بدون هیچ خیریتی

الان که دارم فکر می کنم، فرق بزرگ «فرشاد آقای گل» با گلزن های امروزی، نه تعداد گل های زیادش، نه تکنیک خاصش، نه این که هیچ توپی توی شش قدم را بیرون نمی زد، نه هیچ چیز فوتبالی دیگری، که در این نکتۀ عجیب بود که شادی بعد از گل خاصی نداشت. اصلا این قدر که خود گل زدن و نتیجه بازی برای او و برای ما مهم بود، شادی بعد از گل اهمیت نداشت. این نمایش ها در سال های اخیر مد شده است که یک مهاجم شبیه کدام فوتبالیست خارجی شادی بعد از گل می کند یا چه شیرین کاری تازه ای درمی آورد. آن موقع ها اصلا این حرف ها در کار نبود. فرشاد پیوس یک تنه ۱۵۳تا گل در لیگ ظرف ده سال زد و با آن همه هت تریک های پشت سر هم، نه شادی گل خاصی داشت نه حاشیه و نه ماجرای دیگری. نه «خیریت»ی در کار بود، نه وسط تمرینات تیمی سر از ترکیه درمی آورد، نه پنجرۀ نقل و انتقالات تیم بسته می شد، نه... هیچ کدام از اینها نبود.

نه فقط فرشاد پیوس که بقیۀ بازیکن های محبوب آن نسل هم همین بودند. نسلی بودند که وقتی گل می زدند، خودشان توپ را از دروازه حریف در می آوردند و می بردند می کاشتند وسط زمین، برای گل های بعدی. فوتبال در آن دوران، تهاجمی بود و با گل هایی بیشتر از امروز (پرگل ترین بازی که در خاطرم هست، پرسپولیس-شاهین بوشهر در تیر ۷۳ است که ۱۰-۱ شد و چهار تایش را فرشاد آقای گل زد و دو تا هم علی دایی)، اما شادی گل نداشت. فوقش می رفتند همدیگر یا سرمربی را بغل می کردند و خلاص. تنها حرکت خاصی که فرشاد پیوس داشت این بود که رو به سمت سکوها می دوید و دست راستش را می آورد بالا که دیدید باز هم برای تان گل زدم؟ و ما هم یک نفس «فرشاد آقای گل» می خواندیم برایش. همین و تمام. راستش بیشتر از این هم نمی خواستیم. ما با قیافه مردانه سیروس قایقران حال می کردیم و با خونسردی وحشتناک عابدزاده توی دروازه. حتی وقتی هم که نسل عوض شد و در میانه دهه هفتاد، جوان ترها و نسل طلایی ۹۸ آمدند، باز هم سبیل های مردانه اصل بود و نماد تیم ملی، صورت سرد و سنگی کریم باقری بود که می گویند آن قدر جدی توپ می زد و طوری در بازی غرق می شد که آخرش از بقیه می پرسید «چند چند شدیم؟» دور، دور تیم بود و موفقیت تیمی. همه شبیه هم تیپ می زدند، مثل هم لباس می پوشیدند و... و بعد از هر گل، چنان هم دیگر را در آغوش می کشیدند که نمی فهمیدی دقیقا کی گل زده.

مثل الان نبود که فردیت این همه پررنگ باشد که هر بازیکنی از کفش پا تا مدل موی سرش خاص و منحصر به فرد باشد و برای بعد از گل زدن هم مدت ها فکر کند و دست آخر هم توی مصاحبه هایش بگوید «من چند تا گل زدم، منشا چند تا؟» و «برایم پیغام فرستادند بیا می خواهیم قهرمان بشویم». البته که فکر کردن به خود و آیندۀ خود خیلی هم خوب است؛ فرشاد آقای گل هم یک فصل به لیگ قطر رفت و باز برگشت پرسپولیس. اما همان قدر که بازیکن حق دارد برای خودش تصمیم بگیرد و انتخاب کند، هوادار هم حق دارد که از کسی خوشش بیاید که بی منت برایش گل می زند و خوب هم گل می زند. درست مثل فرشاد آقای گل که بلد بود حتی با نوک دماغش توپ را توی دروازه بفرستد و هر جای محوطه شش قدم که توپ به او می رسید خیال مان راحت بود که الان گل می شود و این طوری بود که وقتی توی دربی تیر ۷۶ خداحافظی کرد، استقلالی ها بیشتر از پرسپولیسی ها برایش دست زدند.