ببخشيد كه سرگرم كننده نبوديم / كشف تيم چهارم!

تيم ملي كشورمان دوشنبه شب نخستين ديدارش را در جام جهاني برزيل برگزار كرد و توانست با كسب تساوي بدون گل برابر قهرمان آفريقا، اولين امتياز نمايندگان آسيا را در اين تورنمنت دشت كند. در ساعات بعد از انجام اين مسابقه، اگرچه خيلي از مردمان كشورمان بابت آنچه بچه ها به نمايش گذاشتند احساس شادماني كردند، اما در رسانه هاي خارجي اوضاع از قرار ديگري بود. خيلي از سايت ها و خبرگزاري هاي اروپايي به كيفيت بازي ايران و نيجريه معترض بودند و از رقم خوردن نخستين تساوي جام اظهار ناخشنودي مي كردند. اين سوتر، اغلب رسانه هاي كينه توز عربي نيز رويه اي مشابه در پيش گرفتند و با تمام وجود به تيم ملي ايران يورش بردند. در مورد اين دسته اخير، كار حتي به جايي رسيد كه اعراب جدول رده بندي منتشره از سوي فيفا را هم تغيير دادند و تيم كشورمان را به جاي رده دوم روي پله سوم نشاندند. حالا ما روبه روي دنياييم؛ روي صندلي متهم رديف اول، در معرض قضاوت هيات منصفه اي كه انگار بويي از انصاف نبرده است. چه بايد كرد؟

برهان قاطع و همه حقيقت در مورد اين پرونده همان جمله اي بود كه كارلوس كرش بعد از بازي گفت: «حاضر نيستيم 10 گل بخوريم تا دنيا لذت ببرد.» براي مردمي كه دوشنبه شب پاي تلويزيون هاي شان تا سرحد مرگ حرص خوردند، مهم نيست كه خيلي ها در اروپا و آمريكاي جنوبي گيرنده هاي شان را خاموش كردند يا از سر كسالت و ملالت به خوابي بدهنگام فرو رفتند. ما نرفتيم برزيل كه تيم «فان» جام باشيم و بقيه جهانيان را سرگرم كنيم. ما تيم جنگجوي اين مسابقات هستيم؛ تيمي با 11 سرباز كه سر هر توپ، سر هر سانتي متر از زمين مبارزه مي كند. بله؛ حتي بدون اعتراض موبورها و شلتاق انداختن سايت هاي عربي هم مي توان فهميد كه مردم دنيا از بازي هايي مثل آلمان– عربستان يا پرتغال– كره شمالي بيشتر خوش شان مي آيد؛ به هرحال هر كدام شان هشت و هفت گل داشته اند، يك قوم قلدر فاتح و يك قوم ضعيف مفلوك. ما اما قرار نبود قرباني جديد اين سناريوي كهنه باشيم. سال ها پيش ژاوي هرناندس در مورد يك تيم به زانو درآمده آسيايي گفته بود: «جام جهاني جاي امثال عربستان نيست» و امروز ليونل مسي در مورد ما مي گويد: «ايران لايه هاي دفاعي اش را مي بندد و ما مجبوريم سيستم بازي مان را عوض كنيم.» تفاوت بين ديالوگ هاي اين دو ابرستاره، ناشي از تفاوت در نوع بازي و استراتژي ما و ديگر تيم غرب آسياست. دنيا بايد ببخشد كه ما به اندازه كافي جذاب نيستيم، اما هر طور كه حساب كنيم سوژه كاريكاتورهاي اتوبوسي شدن بهتر از دستمايه كارتون هاي كيسه گل بودن است!

دروغ چرا؟ شايد خيلي از ايراني ها دوست داشتند تيم كشورشان همين يك امتيار را با نمايشي تهاجمي تر به دست مي آورد، اما استراتژي هر تيمي براساس داشته هايش تدوين مي شود. تيم ملي ما وارث كم گل ترين ليگ تاريخ ايران ا ست، وارث چهار داربي متوالي بدون گل، وارث چهار تيم اوت شده از آسيا در دو گام اول، وارث ميانگين پنج و نيم كيلومتر دوندگي در مسابقات باشگاهي... بايد پذيرفت بضاعت اين تيم محدود است. بدبختانه ما حتي تداركات خوبي هم براي اين جام نداشتيم. طبيعتا نيمه اول بازي با نيجريه هم مي توانستيم به خوبي نيمه دوم باشيم، اگر پيش از اين با چند تيم بزرگ بازي كرده بوديم. همين نيجريه اي كه رودرروي ما ايستاد، قبل از جام جهاني با آمريكا و يونان و اسكاتلند مصاف داده بود؛ آنچه تيم كشورمان از آن محروم بود. فوتبال ايران به تدريج در حال پوست انداختن است و شايد فردا كه جهانبخش ها و كاوه رضايي ها و سردار آزمون ها جا افتادند، سبك بازي ما هم عوض شد. امروز اما كه مهم ترين ستاره هاي ليگ مان آندو و سيدجلال هستند، چاره اي جز وفاداري به سبك فعلي كارلوس كرش نداريم.

سرمربي مان گفته بود «كسي روي ما حساب نمي كند، طوري كه انگار سه تيم در گروه هستند» و حالا سربازان ايران نشان دادند گروه ششم هم چهار تيمي است! ما هستيم و حالا اتفاقا تاثيرگذارتر از قبل هم هستيم. كاش در دو بازي آينده هم بچه ها همين قدر سختكوش و كم اشتباه باشند. دنيا از دست مان شاكي باشد، بهتر از اين است كه سوژه خنده اش باشيم!