بازیکن بلای جان دایی مربی

خیلی سخت است برای ملتی که عاشق اسطوره سازی هستند و دوست دارند از کوچکترین کارها حماسه ها بسازند دستشان برای تولد یکی که همیشه مرجع افتخاراتشان باشد و تاریخ غرورشان را با آن مستند کنند خالی بماند.

علی دایی بازیکن اگر روزی آنقدر بازار سهام محبوبیت خود را در رکود می دید، می توانست بلافاصله با یک حباب آن را آنقدر بالا بیاورد که همه آن مردمان اسطوره ساز بازهم او را شاه بیت غزل فوتبالشان بدانند. این حباب های دایی البته آنقدر به موقع و بزرگ بودند که راه دررو او را از مخمصه به اندازه یک دروازه طلایی بسازند. یک گل حیاتی و یا یک پاس گل طلایی میتوانست از دایی مجددا دایی بسازد. دایی همان خاصیت ایرانی جماعت را داشت. او هیچگاه نمی توانست در میان حمعیت و با یک جماعت راه موفقیت خود را پیدا کند.او همیشه می بایست برای فرار از مخمصه یک تنه و یا فردی همه آنچه را که یک شبه از دست رفتنی می دید باز یابد و این در زمانی که او در زمین بود شدنی بود.

اما همان روزی که دایی برروی نیمکت از گل نزنی های بازیکنانش اشک می ریخت می بایست متوجه باشد اینجا جایی نیست که او با تکیه برروی نبوغ و اسمش آن دروازه طلایی را فتح کند. دایی هنوز برای مربیگری کار جمعی را یاد نگرفته است. او هنوز فکر می کند اگر در آستانه از دست دادن همه چیز باشد بازهم می تواند آن حباب ها را تولید کند اما او امروز می داند که گاهی نمی شود که نمی شود. و شاید روی نیمکت با آن تکیه بر فردگرایی و نبوغ شخصی اصلا نمی شود که نمی شود راه نجاتی پیدا کرد! دایی نمی تواند مشکلات تیمش را حل کند چراکه بارها آن ها را می بیند و بازهم تکرار می کند. او هنوز فکر می کند که دایی وجود دارد که به دادش برسد و برای همین هم بود که وسوسه می شود وزن کم کند و به جای شلوار جین با شرت دوباره به زمین بیاید.

او زمانی هم که با سایپا به عنوان سرمربی قهرمان شد هنوز یک دایی برای خود داشت. او یاد بازی سایپای خودش با استقلال در همان فصل قهرمانی می افتد که چطور دوست داشت در قامت یک مربی روی نیمکت از بازی لذت ببرد اما زمانی که تمیش آچمز شد و از آن حالت خارج نشد به صورت مخفیانه حرکات کششی انجام داد و به زمین آمد و تیمش را در نیمه دوم با بازی خودش برنده کرد! دایی از آن روزی که دیگر دایی را در زمین از دست داد و کت و شلوار بر تن کرد عملا روی نیمکت نماد یک علامت اشتباه شد! او هنوز در تعریف شاه کلید حل مشکلات  تیمشدچار اشتباه است و نمی داند تمام تیمش نمی تواند یک دایی باشد تا او را نجات دهد.

دایی چوب همان تفکر زمان بازیگری اش را می خورد. فرد گرایی که دایی را آقای گل جهان کرد و در آن موقع به شدت به درد او می خورد حالا بلای جان دایی شده است. او باید حداقل یکی دو سال از فوتبال فاصله بگیرد و تفکر خود را از فوتبال عوض کند تا فوتبال را در قامت سرمربی گری با آنچه که به عنوان بازیکن می دید یکی نداند. البته که تمام بازیکنانی که تفکر دایی را در زمان بازیگری داشتند امروز یا مدیران موفقی هستند و یا مربیان شکست خورده ای لقب گرفته اند. دیگر کار تکراری است که دایی را با مارادونا و یا پلاتینی مقایسه کنیم اما دایی برای موفقیت روی نیمکت اول باید دایی خیالی که حباب موفقیت او باشد را بترکاند بعد به دنبال حل مشکلات دراز مدت تیم های شکست خورده اش باشد!

نویسنده : سعید قرایی