بازیساز، واجب تر از نان شب! / پرسپولیس در همه پست ها بازیکن می خواهد

پرسپولیس در همه پست ها بازیکن می خواهد اما بازی ساز برای سرخپوشان، واجب تر از نان شب است!

درباره این پرسپولیس می خواهی حرف بزنی، باید حواست به اما و اگرها باشد. یادت هست دیروز می گفتی اگر اعتصاب نمی کردند؟ حالا باید «اگر»هایت را جایی دیگر خرج کنی. برای ماندن یا رفتن همان ستاره هایی که به خاطر پول، از تمرین دست کشیدند و امروز، با سری بالا سهمیه گرفتنشان را شاهکار فصل می خوانند! به خاطر همان ها باید دو دوتا چهار تا کنی تا ببینی باز هم می شود به پای این پرسپولیس نشست یا نه. بنشینی و بشماری و اماها و اگرها هم از قلمت چکه نکنند.

اگر پروین مدیرعامل شود، اگر دایی بماند، اگر پیشنهادهای خارجی ملی پوشان را وسوسه نکند، اگر پول تنها چشم جوان های تیم را پر نکرده باشد، اگر سرمربی فلان ستاره را به دلایل شخصی رد نکند! راستی چه می شود اگر همه این بازیکنان با پرسپولیس بمانند؟ قهرمان می شوند؟ چشم آسیا را گِرد می کنند؟ با آنها، اتفاق تازه ای خواهد افتاد؟ البته که نه. به ویژه اگر قرار باشد با همین سیاق نخ نما شده و آزاردهنده روزهای نیامده را گَز کنند. گویا جز این هم نیست.

تنها می توانیم امیدوار باشیم که این بار از قراردادهای میلیاردی خبری نخواهد بود. همین هم دردسری است برای خودش. مگر می شود از بازیکنی که یک سال پیش قرارداد میلیاردی بسته، امضای چند صد میلیون تومانی گرفت؟ چاره دیگری نیست. گاوصندوق و حساب های بانکی باشگاه به کف رسیده و بازیکنی که می خواهد بماند، باید حداقل ها را هم بپذیرد. می پذیرد؟ خودِ سرمربی چطور؟ علی دایی چند تا از شرط های قراردادهای پر و پیمانش را حاضر است به پرسپولیس ببخشد؟

کسی چه می داند؟ شاید برای همین نبخشیدن است که فعلا دست نگه داشته و از بازیکنانش هم خواسته که تا روشن شدن وضعیت باشگاه، به ماندن یا رفتن از پرسپولیس حتی فکر نکنند. بازیکنانی که سرنوشت تک تک شان به اما و اگرها گره خورده و اگر مانده اند، به این خاطر است که انتظارشان برای تزریق پول کمی طول کشیده!

 دروازه بان ها

 امیر عابدزاده ترجیح داده تنها شرط قراردادش را همینجا خرج کند. او بازی کردن در لیگ برتر را با حضور در کلاس درس غلامپور تاخت زده و رفتنی است.
رضا محمدی اما باید بنشیند تا اول نیلسون تصمیم بگیرد. دروازه بانی که با به صدا درآمدن سوت پایان فصل، قرارداد او هم بی اعتبار شد و کسی نمی داند که بعد از آن همه بی پولی و بدحسابی های باشگاه آیا پرسپولیس می تواند به ماندنش امید ببندد یا نه. آقای سرمربی البته چند وقت پیش به این برزیلی گفته بود که اگر بگذارند پرسپولیس در مشتش بماند، او را هم حفظ خواهد کرد که در این صورت، رضا محمدی را هم که یک سال دیگر از قراردادش باقی مانده، همچنان در پرسپولیس خواهیم دید.

 مدافعان
نه سید جلال قرارداد دارد، نه علیرضا نورمحمدی و محسن بنگر اما قرار هم نیست همه شان بروند. اینجا همه چیز به تصمیم سید جلال حسینی بستگی دارد. اگر بماند، یکی از بین بنگر و نورمحمدی باید برود که آن یک نفر کسی نیست جز علیرضا نورمحمدی.
پرسپولیس البته دغدغه ای در این پست ندارد چرا که حتی اگر سید جلال و نورمحمدی هر دو بروند، محمدرضا خانزاده با یک سال باقیمانده از قراردادش دوباره بازمی گردد و تنها جای خالی خط دفاعی را پر خواهد کرد.
از قراردادهای مهرداد پولادی، حسین ماهینی و میثم حسینی هم یک سال دیگر باقی مانده که اگر پولادی معترض هم سازش را برای رفتن کوک نکند، همه شان پرسپولیسی خواهند ماند.

