با نمایندگان مجلس که نگران بیت المال هستند

از روزی که سخنگوی دولت اعلام کرد بدهی دو باشگاه پرسپولیس و استقلال پرداخت می شود تا سرخابی ها مشکلی برای حضور در لیگ قهرمانان آسیا نداشته باشند، ناگهان موج بزرگی از مخالفت ها در قبال این تصمیم شکل گرفت؛ جریانی که حالا به بهارستان هم رسیده است. دیروز نماینده صومعه سرا در مجلس در همین رابطه گفته: «دولت نمی تواند از پول بیت المال بدهی های پرسپولیس و استقلال را بدهد؛ لازم باشد ورود می کنیم.»  در این میان ذکر چند نکته ضروری به نظر می رسد.

* برخی از آقایان طوری صحبت می کنند که انگار پرسپولیس و استقلال از همان ابتدا «مقروض» به دنیا آمده اند و شکل غده های سرطانی هزینه بر و ناکارآمد را داشته اند. این در حالی است که دو قطب فوتبال ایران سال های طولانی است که با کمترین امکانات، بیشترین سرویس اجتماعی را به مردم می دهند و حداقل آنها را به شکل سالمی سرگرم می کنند. در کنار این، سرخابی ها می توانستند دو غول صنعتی سودده هم باشند و از نظر اقتصادی نیز به ثمربخشی برسند، اما فقدان سازوکارهای اصولی مانع از تحقق این مهم شده است. نماینده محترم صومعه سرا اجازه بدهد دیگر برای هزارمین بار نگوییم که خلأ حق پخش تلویزیونی و کپی رایت چه بر سر این دو باشگاه آورده و این گره های قانونی اتفاقا فقط در «مجلس» می تواند رفع شود. شما در این مسیر چه کرده اید که حالا کمک مالی به سرخابی ها را هم قدغن می کنید؟

* متاسفانه برخی از نمایندگان مجلس عادت کرده اند با انگیزه نشان دادن حمیت و تعصب شان به اهالی حوزه انتخابیه، در ریزترین و غیرمرتبط ترین مسایل مربوط به فوتبال هم دخالت کنند؛ درست مثل نماینده ارومیه که اخیرا در تذکر به وزیر ورزش خواهان رفع فوری محرومیت مهدی کیانی شده و یا همین آقای زمانی عزیز که گفته محرومیت استقلال از حضور تماشاگران را در مجلس پیگیری می کند! با این وجود جالب است که دوستان از وظیفه اصلی مجلس برای قانون گذاری و اصلاح زیرساخت های توسعه اقتصادی ورزش طفره می روند و کاری نمی کنند که تیم های بزرگ مملکت روی پای خودشان بایستند.

* نکته کلیدی در مورد بدهی های پرسپولیس و استقلال این است که ریال به ریال آنها را مدیران منتخب دولت به پیکره دو باشگاه تحمیل کرده اند. مگر سرخابی ها در این سالیان تحت تملک مردم بوده اند؟ خود دولت برای آنها مدیر گذاشته و حالا هم باید تاوان سوءمدیریت منتخبانش را بدهد؟ به عنوان مثال بازگرداندن پرسپولیس به دوران ماقبل رویانیان خودش یک عزم ملی می خواهد. خب رویانیان را چه کسی آورد؟ دولت وظیفه دارد آنچه را در پرسپولیس و استقلال ویران کرده، دوباره احیا کند و آنها را از زیر صفر به صفر برساند. پس از آن خودش می داند که با مدیران خرابکارش چه برخوردی داشته باشد. اگر خواست آنها را منفصل کند و به حاشیه براند و اگر نخواست، مثل همه این سال ها به آقایان ترفیع درجه بدهد!

* پرسپولیس و استقلال جمعا چقدر بدهی دارند؟ 100میلیارد؟ 200میلیارد؟ حالا از شما خواهش می کنیم فقط یک جستجوی ساده اینترنتی انجام بدهید و بودجه نهادهای فرهنگی را در سال96 ببینید. آنجا اسامی و ارقامی را مشاهده خواهید کرد که دود از سرتان بلند می کند، اما دولت هرگز از تخصیص اعتبار به این نهادها و موسسات منع نمی شود. همه ممنوعیت ها برای پرسپولیس و استقلال است. حتی باشگاه های کم هوادار صنعتی هم از الطاف دولتی بهره مند هستند، اما سرخابی ها باید فلک شوند. در یک قلم، بودجه صداوسیما در سال جاری چیزی حدود هزار و 336میلیارد تومان بوده است. خب دوستان عزیز در مجلس جواب بدهند که مردم غیر از تماشای فوتبال و برنامه های مرتبط با آن، کدام تولید رسانه به اصطلاح ملی را با عشق و اشتیاق دنبال می کنند؟ سهم پرسپولیس و استقلال از این سالی هزار و خرده ای میلیارد چقدر است و چرا نباید با تخصیص یک بیستم بودجه یک سال تلویزیون به این دو باشگاه، یک بار برای همیشه آنها را نجات داد؟ حالا بماند که پخش مستقیم مسابقات این دو تیم چقدر برای صداوسیما پولسازی می کند.

* بالاخره یک روز پرسپولیس و استقلال باید به بخش خصوصی واگذار شوند. آیا برای آن روز لازم نیست دولت بدهی های این دو باشگاه را صفر کند؟ آیا می شود این باشگاه ها را با مقدار بدهی نامعلوم فروخت؟ هرچند در حال حاضر مجلس نه بودجه دولتی به آنها اختصاص می دهد و نه مالکیت شان را از دولت می گیرد. مطابق قوانین همین کشور اگر خانواده ای به بچه اش غذا ندهد، بهزیستی سرپرستی آن را می گیرد، اما ظاهرا داستان بچه یتیم هایی به نام پرسپولیس و استقلال فرق دارد!

* اخیرا بررسی هایی انجام شده که نشان می دهد بیشتر نمایندگان مجلس حتی از حدود قیمتی گوشت و مرغ و نان و سایر مایحتاج ضروری مردم اطلاع ندارند. به نظر می رسد سطح آگاهی بعضی از دوستان از احساسات و عواطف ملت هم همین مقدار است؛ جایی که آنها نمی دانند می شود پول را به جای ناکجاآبادهای فرهنگی که هیچ وقت ثمرات و نتایج شان روشن نمی شود، خرج فوتبال کرد و در این جامعه رخوت زده و کسل، حداقل هفته ای چند ساعت سرخوشی به وجود آورد.