با اسلحه خالي در شکار؛ دايي کوپال پرسپوليس را چيد

با اسلحه خالي در شکار؛ دايي کوپال پرسپوليس را چيد

هر چقدر تاريخ باشگاه پرسپوليس را ورق بزنيد نظير آنچه در برهه کنوني بر اين باشگاه مي گذرد نخواهيد يافت.

کجا پرسپوليس چنين شکستهاي بي وقفه اي را به چشم ديده و کجا اين تيم چون بوکسوري ناک اوت شده در گوشه رينگ به خاک و خون کشيده شده بود؟ پرسپوليس تيمي بود که قبل از سوت شروع بازي دو گل از حريف جلو بود و ميهمان و ميزبان تا چشم باز مي کردند بايد از شکست مي گريختند.

 يادآوري آن دوران طلايي البته دردي از دردهاي بي پايان اين روزهاي سرخ پوشان دوا نمي کند اما حداقل وخامت اوضاع را بهتر نشان مي دهد و تلنگرمان مي زند که مديريت هياتي ! و بي اصول چه بر سر پرسپوليس آورده است.

در 5 بازي که پرسپوليس به حريفانش نه نگفت شاگردان دايي به اندازه تعداد انگشتان يک دست هم حرکت تاکتيکي و تمرين شده انجام ندادند.(دادند؟) بازي بي هدف و بي رمق تمام آنچه بود که در اين 540 دقيقه تحقيرآميز از پرسپوليس ديديم.گردش توپ در ميان بازيکنان پرسپوليس بد نبود اما براي رسيدن به هدف کافي هم نبود.

مي خواهم بگويم اين تيم به رغم پيش بيني هاي اوليه اي که انجام شده بود با سرمربيگري دايي هرگز زهرآگين نبود. يعني بي آزار بود و همه تيم هايي که در بحران بودند براي فرار از قعر جدول لحظه شماري مي کردند تا با پرسپوليس دايي رو به رو شوند.انگار نه انگار که اين تيم روزي روزگاري يکه تاز ليگ ايران بوده و پرطرفدارترين تيم آسياست.

دايي اما مي خواست که اين ويرانه را درست کند، تلاش هم کرد اما او واقعا دست خالي بود و ابزاري نداشت. نه در ميدان و نه در خارج از ميدان .

 فارغ از توانايي هاي فني دايي، پرسپوليس به دليل مديريت ناکارآمد در بازار نقل و انتقالات تهي از شاه مهره هاي کارگشا بود. نه دفاعي، نه هافبک طراحي و نه مهاجمي.

پرسپوليس شيري بود بي يال و کوپال . بازيکناني که براي اين تيم خريده شدند همگي درجه دو بودند و در سطح اول فوتبال اين مملکت جايگاهي نداشتند. اين شايد بدترين فصل پرسپوليس از اين حيث بود. اين اوضاع فلاکت بار بوجود نيامد مگر با خود خواهي دايي و سهل انگاري کاشاني در آرايش پرسپوليس.

اين تيمي بود که دايي با سليقه خودش چيده بود.همه دستورات را خودش داده بود .هم اخراج ها و هم خريدها با نظارت مستقيم او انجام شد.در مقوله خريدها دايي مي گفت که نفرات اول ليست را نتوانسته اند براي او بخرند اما در مورد اخراج ها چه؟ او مرداني را بنا به دلايل نامعلوم از تيم بيرون گذاشت که نه تنها چيزي کمتر نسبت به خريدهاي او نداشتند که گاه از نفرات مورد نظر دايي بهتر هم بودند.

او خودش و تيمش را فداي خودخواهي بي توضيح کرد. همين هم بود که در روزهاي سياه گذشته او هرگز نتوانست روح جديدي با استفاده از تغيير ترکيب و تاکتيک در کالبد تيمش بدمد. ستاره هاي او شده بودند بادامکي و رضايي و نوروزي و حقيقي و محمد. خب اتکا به چنين بازيکناني و دلخوش بودن به بازيکنان تعويضي چون منصوري و آرفي و شيري ها نتيجه اش جزآنچه ديديم که نمي شد.

هري ردنپ روزي در حمله به مورينيو گفته بود که پيروزي بدون تفکر و تاکتيک سخت است و بدون ستاره ها غيرممکن. دايي دستش خالي بود و ستاره اي نداشت که به تيمش شور پيروزي ببخشد. در چنين حالتي اصرار بر ماندن خودکشي است و تا همين جا هم دايي نفس خودش را باماندن بند آورده بود. دايي در دومين سال سياه مربيگريش با فوتبال خداحافظي کرد تا برود و باز در افکارش تجديد نظر کند و بازگردد. او پس از ناکامي در تيم ملي در عزلت نشيني که گزيده بود رفتار و گفتارش را اصلاح کرد و بازگشت.اين بار احتمالا بايد در افکار فني اش هم تجديد نظري جدي کند. او بايد سياست ورزي در مواجهه با ستاره ها و فدراسيون را تمرين کند

----------------

نويسنده :جواد رستم زاده