این قلعه فروریختنی نیست

بازی می کنیم که فکر نکنند بزدل و ترسو هستیم. این جمله به گوش تان آشنا نیست؟ بله درست حدس زدید، این بخشی از صحبت های برانکو درباره بازی کردن پرسپولیس بدون ملی پوشان در فیفا دی بعد از نایب قهرمانی در آسیاست.

حدودا 3 سال قبل بود که پرسپولیس در یک بازی عقب افتاده از لیگ برتر باید مقابل پیکان قرار می گرفت. آن روزها تیم از جذب بازیکن محروم بود و علیرضا بیرانوند و احمد نوراللهی را به دلیل حضور در تیم ملی بزرگسالان، حمید طاهرخانی به دلیل همراهی تیم امید و بشار رسن را به علت حضور در تیم ملی کشورش در اختیار نداشت. محمد انصاری و حسین ماهینی هم مصدوم بودند تا دست برانکو حسابی روی نیمکت خالی باشد.

با اینکه کمبود بازیکن شرایط خیلی سختی برای تیم به وجود آورده بود، اما سازمان لیگ در اقدامی بی رحمانه و برخلاف مقررات فیفا، تیم پرسپولیس را که خسته از مسابقات آسیایی بود مجبور کرد بازی عقب افتاده اش را بدون ملی پوشانش برگزار کند و برانکو باوجود نارضایتی، تیم نصف و نیمه اش را به مصاف پیکان فرستاد. همان روزها بودند تیم هایی که با یک، دوجین ستاره از نبود ملی پوشان امید خود بهانه ای ساختند برای اینکه به میدان نروند و مثل امروز با تهدید به بازی نکردن از لیگ، خواسته خود را پیش می بردند. اما همان طور که گفته شد پرسپولیس باوجوداینکه می توانست در فیفا دی بازی نکند برابر پیکان حاضر شد و در شرایطی که در نیمه اول با یک گل از حریف خود عقب افتاده بود، در دقایق پایانی کامبک زد و با گل های علیپور و کامیابی نیا پیروز از میدان خارج شد.

این خاطره را یادآوری کردم تا اول از همه تلنگری زده باشم به بازیکنان پرسپولیس که قرار است از این پس برای کسب پنجمین قهرمانی متوالی در لیگ برتر با رقیبان داخلی مبارزه کنند و دوباره بعد از کسب یک افتخار دیگر زیر آماج حسادت و تهمت های ناجوانمردانه رقبا قرارگرفته اند.

حال و هوای این روزهای تیم درست شبیه به وقتی است که آن ها از فینال آسیایی 2018 بازگشته بودند. از یک طرف بازی ها هر روز فشرده تر می شد و با هر 3 امتیازی که تیم می گرفت هجمه رقبا افزایش می یافت، ولی درنهایت آن ها برای اولین بار در یک فصل توانستند هم زمان به قهرمانی لیگ و حذفی دست پیدا کنند. آن هم در شرایطی که مشکلات سرخپوشان کم نبود. علاوه بر اینکه پنجره نقل و انتقالات تیم همچنان بسته بود و برانکو حق جذب بازیکن نداشت، برخی از ستاره های تاثیر گذار خود را هم در کوران مسابقات آسیایی از دست داده بود که ازجمله آن ها باید به وحید امیری، فرشاد احمدزاده و صادق محرمی اشاره کرد که تیم را به هوای بازی در اروپا ترک گفتند. زمانی که این نفرات جدا شدند، تیم تا مرحله یک هشتم رسیده بود، یعنی پرسپولیس در شرایطی تیم های قدرتمند الدحیل و السد را حذف کرد و به فینال رسید که به سختی 11 بازیکن می شد. تیم آن روزها هر 4 روز یک بار در لیگ و آسیا به میدان می رفت و در برخی بازی ها به خاطر اردوهای تیم ملی مجبور بود بدون ملی پوشانش بازی کند. به طوری که 5 روز بعد از دربی برگشت راهی قطر شد و در بازی نیمه نهایی مقابل السد به زمین رفت. در دور رفت لیگ برتر هجدهم نیز 4 روز بعد از دربی با تیم الوصل در مرحله گروهی بازی و این تیم را مثل السد شکست داد. پرسپولیس قهرمانی جام حذفی را هم در شرایطی بدست آورد که تیم مدعی پرمهره و مدعی سپاهان را در نیمه نهایی حذف کرده بود. قبل از این بازی هم یک رقابت سنگین با السد در مرحله گروهی لیگ قهرمانان آسیا داشت که توانست این تیم متمول قطری را شکست دهد. می شود گفت سرخپوشان آن قدر در سال های گذشته زمین خورده اند و بلند شده اند که دیگر ترسی از روبه رو شدن با هیچ قدرتی را ندارند. پرسپولیسی که ما می شناسیم برایش فرقی ندارد حریفش تیم های پرستاره قطری و عربستانی باشند یا مدعیان سنتی لیگ. قهرمان چند دوره اخیر لیگ برتر به اینکه مسابقات پرفشار باشد عادت کرده است و یاد گرفته که از سختی و مشکلات فرار نکند و برای رسیدن به هدف خود تا نهایت توان بجنگند.

