بايد چنين مي شد...

روزهاي آذر براي فوتبال ما ياد آور روزهاي شيرين و تلخ بسيار است. امروز 8 آذر مصادف با چهار دهمين سال صعود به جام جهاني 1998 فرانسه است. اين حكايت شادماني به صعود به جام جهاني بخوبي نشان مي دهد كه چقدر ملت و فرهنگ و حتي فوتبال ما در گروي گذشته ها است زيرا شايد هيچ ملتي در دنيا پيدا نشود كه بابت صعود به جام جهاني و آن هم 14 سال پيش چنين سالگردي بگيرند اما ما جشن مي گيريم چون واقعه بزرگي بود زيرا از هيچ به همه چيز رسيده بوديم و حكايت ره شبه صد ساله را در يك روز پيمودن را خيلي از ما دوست داريم و مي پنداريم اگر ميان بر بزنيم به دنبال پارتي رويم و شانس بياوريم و هزاران اتفاق نادر برايمان بيافتد تا موفق شويم اين واقعه بسيار خوب است.

 حكايت بيشتر ما چون قمار بازي است كه باخته است ولي آنقدر بازي مي كند تا يك بار ديگر شانسي ببرد ولي هيچگاه چنين واقعه اي رخ نمي دهد. فوتبال ما هم در 8 آذر 1376 چنين بود در روزي كه امكانات ما و ستاره هاي ما و زير ساختهاي ما و تداركات ما و سابقه ما هيچ برابري با استراليا نداشت مساوي كرديم و به جام جهاني رفتيم كارناوال راه انداختيم و فوتبال را چون يك واقعه ملي بالا برديم و ميلياردها پول را وارد اين فوتبال كرديم آن را سياسي كرديم و مدير سياسي آورديم و اظهار نظرهاي سياسي و افكار و طرح و نقشه سياسي چيديم تا امروز شاهد چنين قهقهرائي در فوتبالمان باشيم

