرکو ووچنیچ مونته نگرویی، سباستین تیگالی از آرژانتین از جمله ستاره های دانه درشتی بوده اند که در امارات توپ زده اند اما علی کریمی بالاتر از همه این نام های بزرگ به عنوان بهترین خارجی تاریخ این لیگ انتخاب شده. انتخابی که البته پر بیراه نیست. آنچه علی کریمی در مدت 4 سال حضورش در امارات و باشگاه الاهلی ارائه داده، به اندازه ای درخشان و چشم نواز بوده که این انتخاب را باور کنیم. هنوز نعره های بلند گزارشگران هیجان زده عرب زبان که با واژه «شوف، شوف، شوف» شعبده جادوگر را توصیف می کردند، در گوش همه زنگ می زند.

علی کریمی به واسطه آنچه در امارات انجام داده، شایسته این عنوان است و هیچ ستاره بزرگ خارجی دیگری چنین دستاورد، اعتبار و البته محبوبیتی در امارات نداشته. ایستادن کریمی بالاتر از همه ستاره های ریز و درشت خارجی، بیشتر از آنکه برای شماره 8 قدیمی، افتخارآمیز باشد، اعتباری برای این عنوان و فوتبال امارات است. آنها که هنوز ترانسفر رویایی کریمی از الاهلی به بزرگترین باشگاه فوتبال آلمان را بزرگترین دستاورد تاریخ فوتبال خود می دانند، با انتخاب کریمی اعتباری دوباره را به کف می آورند که نام امارات را به واسطه این ستاره ایرانی سر زبان ها بیندازد.

این انتخاب اما برای فوتبال و ورزش ما یک تلنگر و یک نهیب دوباره است. ستاره ای که با کلکسیونی از افتخارات رنگارنگ و با این اندازه از اعتبار، آوازه و شهرت، در ورزش و فوتبال ایران هیچ جایگاهی ندارد و باید کنار باشد تا فوتبال جولانگاه نااهلانی شود که آن را به این روز انداخته اند. ستاره ای که ارج، قرب و اعتبارش به اندازه ای است که در هر کشور دیگری می توانست به سقف جهانی مدیریت فوتبال برسد اما در ایران چنین سرمایه ای گوشه نشین است.

این قصه پرغصه در فوتبال و ورزش ایران اما گزاره جدیدی نیست؛ یک کلیشه دل آزار که از فرط تکرار دیگر بدل به عادت شده. ما به ستاره سوزی و سرمایه سوزی عادت کرده ایم. در این سرزمین هیچگاه شایسته ها ارج و قرب ندارند و همیشه کنار می مانند. فقط کریمی نیست که با تیغ نامهربانی رانده شده؛ نمونه ها بسیارند.

یک دهه پیش محسن صفایی فراهانی به عنوان نایب رئیس AFC و نفر دوم فوتبال آسیا به بهانه های سیاسی کنار ماند تا صندلی اش را برای بی خاصیت ها و بی اعتبارانی چون علی سعیدلو و محسن علی آبادی حراج کنیم.

علی دایی بین المللی ترین چهره فوتبال ایران و وحید شمسایی بین المللی ترین چهره فوتسال ایران، با آن موقعیت و جایگاه جهانی، در ایران تنها تماشاگر هستند.

منصور بهرامی به عنوان تنها تنیسور ایرانی تاریخ گرنداسلم ها با آن آوازه جهانی، در تشکیلات ورزش و تنیس ایران جایگاهی ندارد. نخبه ها و شایسته های ورزش ما در جغرافیای جهان ورزش اعتباری دارند، تمجید می شوند و سری میان سرها دارند اما در سپهر ورزش ایران کنار می مانند تا بی خاصیت ها، بی اعتبارها و بی کفایت ها ورزش را جولانگاه رفت و آمدهای خود کنند و از تن رنجور ورزش به سود خود بهره ببرند. نخبه کشی رسم ماست، ما به خاکسترنشینی عادت دیرینه داریم!