این کارنامه شایسته تمجید است

شروع فصل بدون مهاجم درجه یک و از دست دادن بهترین بازیکن در سه بازی پایانی نیم فصل و در نهایت صدرنشینی: این کارنامه شایسته تمجید است.

فصل گذشته وقتی پرسپولیس بعد از پنج سال قهرمانی متوالی بالاخره این عنوان را به استقلال واگذار کرد، یحیی گل محمدی به وضوح روی لبه تیغ قرار گرفته و در مقاطعی به شکل واقعی فاصله ای تا از دست دادن جایگاه خود روی نیمکت قرمزپوشان نداشت.

حتی رتبه قابل احترام نایب قهرمانی نیز دیگر رضایت هواداران پرسپولیس را جلب نمی کرد و به خصوص رفتار گل محمدی در چند مقطع به شدت مورد انتقاد بخش رادیکال جامعه هواداری این تیم قرار گرفته بود. فعالیت های بعضا مبهم و عجیب او در صفحه مجازی و بستن و باز کردن های شاید بی معنی، برخی را متقاعد کرده بود که گل محمدی دیگر از وجهه و البته آرامش لازم برای هدایت پرسپولیس برخوردار نیست.

فصل تابستان با خریدهای پرتعداد و قابل توجه این تیم در درون دروازه، خط دفاعی و میانی آغاز شد و البته سرمربی پرسپولیس تقریبا در تمامی مصاحبه های سرپایی بعد از تمرینات تابستانی تیمش در مورد عدم حضور یک مهاجم نوک قابل اعتماد و نامدار در خط حمله هشدار می داد. ناکامی پرسپولیس در جذب سجاد شهباززاده و انتقال این تیم به اردوی رقیب عصبانیت این سرمربی را دوچندان کرد و حتی استفعای یحیی نیز در مقاطعی دور از ذهن به نظر نمی رسید. اوضاع حاکی از آن بود که اختلاف خاموشی بین او و مدیریت سر جذب مهاجم وجود دارد و شاید این اختلاف حتی گاهی منجر به لجبازی بر سر انتخاب گزینه نهایی در خط حمله شده است.

به هر حال بعد از مطرح شدن هزار و یک اسم، این یورگن لوکادیا بود که با سر و صدای فراوان با پرسپولیس به توافق رسید و در ادامه نیز شیخ دیاباته ای که در ابتدا گزینه مورد نظر یحیی نبود، به خط حمله قرمزپوشان اضافه شد. فصل با نمایشی کسالت آور در اصفهان برابر ذوب آهن آغاز شد و تازه اولین گل پرسپولیس در هفته سوم و توسط میلاد سرلک به ثمر رسید.

اما در ادامه و با اضافه شدن یورگن لوکادیا به ترکیب، روند پیروزی های 0-1 و اقتصادس پرسپولیس نیز آغاز شد. یحیی گل محمدی که از نظر چهره نیز بی شباهت به مکس آلگری نیست، تیمش را مانند یوونتوس و با خط دفاعی مستحکم و کسب برتری هایی با حداقل گل، در نهایت به قهرمانی نیم فصل با اختلافی قابل توجه نیز رساند تا در موقعیتی کاملا متفاوت نسبت به چند ماه قبل قرار گیرد.

تیمی که از نظر مهره و بودجه شاید در رده سوم تیم های حاضر در لیگ برتر قرار داشته باشد، شاید فقط در دیدار مقابل تراکتور و در آن شرایط خاص نتوانست نمایشی درخور ارائه دهد و در 14 بازی دیگر خود در نیم فصل اول، حداقل ضعیف تر از رقیب ظاهر نشد. دو تساوی برابر سپاهان و استقلال، برتری درخشان برابر گل گهر و البته پیروزی های اقتصادی و مهم برابر تیم های نیمه دوم جدول، باعث شد پرسپولیس تحت هدایت یحیی با پنج امتیاز برتری، بخت اول فتح لیگ برتر در فصل جاری لقب بگیرد. حتی جدایی عجیب و دور از ذهن لوکادیا در شب بازی حساس مقابل استقلال نیز تیم گل محمدی را از مسیرش خارج نکرد و اعتبار این حفظ تیم و انضباط محسوس در طول نیم فصل بی تردید متعلق به سرمربی باتجربه قرمزپوشان است.

حالا دقیقا سه سال از جدایی عجیب و غیرمنتظره گابریل کالدرون و حضور یحیی گل محمدی روی نیمکت پرسپولیس سپری شده است. مردی که در اولین حضور خود در این باشگاه نتوانست رضایت کامل هواداران را جلب کند، حالا در مسیر تبدیل شدن به یکی از بهترین سرمربیان تاریخ پرسپولیس قرار گرفته (البته این اتفاق همین حالا نیز رخ داده). رسیدن به فینال لیگ قهرمانان آسیا و شکست در دیداری که اصلا پرسپولیس تیم ضعیف میدان نبود، دو قهرمانی در لیگ و قرار گرفتن در مسیر سومی، فتح سوپر جام و البته رفتاری اغلب مقبول در بین جامعه هواداران فوتبال (به غیر از یک مقطع در نیم فصل دوم سال گذشته)، باعث شده یحیی گل محمدی تبدیل به یکی از افراد موجه، قابل احترام و محبوب در بین اغلب هواداران فوتبال در ایران تبدیل شود.

کسی در اواخر دهه 70 نیز ثابت کرده بود بازگشت از دروازه جهنم را بهتر از هر کسی بلد است، حالا روزهای جنجالی و پرتنش نیم فصل دوم سال گذشته را کاملا فراموش کرده و با چهره ای آرام و بااعتماد به نفس، در مسیر قهرمان کردن تیمش در این فصل عجیب و متفاوت قرار گرفته است.