برادر خاطرت هست؟

در راستاي انتشار فهرست قراردادها، باشگاه پرسپوليس هم ليست دستمزد بازيكنان و مربيانش را براي ليگ چهاردهم اعلام كرد. بر اين اساس روشن شد در اين تيم هيچكس براي فصل بعد قرارداد ميلياردي ندارد، البته غير از علي دايي كه به سلامتي قرار است دو ميليارد و يكصد ميليون تومان وجه رايج مملكتي را به عنوان دستمزدش بردارد! افشاي دريافتي دايي براي ليگ چهاردهم، حالا موجي از واكنش ها را به دنبال آورده است. درست در روزهايي كه حرف از صرفه جويي و كاهش اعتبارات در فوتبال ايران به ميان آمده، علي دايي نه تنها رقم خوفناك قراردادش را تعديل نكرده، بلكه قرار است نسبت به سال گذشته بيشتر از 20درصد هم افزايش دستمزد داشته باشد! مقايسه فهرست پارسال و امسال پرسپوليسي ها نشان مي دهد خيلي از بازيكنان اين تيم حداقل در «ظاهر» به باشگاه تخفيف داده اند، اما شهريار گویا اهل اين حرف ها نيست؛ او پولش را مي خواهد، تا ريال آخر، ظاهر و باطن هم ندارد!

همه مي دانند كه قرارداد دايي با پرسپوليس در دوران محمد رويانيان بسته شده و ربطي به مديريت جديد ندارد. چه بسا اصلا دليل آشتي شهريار و سردار بعد از آن دعواي تاريخي، انعقاد همين قرارداد چرب و شگفت انگيز بوده باشد. به هرحال متوسط دريافتي بيش از دو ميليارد تومان در سال مي تواند ريش و ريشه را به هم پيوند بدهد و سوءتفاهمات را از بين ببرد! بر همين اساس دايي حق دارد دستمزدش را مطابق با آنچه به ثبت رسيده دريافت كند، اما آيا «عرف» هم او را همين قدر محق مي داند؟ بعيد به نظر مي رسد.

شهریار امروز بايد از خودش بپرسد آيا واقعا سزاوار دريافت دستمزدي بيشتر از 9 مربي حاضر در جام جهاني هست؟ آيا او شايستگي آن را دارد كه از سرمربي تيمي مثل پرتغال بيشتر پول بگيرد يا حقوقش دو برابر سرمربي شگفت انگيز مكزيك باشد؟ از علي دايي كه علاقه حيرت آوري به اصطلاح «كجاي دنيا» دارد بايد پرسيد كجاي دنيا ممكن است گران ترين بازيكن يك تيم، دستمزدش حتي نصف سرمربي هم نباشد؟ شهريار امسال قرار است پولي بگيرد كه حتي معادل دلاري اش هم براي يك مربي در ليگ ايران سرسام آور و مطلقا غيرقابل پذيرش به نظر مي رسد، چه برسد به او كه در همين خاك زندگي مي كند، مخارجش به ريال است و عوايدش هم با همين واحد پول بايد سنجيده شود.

سال هاي نه چندان دور وقتي پرسپوليس و استقلال قصد داشتند مثلا بازيكني به ارزش 200هزار تومان جذب  كنند، به او وعده دستمزد پنج ميليون و 200 هزار توماني مي دادند، اما هنگام عقد قرارداد همان 200هزار تومان را همراه با يك پيراهن قرمز و آبي روي ميز مي گذاشتند تا او متوجه ارزش لباس تيمش بشود. اينها افسانه نيستند، به تاريخ منقضي شده هم تعلق ندارند. وقتي همين امروز در قلب اروپا يكي مثل زيدان نيمي از مبلغ پيشنهادي رئال مادريد را داوطلبانه مي بخشد، معلوم است كه هنوز بازار وفاداري رونق دارد. علي دايي اما نه تنها حاضر به عدول از توقعاتش به خاطر پرسپوليس نيست، بلكه ظاهرا از استيصال اين تيم نيز نهايت بهره را برده و چنان دستمزدي خواسته كه تيفوسي ترين هوادار شهريار را هم دچار ترديد مي كند. كاش علي دايي بگويد غير از پرسپوليس از چه تيم ديگري پيشنهاد داشته و ارزش اقتصادي او در چه بازاري مشخص شده است؟ آيا حقيقتا همين حالا هيچ باشگاهي حاضر مي شود به شهريار براي يك سال مربيگري بيشتر از دو ميليارد تومان پول بپردازد؟

اين نوشته را بايد با يادآوري دو اظهارنظر قديمي از علي دايي به پايان برد. اولي به اوج درگيري هاي او با فدراسيون فوتبال مربوط مي شود؛ جايي كه علي آقا گفت: «اين بار بخواهم به تيم ملي برگردم، طوري قرارداد مي بندم كه نتوانند اخراجم كنند.» به نظر مي رسد استاد تجربياتش را در پرسپوليس به نحو احسن پياده كرده و چنان امضاهاي گران قيمتي از رويانيان گرفته كه احدي توان بركنار كردنش را ندارد! دومين نقل قول شهريار هم به روزگاري مربوط مي شود كه پرسپوليسي ها مي خواستند استيلي را سرمربي كنند و دايي براي تنگ تر كردن عرصه بر او مدعي شد: «حاضرم مجاني مربيگيري كنم تا با پولش بازيكن بخرند.» شما اگر اهل بخشندگي بودي برادر، امروز كمي كوتاه مي آمدي تا شايد از كنار قرارداد هنگفت و تاريخي ات، سيدجلال يا خلعتبري را نگه دارند. سخاوت در عالم فرض و خيال، كار سختي نيست، خوشا آنها كه در «عمل» اهل چشم و دل سيري اند.