بازگشت به خانه

یحیی عاقبت به پرسپولیس رسید و پرسپولیس عاقبت به یحیی. مدافع محجوب فوتبال ایران که زمانی در قلب خط دفاعی سرخ های تهرانی می درخشید و همیشه به داشتن آرامش و شخصیت بالا معروف بود، حالا سرمربی تیم محبوبش است. سرمربی تیمی که نیم فصل را با قهرمانی به پایان رسانده و سه فصل پیاپی است که نگذاشته جام لیگ برتر به دست تیمی دیگر برسد. تیمی که هوادارانش تشنه تکرار قهرمانی هستند و با سرمربی آرژانتینی این فصل شان به نزدیکی های آن هم رسیده اند. شاید هواداران پرسپولیس بعد از رفتن برانکو ایوانکوویچ، انتظار نداشتند تیم شان در نبود او هم چنین نتایج درخشانی بگیرد اما کالدرون نشان داد که برخلاف نتایج ضعیف اول فصلش، می تواند پرسپولیس را در ساحل آرامش نگه دارد. آنها رفته رفته تیم تر شدند و با ضدحمله های برق آسای شان تبدیل شدند به بلای جان مدافعان اغلب کند لیگ برتر. پرسپولیس از 16 بازی اول 34 امتیاز گرفت. 2 امتیاز بیشتر از میانگین 2 امتیاز لازم برای رسیدن به قهرمانی در فوتبال ایران و حالا در تعطیلات نیم فصل پوست انداخته است.

کالدرون راه سایر مربیان خارجی فوتبال ایران را رفت و به دلیل نگرفتن به موقع مطالباتش از دست باشگاه شاکی شد. او به آرژانتین رفت و دیگر به ایران برنگشت. درست مثل استراماچونی و چند مربی دیگر. در این وانسفا و در شرایطی که انتخاب یک مربی خارجی دیگر می توانست به دلیل مشکلات موجود اقتصادی کشور، یک مسأله تازه بیافریند، همه هواداران به این نتیجه رسیدند که باید در نیم فصل دوم یک مربی ایرانی را روی نیمکت تیم محبوب شان ببینند. و چه کسی بهتر از یحیی گل محمدی؟ او از گزینه های دیگر -تارتار و علی دایی- هم محبوب تر بود و هم فنی تر. تیم هایش در چند فصل گذشته خوب بازی می کردند و بعضاً از بضاعت شان هم بهتر نتیجه می گرفتند. حتی در همان روزهای تابستان که برانکو از ایران رفته بود هم برخی از پرسپولیسی ها دوست داشتند یحیی را در قامت سرمربی تیم شان ببینند و حالا با 6 ماه تأخیر این اتفاق رخ داده.

گل محمدی که فصل پیش برای اولین بار یک تیم خراسانی را به رقابت های لیگ قهرمانان آسیا رساند، امسال تیمش 28 امتیاز گرفته و در رده ششم است. نتایجی که نه درخشان محسوب می شود و نه می توان ساده از کنار آنها گذشت. یحیی فصل پیش بود که تیمش فوق العاده نتیجه می گرفت و خارق العاده بازی می کرد. پرسپولیسی ها و خود یحیی هم دوست دارند همان کیفیت سال گذشته شهرخودرو را در پرسپولیس نیم فصل دوم ببینند.

گل محمدی البته یک بار دیگر هم سابقه قرار گرفتن در چنین جایگاهی را داشت. آن بار هم مثل این دفعه، از کارش استعفا داد و به پرسپولیس آمد. او در سال 91 سرمربی صباباتری بود اما در همان روزهای ابتدایی فصل، از این سمت استعفا داد و به عنوان دستیار به پرسپولیس آمد و کنار مانوئل ژوزه قرار گرفت. در میانه فصل، ژوزه که نتایج بسیار بدی با پرسپولیس گرفته بود از تیم اخراج شد و پرنده خوشبختی بر شانه آقا یحیی نشست. او سرمربی تیمی شد که از بچگی به آن علاقه داشت. نتایج بدی هم نگرفت. تیمش رو به جلو بازی می کرد و پیشرفت تیم کاملاً محسوس بود. پرسپولیس در آن فصل در مجموع 22 بار با هدایت یحیی وارد زمین شد و فقط 2 باخت را تجربه کرد. سرخ ها در آن بازی ها 35 گل هم به ثمر رساندند و گل محمدی آرام آرام جای خود را در قلوب هواداران باز کرد اما شکست در دیدار فینال جام حذفی او را از چشم ها انداخت. آن باخت به سپاهان در فینال نه فقط به دلیل نتیجه ای که برای سرخ ها به بار آورد، بلکه به دلیل نیمکت نشینی مهدی مهدوی کیا در روز پایانی بازی اش برای پرسپولیس، حسابی دل هواداران را لرزاند. پرسپولیس با این تصمیم نه به جام رسید و نه توانست بدرقه کننده خوبی برای مهدوی کیا باشد و در این شرایط بود که یحیی از سمتش استعفا داد و رفت. بعد از آن گل محمدی تجربه گرانبهایی در فوتبال ایران به دست آورد. با نفت تهران نشان داد به فوتبال مالکانه علاقه دارد و با ذوب آهن دو بار پشت سرهم قهرمانی جام حذفی را به دست آورد. تیم های او همواره در زمره مدعیان رسیدن به لیگ قهرمانان آسیا بودند و به همین دلیل گل محمدی محبوب مدیرانی شد که رویاهای بزرگ در سرشان داشتند و دوست داشتند در کنار پرسپولیس، استقلال و سپاهان رنگ مسابقات قاره ای را ببینند. بدترین نتایج یحیی در این مدت در تبریز و با تراکتور رقم خورد اما رفتنش به مشهد دوباره او را به قله رساند. گل محمدی این روزها حتی گزینه سرمربیگری تیم ملی هم بود اما تصمیم گرفت هدایت پرسپولیس را برعهده بگیرد. او یک اسب زین کرده را در اختیار دارد و می داند که در میان هواداران پرسپولیس هم دست کم مخالفی جدی ندارد. تجربه اش نسبت به سال های ابتدایی شروع دهه 90 بیشتر شده و دوست دارد این دهه را با قهرمانی لیگ برتر به پایان برساند. کاری که تا به حال هرگز موفق به انجامش نشده و شاید اگر با این پرسپولیس هم نتواند به آن دست یابد، هرگز دیگر شانسی برای در آغوش کشیدن جام نیابد.