این فوتبال است؛ بی عدالتی

باخت پرسپولیس به الاهلی عربستان و پیروزی دشوار السد برابر پاختاکور باعث شد شانس های پرسپولیس برای صعود از مرحله گروهی لیگ قهرمانان آسیا به شدت کاهش بیابد. حالا سرخ ها برای سومین حضور متوالی در یک هشتم نهایی 2 راه بیشتر ندارند؛ یا هر دو بازی باقیمانده برابر پاختاکور و السد را ببرند و یا با کسب 4 امتیاز از این دو بازی، دل به اما و اگرها ببندند. طبعا تیمی که با پنجره بسته به فینال آسیا رسیده بود باید با نفرات جدید بهتر از گذشته نتیجه می گرفت اما فعلا این اتفاق رخ نداده است. از قضا به نظر می رسد پرسپولیس از نظر کیفی بسیار بهتر از پارسال بازی می کند. به عنوان مثال 2 نمایش پرسپولیس در دیدار رفت با السد و همین بازی برگشت با الاهلی به معنای واقعی کلمه «خیره کننده» بود و موجی از حرکات تاکتیکی و ترکیبی بین بازیکنان دیده می شد اما فرصت سوزی قرمزها کار را خراب کرده است. اگر قصد دارید به طور ملموس تر تفاوت امسال و پارسال را ببینید، مثلا به پیروزی یک بر صفر فصل گذشته سرخ ها در زمین الوصل نگاه کنید که با کیفیت پایین و چاشنی پررنگ شانس و اقبال به دست آمد. حکایت امسال اما فرق دارد و بازی های قابل دفاع پرسپولیس به ندرت با نتیجه مناسب همراه بوده است. قرمزها پارسال 4 بار در مرحله گروهی و نیمه نهایی با السد بازی کردند اما انصافا هیچ کدام از نمایش های آنها به اندازه بازی امسال شان مقابل تیم قطری آبرومندانه نبود. با این اوصاف اگر پرسپولیس در آستانه حذف قرار گرفته، این موضوع دلایلی دارد.

این فوتبال است
عامل اول همان چیزی است که همه ما ناخودآگاه فوتبال را به خاطرش دوست داریم؛ بی عدالتی! پرسپولیس پارسال در بازی آخر مرحله گروهی در حالی السد را یک بر صفر برد و به عنوان تیم اول صعود کرد که شاید باید با 3 گل برابر حریف بازنده می شد. تک گل سرخ ها در آن مسابقه با گل به خودی مرتضی پورعلی گنجی به ثبت رسید و بعدتر السد بارها تا فتح دروازه پرسپولیس پیش رفت اما توپ های این تیم با بداقبالی به ثمر ننشست. تنها به یاد بیاورید که اگر پرسپولیس در آن بازی مساوی می کرد، به عنوان تیم دوم بالا می رفت و در یک هشتم نهایی به جای الجزیره امارات باید مقابل همین الاهلی عربستان قرار می گرفت. حتی در واپسین لحظات بازی برگشت نیمه نهایی هم اگر ضربه سر ژاوی با واکنش حیرت انگیز علیرضا بیرانوند همراه نمی شد، جشن صعود پرشکوه به نخستین فینال آسیا تبدیل به یک «ضد حال صد هزار نفری» می شد. پس باید به ذات فوتبال احترام بگذاریم؛ گاهی حقت نیست برنده باشی و برنده می شوی، گاهی هم باید ببری و نمی بری. به همین سادگی!

 دست به جای پا
مسئله ذات فوتبال به کنار، اما قطعا در نتیجه نگرفتن پرسپولیس نقصان های فنی هم دخیل است. اگر فرار استثنایی مهدی شیری در دقایق آغازین نیمه دوم را کنار بگذارید، به طور کلی باید گفت مدافع راست سرخ ها در قواره سایر بازیکنان این تیم نیست. شیری در دفاع، پراشتباه و در حمله کم اثر است. تأسف بارترین نکته در مورد او این است که در چند نوبت وقتی امکان بازی با پا و ارسال روی دروازه را داشت، دست نگه داشت تا توپ به اوت برود و آن را بلند پرتاب کند. مایه ناامیدی است که یک دفاع کنار، بازی با دست را به کار با پا ترجیح بدهد. گو اینکه همیشه تجربه ثابت کرده اوت های دستی بلند شمشیر دولبه است؛ گاهی مثل بازی رفت با الاهلی منجر به گل پرسپولیس می شود و گاهی مثل بازی برگشت، ضد حمله و پنالتی و گل حریف را می سازد.

 در حسرت مهاجم قاتل
غیر از مسئله شیری اما پرسپولیس در خط حمله هم خلأ یک قاتل بی رحم مثل همین عمر سوما یا بغداد بونجاح را حس می کند و بدون این ابزار سخت است به مصاف مدعیان آسیایی بروی. علی علیپور بازیکن زحمتکش، پرتلاش و مؤثری است، اما شم گلزنی و مهارت تمام کنندگی مورد نیاز را ندارد. اینکه او آقای گل لیگ ایران می شود، غیر از توانایی خط میانی پرسپولیس در خلق موقعیت می تواند به خاطر سطح پایین مسابقات داخلی هم باشد؛ وگرنه علیپور بیش از حد «متوسط» به نظر می رسد. او برابر الاهلی توپ هایی را خراب کرد که حتی یکی مثل استنلی کی روش هم از دست نمی دهد؛ درست مثل فرصت فوق العاده ای که برابر ذوب آهن از کف داد و اگر گل می شد، کار قهرمانی لیگ را یکسره می کرد. علیپور در بازی با السد هم تک به تک 50متری را به عجیب ترین شکل ممکن از دست داد تا درست در ثانیه آخر دروازه پرسپولیس باز شود و این تیم به جای اینکه الان صدرنشین باشد، در قعر جدول جا بگیرد. فوق فوقش این است که علیپور باید یک مهاجم مکمل یا رزرو باشد، اما حالا به امید اول خط آتش سرخ ها تبدیل شده و با وجود درخشش های گاه و بیگاهش، بعضا همه را مایوس می کند. پرسپولیس بعد از بازشدن پنجره باید یک مهاجم خطرناک تر می خرید اما آنها ماریو بودیمیر را انتخاب کردند که یا کلا مصدوم است و بازی نمی کند، یا در زمین به ندرت صاحب توپ می شود!