بازگشت به طرح طلبه هاي ناكام / ژاوي و اينيستا را هم قرائتي موعظه كرده؟

حمیدرضا سیاسی در یکی از تازه ترین مصاحبه هایش از احتمال به کارگیری یک راهکار ویژه برای مهار بازیکنان پرخاشگر پرسپولیس خبر داده است. او گفته در صدد است تا از حجت الاسلام محسن قرائتی برای هفته ای دو ساعت سخنرانی و برپایی کلاس اخلاق در جمع بازیکنان تیمش دعوت به عمل بیاورد  كه احتمالا نخستين جلسه از اين دست، بعد از داربي تهران برگزار خواهد شد! رییس هیات مدیره سرخپوشان مدعی شده از کودکی به قرائتی علاقه داشته و حالا فرصتی پیش آمده تا از او برای آرام کردن بازیکنان پرسپولیس یاری بگیرد. این اتفاق در حالی رخ می دهد که پیش تر عبدالحسین مختاباد –خواننده و عضو شورای شهر تهران- نیز به عنوان مشاور فرهنگی قرمزها منصوب شده بود. به درستی روشن نیست تلاش برای نزدیک کردن چنین چهره هایی به باشگاه پرسپولیس صرفا با مقاصد ورزشی انجام می گیرد یا ممکن است تامین کننده برخی از نیازهای جانبی اعضای هیات مدیره باشد. هر چه هست اما، بعید به نظر می رسد دوستان شیوه های مناسبی را برای تزریق آرامش و انضباط به تیم شان در پیش گرفته باشند. آنچه از نظر مدیران پرسپولیس پنهان مانده این است که فوتبال زبان خاص خودش را دارد و برای رسیدن به مقصد در آن، باید به آداب و اخلاق «حرفه ای» خودش متوسل شد.

اگر بسیاری از ستاره های نامدار فوتبال اروپا بعد از تعویض یا تحمل سکونشینی دست به اعتراض نمی زنند، دلیلش این نیست که یک نفر برای موعظه کردن آنها استخدام شده است. اگر هواداران فوتبال در این قبیل کشورها دست به هنجارشکنی های وحشتناک نمی زنند علتش این نیست که یک آوازخوان برای آنها پروژه های فرهنگی اصلاح کننده تدوین کرده است. سامان آن سوی آب، قطعا ریشه های متفاوت و محکم تري دارد. آنجا بازیکن فوتبال معمولا از ابتدا آموزش دیده که چطور باید رفتار کند. به علاوه قرارداد محکم او و نیز عرف نظم گرای حاکم بر فوتبال مانع از آن می شود که سوپراستارها عنان کار را به دست احساسات و هیجانات شان بسپارند. همچنین در چنین فضایی، هوادار به نوعی شریک باشگاه است، نه سیاهی لشکر بی جیره و مواجب آن؛ تماشاگری که یا بخشی از سهام باشگاه را در اختیار دارد، یا با شرکت در انتخابات باعث رقم خوردن آینده تیمش می شود و یا آگاه است که سوءرفتار او ممکن است باشگاه را با مشکلاتی مثل کسر امتیاز روبرو کند قطعا خویشتنداری بسیار بیشتری به خرج خواهد داد. در فوتبال ایران اما کدام یک از این فاکتورها به درستی رعایت می شود؟ با این نتیجه گرایی وحشیانه ای که اینجا حاکم است و به خاطرش مدیران و مربیان منت بازیکنان بداخلاق را می کشند یا سایر باشگاه ها با اشتیاق یاغی های اخراجی رقبا را می قاپند، کجا می توان انتظار بهبود داشت؟

گذشته از تمام اینها شاید لازم باشد از آنهایی که در صدد دعوت از رییس ستاد اقامه نماز برآمده اند بپرسیم آیا یادشان هست عاقبت طرح های مشابه در فوتبال ایران به کجا انجامید؟ هنوز دو سال نمی گذرد از روزهایی که طلبه های جوان به صورت سازماندهی شده به ورزشگاه های کشور اعزام می شدند تا تماشاگران را از نزدیک ارشاد کنند؛ نتیجه اما چه بود؟ فضای ورزشگاه های کشورمان چقدر تحت تاثیر این برنامه ها اصلاح شد؟ آیا اصلا پیشرفتی به وجود آمد؟ آیا زمان آن نرسیده که کمی جدی تر و تخصصی تر به مسایل مختلف نگاه کنیم؟ يعني در بارسلونا هم براي تاديب و تربيت ‍ژاوي و اينيستا از كشيش ها استقاده شده است؟