بازيكنان كه مسئول آناليز حريف و برنامه ريزى بازى نبودند

پرسپوليس با اين تفكر وارد زمين شد كه در ۲۰ دقيقه ابتدايى بازى ، حريفش را در نيمه زمين خود آنها حبس كند و براى رسيدن به گل فشار بياورد. تمركز اصلى بازيكنان پرسپوليس در خط فرضى ميانى - طولى زمين بود. اتفاقى كه مى افتد اين است كه بازيكنان شاهين با استفاده از كناره هاى خالى مانده زمين، اتوبانى براى دسترسى سريع به يك سوم دفاعى پرسپوليس بازمى كنند. دايى كه بازيكنان را به «صلابه» كشيده است، آيا مى تواند به اين سوال پاسخ بدهد كه آنها در چنين شرايطى چگونه مى توانستند در برنامه هاى هجومى شركت كنند ؟آنها حتى حق نداشتند قبل از رسيدن به يك سوم دفاعى حريف توپ روى دروازه ارسال كنند؛ در حالى كه حتى تا نيمه زمين هم نمى رسيدند. در چنين شرايطى انجام عمليات پرس از جلو امكان پذير نبود. موارد ضد و نقيض بسيارى در بازى پرسپوليس ديده مى شود كه اشكال در آناليز حريف و برنامه بازى را نشان مى دهد. پرسپوليس با محاسبات نادرست به ميدان رفت. ارزيابى درباره نقاط قوت و ضعف شاهين اشتباه بود. تمركز سرخپوشان از كناره برداشته شد و اين مساله فضاى لازم را به حريف داد. همچنين بهتر بود ، پرسپوليس بخش اول برنامه هاى خود را به كنترل و بستن بازى و راه هاى نفوذ حريف اختصاص مى داد و اندك اندك از لاك بازى بسته خارج مى شد تا كنترل توپ و ميدان از دستش خارج نشود، همچنين تيمى كه مى خواهد روى پرس در نيمه زمين حريف كار كند، بايد خط دفاع خود را پيش بكشد، در دفاع مركزى از مدافعان سرعتى استفاده كند و به جاى طول بايد از عرض زمين استفاده كند.در پرسپوليس هيچ يك از اينها را شاهد نبوديم و ارزيابى غلط از توان حريف كه به فشار مضاعف آنها بر دفاع انجاميد، باعث شد مدافعان مركزى دفاع را عقب بكشند و همين شرايط پارادوكس را براى عليرضا محمد و ابراهيم شكورى به وجود آورد، بارها و بارها شروع به نفوذ نكرده ، متوقف شوند و براى افزايش تعداد مدافعان به عقب بازگردند. پرسپوليس همچنين براى عقب نگه داشتن نفرات بيشترى از شاهين، براى اينكه تعداد حملات آنها را كم كند، از دو نكته غافل شد. اول؛ ارسال توپهاى بلند از كناره ها براى تدارك ضد حملات كه بازيكنان از آن منع شده بودند و دوم؛ استفاده از بازيكنان سرعتى در حمله، مثل پروين كه روى نيمكت نشسته بود و وسلى كه به راحتى از دست داده شد، شاهين بوشهر با استفاده از اين فرصت ميانه زمين را در اختيار گرفت و از اين رو شاهد بوديم، آنها در حملات پرتعداد خود روى دروازه پرسپوليس هيچ گاه در ميانه زمين دچار مكث نشدند و اين مساله باعث گرفته شدن زمان از پرسپوليس مى شد تا سازماندهى دفاعى مختل گردد. اگر به همه اينها خستگى بدنى و روحى ناشى از شرايط سفر واسترس عدم نتيجه گيرى را اضافه كنيم آنگاه بهتر به اين سوال پاسخ مى دهيم كه آيا پرسپوليسى ها در همان اشتباهات به ظاهر فردى هم كاملاً مقصر بودند يا نه؟