هافبک دفاعی ها
مشکل اصلی همینجاست. در همین پستی که اختیاردارش نوری و حقیقی و کفشگری و دهنوی بودند. اول فصل مارکو سپانوویچ را هم در کنارشان می دیدیم که البته بیشتر فانتزی باز بود تا یک هافبک تدافعی قدرتی و سر آخر هم کسی نفهمید که دایی روی چه حسابی پذیرفته بودَش. بگذریم.
اینها قرار بود همه کاره باشند؛ کمک حالِ مدافعان در لحظه های سخت و با بازیسازی و موقعیت سازی شان، پشتیبان حمله وران. محمد نوری اما همان گونه که پیش تر مانوئل ژوزه درباره اش گفته بود، هرگز نتوانست در قالب نقش یک هافبک دفاعی مطمئن جای بگیرد.
درست مثل رضا حقیقی و قاسم دهنوی که پست اصلی شان همین بود و از پس اش برنیامدند. تا جایی که آقای سرمربی مجبور شد همه اعتمادش را به مهرداد کفشگری جوان و کم تجربه پیشکش کند و میانه میدان پرسپولیس را به او بسپارد.
اتفاقا از بین این چهار هافبک، فقط کفشگری با باشگاه قرارداد دارد و ماندنی است. دهنوی اما هرگز آن بازیکنی نبود که باید و خوب است که قرارداد ندارد و راحت می توانند کنارش بگذارند. حقیقی هم اگر با بزرگنمایی از پیشنهادهای خارجی اش نگوید، جایی بهتر از پرسپولیس برایش نیست؛ درست مثل محمد نوری.
حال آنکه حتی اگر دو نفرشان هم بمانند، باز پرسپولیس به یک هافبک دفاعی تخصصی و یک بازیساز باتجربه و مطمئن نیاز دارد تا در کنار کفشگری او را به بازی بگیرد.
پس افشین اسماعیل زاده هم می تواند گزینه باشد. همان بازیکنی که قرضی به لیگ دسته اول پرتغال رفت تا برای تیم بیرامار بازی کند اما مشکلات مالی چنان او را به ستوه آورده که پیغام فرستاده بود می خواهد برگردد.
آنچه قطعی است، اینکه پرسپولیس دست کم به یک هافبک دفاعی و یک بازیساز احتیاج دارد و نیازش به چنین بازیکنی حتی با احتیاجش به نان شب برابری می کند.

خط میانی
پیام صادقیان هست، امید عالیشاه هم هست، همینطور حمیدرضا علی عسگری و محمدرضا خلعتبری و محسن مسلمان که غیر از این نفر آخر، همه شان قرارداد دارند؛ البته مشروط! برای همین است که دایی برای بال های کناری تیمش دنبال بازیکن می گردد.
اگر خلعتبری همسو با شایعه ها به عجمان یا لیگ قطر برود و پای صادقیان هم به فوتبال اروپا باز شود و باشگاه برای جایگزینی شان پولی نداشته باشد، پرسپولیس باز هم کم نمی آورد.
تازه آن وقت می توانند رضایتنامه دائم مسلمان را از ذوب آهن بگیرند و میلاد غریبی را هم برگردانند. آنها هادی نوروزی را هم دارند که اول فصل با قراردادی قرضی به نفت رفت و پرسپولیس اگر بخواهد، می تواند پس اش بگیرد. هر چند که در آن صورت هم بعید است کسی بتواند سبد خرید را از دست علی دایی بگیرد!

 خط آتش
غیر از آن 16 تا گل چه چیزی می توانست مهدی سیدصالحی را به ترکیب یازده نفره پرسپولیس برساند؟ به خاطر او، هادی نوروزی و بعد هم یونس شاکری را رد کردند و در عوض، فرزاد حاتمی را به یاری اش فرستادند.
محمد عباس زاده هم بود. با این تفاوت که آن روزها برای رد کردنش دنبال بهانه می گشتند و حالا نام او را در لیست فصل آینده آقای سرمربی می بینیم. او می ماند و بقیه رفتنی اند. با یک مهاجم دیگر اما علی دایی این پست را هم می بندد.

نویسنده: زهرا اسدی