ببخشید که مُرد

یک- بازی پرسپولیس و نفت تهران، یک حاشیه ناگوار و دردناک داشت. تلخ تر از همه توپ هایی که طارمی و علیپور و دیگران گل نکردند، قلب پیرمردی بود که دیگر نزد. بلافاصله بعد از سوت پایان این مسابقه، رسانه ها از درگذشت یک هوادار خبر دادند؛ سید نجی الله حسینی که انگار قرار ملاقاتش با فرشته مرگ را روی سکوهای تختی فیکس کرده بود. اگرچه چند روزی از آن حادثه لعنتی می گذرد، اما هنوز اطلاعات شفافی در مورد هویت و نیز شغل این تماشاگر منتشر نشده است. هرچه باشد اما، مهم این است که حالا دیگر نفس یکی از عشق فوتبال های این مملکت بالا نمی آید؛ آنچه ظاهرا آنقدرها برای عضو محترم هیات مدیره پرسپولیس مهم نیست. این عین عباراتی است که از قول حمیدرضا گرشاسبی روی خروجی یکی از خبرگزاری ها رفته: «ممکن است روزانه چندین هوادار پرسپولیس در خیابان به همین شکل جان خود را از دست بدهند، آیا آنها هم دلیل فوت شان نتایج پرسپولیس است؟ یا اینکه همین هوادار ممکن بود از ورزشگاه خارج شود و آنجا این اتفاق برایش بیفتد، پس نمی توان هر اتفاقی را به نتایج پرسپولیس ربط داد. در ضمن حتی اگر به خاطر گل نزدن مهاجمان پرسپولیس هم این اتفاق افتاده باشد، مگر در آن لحظه یا بعد از آن کاری از دست باشگاه برمی آید؟» به نظر می رسد یک نفر باید به نمایندگی از هوادار مرحوم پرسپولیس، از گرشاسبی و همکارانش عذرخواهی کند. ببخشید که نجی الله نمی دانست الان وقت مناسبی برای مردن نیست، ببخشید که او شرایط سخت باشگاه را درک نکرد و وسط این همه بدهی و پرونده شکایت و ناکامی در نتیجه گیری افتاد و مرد. ببخشید که حالا مرگ پیرمرد، به یک علامت سوال جدید در کنار همه گرفتاری های باشگاه تبدیل شده و افکار عمومی بابتش مدیران پرسپولیس را ملامت می کنند. فقط یک نکته محض اطلاع؛ شاهدان عینی می گویند نجی الله چند دقیقه قبل از مرگش درست رأس دقیقه 24 مثل بقیه پرسپولیسی ها به احترام هادی نوروزی ایستاده و به افتخار کاپیتان فقید تیمش کف زده است. او هم می توانست با خودش بگوید: «این همه جوان 30 ساله فوت می شوند، یکی از آنها هم کاپیتان پرسپولیس، پس به من چه؟» پیرمرد اما طور دیگری فکر می کرد؛ آنقدر که به خاطرش حاضر باشد یک عصر سرد پاییزی روی سکو خبردار بایستد. کاش یک نفر هم به او فکر می کرد، حداقل به اندازه یک سر سوزن اظهار تاسف. واقعا توقع زیادی بود؟

دو- بعد از اوجگیری انتقادات از مهدی طارمی به خاطر فرصت سوزی هایش در بازی با نفت تهران، عده زیادی از بازیکنان پرسپولیس حضورشان در اینستاگرام را به حالت تعلیق درآوردند. آنها در پیغامی مشترک روی صفحه خودشان نوشتند: «به علت توهین به بعضی از هم تیمی ها، فعلا اینستا تعطیل!» خیلی خوب است که بازیکنان پرسپولیس تا این حد پشت هم هستند، اما کاش این تعطیلی موقت یا حرکتی مشابه آن در سوگ هوادار جانباخته باشگاه انجام می شد. کاش آنهایی که بعد از این همه سال شکست و دوری از جام هنوز پای کار ایستاده اند و از پرسپولیس حمایت می کنند، می فهمیدند که اگر موقع زنده بودن به اندازه کافی دیده نمی شوند، لااقل «مرگ»شان مي تواند برای دوستان مهم باشد. در این مملکت انگار «هوادار» بودن سخت ترین کار دنیاست؛ آدم های پشت صحنه که هیچوقت برای هیچکس مهم نبوده اند، آنها که دایما باید توپ و تشر جماعت عاقل و کاسب را تحمل کنند: «پولش رو یکی دیگه می گیره، حرص و جوشش رو تو می خوری؟» از قرار معلوم عاشقي كردن روي اين خاك، يعني به دوش كشيدن یک دنیا غم غربت؛ به اندازه 15 سال درد و تنهایی محمدرضا فهیمی که بعد از حادثه ورزشگاه متقی ساری هنوز کمر راست نکرده و تنها منظره زندگي اش، سقف اتاق مريضخانه است، یا به اندازه وداع سرد سکوهای خالی با نجی الله که روی دو پايش راهی ورزشگاه شد، اما روی دست مردم از آن بیرون آمد. راستی کسی اینها را می بیند؟