باخت در زمین، پیروزی روی سکوها

دیروز صدای تشویق، صدای زنانه بود. در روزی که پرسپولیس شکست خورد، فوتبال ایران یکی از متفاوت‌ترین لحظات هواداری‌اش را تجربه کرد؛ روزی که ورزشگاه آزادی تمام‌ و کمال به زنان تعلق داشت.

به گزارش ایسنا، ال‌کلاسیکوی ایران؟ شاید، اما برای بسیاری از ما، دیروز روز دیگری بود؛ روز زنان. زنانی که برای ورود به ورزشگاه مسیر پر فراز و نشیبی طی کرده بودند، حالا می‌توانستند بدون روبرو شدن با این پیام که «این جایگاه متعلق به مردان است» هر قسمتی از آزادی که دوست داشتند، بلیت بخرند، بنشینند و یک‌صدا تیم محبوب‌شان را تشویق کنند.

پرسپولیس و سپاهان در چارچوب هفته بیست‌وهفتم لیگ برتر فوتبال، جمعه ۲۹ فروردین به مصاف هم رفتند. پرسپولیس با اینکه میزبان مسابقه بود و از حمایت پرشور زنان هوادارش بهره می‌برد، در نهایت دو بر صفر شکست خورد؛ شکستی که شانس قهرمانی را از سرخ‌ها گرفت و راه‌ رسیدن‌شان به سوی لیگ نخبگان را دشوارتر کرد.

شکست، از دست رفتن قهرمانی، دوری از لیگ نخبگان؛ همه این‌ها برای تیم و هوادارانش تلخ است. اما اصل ماجرا در مستطیل سبز رقم نخورد، بلکه روی سکوها جریان داشت؛ جایی که هزاران زن عاشق فوتبال، آزادی را لبریز از شور و تشویق کردند. آن‌ها تا سوت پایان، در کنار تیم‌شان ایستادند.

ماجرا از آنجایی که شروع شد که کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال دیدار تیم‌های پرسپولیس و سپاهان را از حضور هواداران مرد محروم کرد و تنها به زنان اجازه ورود داد. دیدار رفت ۲۶ آذر ۱۴۰۳ در نقش جهان برگزار شد. زنان طرفدار سپاهان سنگ تمام گذاشتند و فوتبال ایران برای اولین بار شاهد حضور هزاران هوادار زن در ورزشگاه بود. طبق اخبار اعلام شده حدود ۴۵ هزار زن هوادار وارد ورزشگاه شدند و تیم‌شان را تنها نگذاشتند. بازی برگشت ۲۹ فروردین در آزادی برگزارشد. بیش‌تر سکوها یک دست سرخ‌پوش شدند و آزادی در قرق زنان بود. زنان طرفدار سپاهان هم تیم‌شان را تنها نگذاشته و خود را به آزادی رسانده بودند.

ما نه خواهان حذف مردان از ورزشگاهیم و نه معتقد به تبعیض جنسیتی؛ هواداری حقی‌ است برای همه، بی‌تفاوت به جنسیت. با این حال اگر برای لحظه‌ای انتقادات وارد به حکم صادر شده را کنار بگذاریم، آن‌چه دیروز رخ داد، نمایش باشکوهی از هواداری زنانه بود؛ هواداری که نه گل دقیقه ۲ سپاهان و نه گل به خودی گولسیانی، نتوانست آن را ساکت یا مأیوس کند. زنان تا آخرین لحظه‌ها تیم‌شان را تشویق کردند و در عین حال، اخلاق و رفتار حرفه‌ای را تمام و کمال رعایت کردند.

نارضایتی به نتیجه نه با پرتاب بطری بود و نه فحاشی بلکه طرفداران پرسپولیس برای بیان اعتراض خود فقط در دقایق پایانی بازی علیه مدیرعامل پرسپولیس شعار دادند. با این حال پشت تیم و بازیکنان‌شان ماندند، مثل خانم میان‌سالی که بعد از بازی می‌گفت "با یک برد هوادار پرسپولیس نشده‌ایم که با یک باخت پشت تیم را خالی کنیم."

یکی دیگر از نکات جالب توجه این بود که آزادی هنوز مشکلات زیادی برای میزبانی تماشاگران مرد و زن دارد. تعمیر و نوسازی این ورزشگاه مدت‌هاست که آغاز شده اما هنوز به سرانجام نرسیده است. تصویر قسمت‌های در دست مرمت ورزشگاه، از زیبایی بصری فضا کم می‌کرد. گلایه از سرویس‌های بهداشتی هم که سر درازی دارد و باید فکری به حال آن شود اما یکی از نقاط قابل تقدیر برای میزبانی از هواداران، در نظر گرفتن چندین دستگاه اتوبوس بود که زنان را به مترو می‌رساند تا در برگشت خود دچار مشکل نشوند.

با تمام این تفاصیل و نتیجه‌ای که متفاوت با خواست شور حاکم بر ورزشگاه بود اما حتی در تلخیِ شکست، لبخند بر لب‌ها بود؛ چرا که دیروز نه تنها روز تقابل پرسپولیس و سپاهان بلکه نمایشی باشکوه از همراهی، حضور و توانمندی زنان در صحنه هواداری فوتبال ایران بود.

صحنه‌های تشویق یک‌صدای تماشاگران خانم باید تلنگری برای هواداران آقا باشد که می‌توان به دور از عصبانیت و فحاشی از بازی و فضای ورزشگاه لذت برد و تیم خود را تا پایان ایستاده تشویق کرد؛ کاری که هواداران تیم‌های بزرگ و پرطرفدار می‌کنند.