اصلا چرا راه دور برویم مگر در همین مسابقات اخیر لیگ قهرمانان آسیا که پرسپولیس برای دومین بار نشان نقره آسیا را بدست آورد، از خودی و غیر خودی کم ضربه خورد یا آن همه مشکل ریز و درشت سر راه این تیم سبز نشد؟ از جا به جایی مدیران گرفته تا جدایی کالدرون و ستاره های تیم نظیر علیرضا بیرانوند، علی علیپور، مهدی ترابی و شجاع خلیل زاده. یعنی گل محمدی در همه خطوط یک مهره اصلی اش را از دست داد، ولی توانست پرسپولیس را تا فینال برساند، آن هم بدون حتی یک میزبانی. همان طور که می دانید کنفدراسیون فوتبال آسیا تیم های ایرانی را از میزبانی در دور گروهی محروم کرده بود و بعد از اینکه باشگاه ها توانستند موافقت ای اف سی را برای دور برگشت بگیرند، سر و کله ویروس منحوس کرونا پیدا شد تا قطر میزبانی همه تیم ها را بر عهده بگیرد. ادامه مسابقات لیگ قهرمانان آسیا در فشرده ترین حالت ممکن و با سختگیری تمام برای رعایت پروتکل های بهداشتی برگزار شد. به طوری که تیم ها هر 3 روز یک بار مسابقه می دادند و تیم الهلال در همان ابتدای کار به خاطر تعداد بالای کرونایی هایش از دور مسابقات کنار گذاشته شد. سپاهان و شهرخودرو که در همان مرحله گروهی حذف شدند و استقلالی ها هم نتوانستند فشار مسابقات را تحمل کنند و به پاختاکور در یک هشتم باختند. ولی پرسپولیس تا لحظه آخر پا پس نکشید و باوجود محرومیت عیسی آل کثیر، بهترین گلزن خود و شیطنت عربستانی ها به فینال رسید. اما متاسفانه به دلیل وقفه ای که در مسابقات افتاد و مهم تر از آن دور بودن از شرایط بازی، جام را به نماینده کره واگذار کرد. اما با شناختی که از مجموعه پرسپولیس داریم، می دانیم که آن ها هرگز خود را درگذشته مکث نمی کنند و این خاطره تلخ را با گرفتن جام در پایان فصل شیرین می کنند. این انگیزه را در ساق های بازیکنان پرسپولیس در زمین گل آلود وطنی دیدیم و خوشبختانه کادر فنی پرسپولیس آن قدر باتجربه هست که بلد باشد چطور روحیه ازدست رفته برخی شاگردانش را بعد از اتفاقاتی که در قطر افتاد تقویت کند یا آن ها را از جنگ های روانی حریفان دورنگه دارد.

قبل از بازی فینال این، نگرانی وجود داشت که مبادا پرسپولیس بعد از قهرمانی اشباع شود و لیگ را جدی نگیرد. عکس آن هم وجود داشت و در صورت از دست رفتن جام روحیه تیم می توانست دچار افت شود. یعنی در واقع قرار گرفتن در این موقعیت مثل شمشیر دولبه برای پرسپولیس بود اما به لطف حریفان، بازیکنان این تیم نه اشباع هستند و نه سرخورده. چرا که حسادت ها و کارشکنی ها کاری کرده است که سرخپوشان زودتر از آنچه تصور می شد خود را پیدا کنند و به لیگ برگردند. باید گفت پرسپولیس بیشتر قهرمانی هایش در سال های اخیر را مدیون رقیبان خود است که باعث شدند حتی در شرایط بحرانی و غم انگیز هم بازیکنان این تیم انگیزه برای دوباره جنگیدن پیدا کند. حریفان پرسپولیس به خیال خود با بیانیه نویسی و تهمت به این تیم می توانند برای خود امتیاز بخرند. ولی سخت در اشتباه هستند. اگر استقلال با تهدید توانست دربی را عقب بیندازد و فولاد، تراکتور سعی می کنند در این میان از آب گل آلود ماهی بگیرند و برای خود سفره پهن کرده اند چه اهمیتی دارد. بگذارید استقلالی ها از اینکه بین تیم های لیگ تفرقه انداختند خوشحال باشند، ولی دود این اتفاق ها آخرش به چشم خود آن ها خواهد رفت، چون فقط پرسپولیسی ها را متحدتر می کند. طوری که آن ها هر قدر حاشیه و جنجال کنند پرسپولیسی ها را برای قهرمانی در لیگ و برد در دربی پیش رو مصمم تر کرده اند. حرف آخر اینکه به حریفان پرسپولیس توصیه می کنیم یک بار دیگر این 2 فصلی را که پرسپولیس در آسیا فینالیست شد مرور کنند شاید بفهمند برای قهرمانی باید تلاش کرد و سختی کشید نه اینکه دنبال رقابت در بیرون از زمین بود. قطعا تیمی که می تواند 7 بازی سنگین را در 19 روز مقابل تیم های قدرتمند آسیایی انجام دهد این قدر قدرت دارد که از پس بازی های عقب افتاده اش در لیگ بربیاید. تازه 8 هفته از لیگ گذشته است و هنوز به نیم فصل هم نرسیده ایم، این همه ترس برای چیست؟ البته همین که حریفان فقط دنبال مساوی شدن تعداد بازی های هستند و نمی گویند تاریخ و ساعت بازی های شان باید با پرسپولیس یکی باشد جای شکر دارد، وگرنه خدا می دانست که سازمان لیگ چه شلم شوربایی می خواست رقم بزند.