آري فوتبالمان را غرق در بازيكن سالاري و ستاره بندگي كرديم و از ياد برديم اين همه پول و ستاره پرستي كار دست ما مي دهد. هر كس و ناكس در كنار ستاره هاي ما نشستند و ستاره ها در باد نخوت خوابيدند و سرانجام به امروز رسيديم امروز را بنگريد فوتبال ما يك واقعه درد آور شده است. در ورزشگاههاي ما تعداد تماشاچي چقدر است؟ در اصفهان و در بازي مهم پرسپوليس و ذوب آهن تنها 3500 نفر حضور داشتند در تهران و در بازي استقلال و حريف دسته دومي خودش تنها 200 نفر حضور داشتند. هفته پيش پرسپوليس در ورزشگاه خالي تر به مصاف سايپا و سپاهان رفت و اين كل ماجرا نيست. فوتبال در گرداب بازيكن سالاري تا آنجا پيش رفته كه بعد از حركت زشت شيث رضائي و نصرتي كه تازه طلبكاري چون شيث هم داشت حالا مجتبي جباري را مي بينيد. محتبي جباري بعد از مسابقه همه چيز را به زير پا مي گذارد. او مي گويد سرمربي چيزي نمي فهمد و مدير بي عرضه است و هم بازي اش نبايد حرف زيادي بزند چون يك عراقي است!! وقتي صحبتهاي مجتبي جباري را مي شنوم ناخود آگاه به ياد خاطره اي كه او و زنده ياد ناصر خان حجازي داشت مي افتم. روزي كه ناصر خان به استقلال برگشته بودند مجتبي جباري در تمرينات غيبت داشت و وقتي ناصر خان علت غيبت او را پرسيد مجتبي جباري به او گفته بود كه با مربي شخصي بدن سازش تمرين مي كند و به همين دليل سر تمرين نمي آيد و ناصر خان به او گفت پس برو پيش همان مربي تا او هم ترا در تركيب تيم بگذارد !! اما مجتبي جباري در تركيب ماند. مجتبي جباري همان كسي بود كه عليه مرفاوي هم موضوع مي گرفت و حالا بر عليه مظلومي مي گويد ما نمي گوئيم كه همه حرفهاي او اشتباه است مقايسه مظلومي و كارلوس كي رش يك قياس غير قابل باور است محيط و شرايط كي رش را نمي توان با مظلومي مقايسه كرد و در نتيجه تجربه و علم اين دو هم قابل قياس نيست و بخوبي مشخص است كه استقلال در هفته هاي اخير دچار افت محسوسي شده است اما براي مجتبي جباري كه اين سرمربي را قبول كرده و با اين تيم قرارداد بسته اين حق وجود دارد كه عليه سرمربي حرف بزند و يا به همبازي خود حمله كند ؟ او مي گويد يك بازيكن عراقي بيش از دهنش حرف مي زند و تا وقتي جاسم كرار بازي كند او بازي نمي كند. آخر در كجاي دنيا بازيكني كه قرارداد با باشگاهي دارد تعيين مي كند كه با چه شرايطي به ميدان رود و از سوي ديگر مليت جاسم كرار در اين مسئله چه دخالتي دارد ؟ جاسم كرار يك عراقي است آيا به اين دليل بايد مسئله را سياسي كنيم ؟ سالها پرتغالي ها و اسپانيائي ها با هم جنگ كرده اند آيا اين دليل مي شود به كريس رونالدو در اسپانيا توهين شود ؟ اسپانيا فاتح بسياري از كشورهاي آمريكاي جنوبي نظير شيلي و آرژانتين و اروگوئه ... بوده اند و زبان آن كشورها همچنان اسپانيائي است آيا اين دليل مي شود كه به مسي و فورلان .. توهيني از سوي بازيكنان اسپانيائي بشود ؟ انگلستان و فرانسه با هم جنگ كرده اند چند بازيكن فرانسوي و انگليسي را در تاريخ ليگهاي كشور ديده ايد كه در كشورهاي همديگر مواجه با اين طرز تفكر بشوند ؟ يك ضربه كاشته بايد باعث شد كه جباري چنين سخناني بگويد ؟ آري بحث بازيكن سالاري در اين روزها در اوج است همان بازيكن سالاري كه در كنسرت موسيقي باعث مي شود كه به علي دائي توهين شود زيرا از ديار فوتباليستها است و به خواننده مي گويند از فوتبال و فوتباليستها نگوئيد.

 سخن از بازيكن سالاري افتاد و به ياد واقعه ديگري از روزهاي آذر براي فوتبالمان مي افتد. اين روزها سالگرد مرگ پرويز دهداري است او كه سردمدار اخلاق و انسانيت و بازيكن سازي بود خوب به ياد دارم كه در پي استعفاي 14 بازيكن تيم ملي از تيم ملي پرويز خان دهداري گفت اين پيراهن ارزش دارد و تيم ملي اداره نيست كه بخواهند از آن استعفا بدهند و يا بمانند و حالا مي بينيم كه چه بر سر فوتبال ما آمده است دو كاپيتان سرخ آن رفتارها را دارند و آن گونه پيراهن سرخ را لگد مال مي كنند و حالا جباري به خودش اجازه مي دهد كه براي بازي در تيم استقلال شرط تعيين كند و يادش مي رود كه اگر مجتبي جباري و زيدان آسيا !! شده بخاطر اين پيراهن آبي بوده است.

براستي اگر از زنده ياد ناصر خان حجازي در آن روزگار حمايت مي شد اگر به حرفهاي دهداري گوش مي داديم اگر يك پيروزي شانسي و صعود معجزه آسا به جام جهاني را اينقدر بها نمي داديم باز هم چنين سقوطي در فوتبال را تجربه مي كرديم ؟ نگارنده معتقد است كه مطمئنا چنين نمي توانست باشد و بايد چنين مي شد چون اين گونه خواستيم