بخند اي نازنين ايران من/مرسي خدا، مرسي سينيور!

در زيباترين روز يك دهه اخير فوتبال ايران، ملي پوشان كشورمان در كمال ناباوري كره جنوبي را در اولسان شكست دادند تا شيريني اين روزهاي قشنگ دوچندان شود. شايد يك ماه پيش، هيچكس در اين مملكت فكرش را هم نمي كرد تيم ما به عنوان صدرنشين گروهش در مقدماتي جام جهاني راهي ريودوژانيرو شود، اما بچه ها با كسب 9 امتياز كليدي همه معادلات را به هم ريختند. بعد از دو پيروزي شيرين برابر قطر و لبنان، شايد خيلي ها به يك مساوي هم در اولسان راضي بودند، اما كارلوس كی روش و شاگردانش جواب كري خواني هاي زشت كره اي ها را با يك پيروزي شيرين دادند تا صعود تاريخي ديگري به كارنامه فوتبال ما افزوده شود.

مرسي سينيور کی روش! با تو تيم ملي ما بعد از مدت ها صاحب يك مربي ششدانگ و تمام عيار شد. وقتي يك سال پس از حضورش در ايران گفت «كار در آسيا عجب چيز سختي است» معلوم شد تازه با زواياي متفاوت آخرين ماموريتش آشنا شده است. او اينجا مجبور بود به طور همزمان با تقلب و تباني و ناكارآمدي اداري مسوولان رقابت ها بجنگد و تازه حواسش به درگيري هاي داخلي هم باشد. كمبود استعدادها از يك سو و مدعيان و معارضان پرشمار بومي هم از سوي ديگر مرد پرتغالي را به چالش مي كشيدند. او اما ايستاد و با همه چيز مبارزه كرد؛ از بازيكن سالاري تا بداخلاقي رقبا و از مصدوميت اشكان تا بي انگيزگي ناگهاني قطر! وقتي با كله رفت توي صورت مربي هتاك كره و جواب هاي كوبنده اش به تيتر يك روزنامه هاي سئول و ليسبون تبديل شد، تازه طعم همجواري با يك مربي بين المللي «واقعي» را چشيديم. تو بايد بماني مرد، ما هنوز روياهاي نيمه تمام زيادي داريم.

مرسي چوي كانگ هي! سودي كه يك دشمن احمق مي تواند به انسان برساند، از هزار دوست دانا هم ساخته نيست! ممنون كه به سربازان ايران انگيزه دادي. گفته بودي ترجيح مي دهي ازبك را به جاي ما بالا ببري، اما تصوير ماندگار ايرانيان از اين بازي همين است كه بعد از سوت پايان داور ما دور زمين مي چرخيديم و مي رقصيديم، اما تو و بازيكنانت منتظر نتيجه مسابقه همزمان بوديد تا بدانيد مسافر پلي آف مي شويد يا به عنوان تيم دوم، «پشت سر» ايران صعود مي كنيد؟!

مرسي رضا قوچان نژاد! تو گنج بدون رنج فوتبال ايراني. «فرشته نجات» شايد برازنده ترين لقب پسري باشد كه براي رستگاري فوتبال ايران از غيب آمد. در غياب دژآگه، او همه بار هجومي تيم را يك تنه به دوش كشيد. دو گل تاريخي و بي نقص گوچي به قطر و به ويژه كره، تا ابد در ذهن ميليون ها ايراني عشق فوتبال جاودانه خواهد ماند. هنوز هم انگار گل صعود را مشهدي ها مي زنند؛ يك روز خداداد با گويش خراساني، يك روز قوچان نژاد با لهجه هلندي!

مرسي رحمان احمدي! وفاداري، وفاداري، وفاداري؛ اين رمزواره بزرگي بود كه يك گلر متوسط ليگي را تبديل به نقش اول صعود كرد. رحمان بي گمان قبل از هرچيزي بايد ممنون مربي اش باشد؛ مردي كه ديسيپلينش را به خاطر اسامي بزرگ زير پا نگذاشت و گلرهاي اسم و رسم دار يك رگه و دورگه اش را پس زد تا فرصت به او برسد. در برزخي ترين لحظات عمرش، وقتي احمدي مقابل عمان گلباران شد و يكي يكي توپ هاي ساده اش را لو داد، اين سينيور كی روش بود كه پشتش باقي ماند و با حمايت از او، كاراكتر گلرش را در هم نشكست. عصر سه شنبه سيوهاي «دخه آ»يي رحمان باعث شد دل كسي براي ستاره هاي قهر كرده تنگ نشود. ممنون پسر!
مرسي خدا! ممنون كه خنده را به لب خشكيده ايرانيان برگرداندي، ممنون كه خاطره شيرين شنبه را به روياي خوش سه شنبه پيوند زدي. اجازه بده مخصوصا به خاطر ضربه سر گل نشده مهاجم كره قدردانت باشيم. ممنون كه منتظر تصميم نهايي مايلي كهن براي دعا كردن يا نكردن به سود تيم كشورش نماندي و نيايش بي رياي ميليون ها ايراني رنج كشيده را بي جواب باقي نگذاشتي. ممنون خدا، بنده نوازي كردي