برانكو و ماجراي موتورسواري كه ترسيد

چه ساده انديش بودند آن دسته از پرسپوليسي هايي كه گمان مي كردند باخت به الهلال در نيمه نهايي ليگ قهرمانان، فقط سرخپوشان را از حضور در ديدار فينال محروم كرده و نهايتا اسباب كري خواني هواداران رقيب را فراهم آورده؛ چه اينكه آن شكست سنگين تاواني به مراتب بزرگتر از اين حرف ها داشته و پرسپوليس و هوادارانش هنوز دارند تقاص باخت چهار گله را پس مي دهند.

بزرگترين تاثير مخربي كه آن ناكامي روي پرسپوليس گذاشت، سرايت ترسي عميق روي همه سلول هاي برانكو بود؛ مردي كه بلافاصله پس از آن بازي تصميم گرفت چيدمان تهاجمي و جذاب تيمش را بعد از دو سال تغيير بدهد و با كاستن از تعداد هافبك هاي هجومي، تيمش را با دو هافبك دفاعي به ميدان بفرستد. انگار همه جسارت و شجاعت ستودني برانكو كه به شدت از هواداران پرسپوليس دلربايي كرده بود، ناگهان محو شد و از او يك مربي محافظه كار و ترسو باقي ماند كه به حداقل ها راضي است و سعي مي كند با كسب برتري هاي خفيف، جايگاه امن خودش و تيمش را حفظ كند؛ سناريويي كه در بازي با فولاد هم تا يك قدمي اجرا پيش رفت، اما در آخرين لحظات ناكام ماند.

بعد از باخت سنگين برابر الهلال، پرسپوليس 11بازي رسمي انجام داده كه تقريبا در همه آنها شاهد حضور همزمان دو هافبك دفاعي در تركيب اصلي اين تيم بوده ايم. در نتيجه مدتهاست كه سرخپوشان طراوات و شادابي گذشته را ندارند. در خط مياني اين تيم ربيع خواه و كاميابي نيا با وظايف تدافعي كنار هم بازي مي كنند و كمي جلوتر از آنها محسن مسلمان و وحيد اميري (يا فرشاد احمدزاده) توپ مي زنند. به اين ترتيب وظيفه دشوار بازيسازي در پرسپوليس را فقط دو نفر بر عهده دارند كه در اغلب دفايق بازي هم بين آنها حداقل 40متر فاصله عرضي وجود دارد. در اين شرايط طبيعتا از كار انداختن اين دو بازيكن براي تيم هاي حريف كار سختي نيست.

يادمان باشد پرسپوليسي كه از آن حرف مي زنيم ديگر مدافعان كناري رونده هم ندارد. ديگر رامين رضايياني در كار نيست كه با نفوذهاي مداومش از سمت راست در هر لحظه از بازي به كمك بخش هجومي بيايد. در حال حاضر در اين منطقه حسين ماهيني مطلقا دفاعي و يا صادق محرمي سردرگم به بازي گرفته مي شوند و در سمت چپ نيز محمد انصاري به ميدان مي رود كه اگرچه كمي نفوذي تر از ماهيني است، اما از اين نظر با مدافعان چپ هجومي مثل ميلاد محمدي يا سعيد آقايي و ميثم تيموري پارس جنوبي قابل مقايسه نيست. بنابراين در تمام طول دقايق بازي مسلمان و اميري (يا احمدزاده) تنها هستند و هر بار كه توپ به آنها مي رسد در محاصره مدافعان حريف قرار مي گيرند.

مسلمان مدتهاست كه غير از ارسال از كناره ها از راه ديگري پاس گل نداده. او البته همه تلاشش را انجام مي دهد، اما اين تنهايي هميشگي كه به خصوص با جلو كشيدن تيم حريف تشديد هم مي شود، كار محسن را سخت مي كند. اينجاست كه برانكو تصميم هميشگي اش را مي گيرد و نفر را با نفر عوض مي كند؛ بشار به جاي مسلمان، اما طبيعي است كه رسن هم در اين سيستم كاري از پيش نبرد، درست مثل بازي با فولاد كه حضورش در زمين بي اثر بود.

پرسپوليس تهاجمي و سحرانگيز برانكو كه برگ زرين شناسنامه اش پيروزي معروف چهارگله برابر استقلال بود، كلي عنصر تهاجمي همزمان در ميانه ميدان داشت؛ از رامين رضاييان و محسن مسلمان تا فرشاد احمدزاده و اميد عاليشاه كه بعدها وحيد اميري جاي او را گرفت. حالا اما از اين يك لشكر، فقط دو نفر باقي مانده اند كه هر روز هم كارشان سخت تر از قبل مي شود. پرسپوليس با مدافعان ايستا و دو هافبك دفاعي هميشه آماده سپردن توپ به تيم مقابل است. وقتي حريف صاحب توپ باشد، بالاخره موقعيت خلق مي كند و بالاخره گل مي زند.

گيريم كه جابر انصاري در داربي تك به تك خراب كرد، گيريم كه هيچكدام از توپ هاي سايپا در 15دقيقه ابتدايي بازي با پرسپوليس وارد دروازه اين تيم نشد و گل به خودي كنعاني زادگان ورق مسابقه را برگرداند، گيريم كه ضربه سر علياري روي ارسال محمدي مهر با خوش اقبالي محض به تور دروازه بيرانوند نچسبيد و پرسپوليس بازي شش امتيازي را در دقيقه95 با گل تصادفي از پارس جنوبي برد، گيريم كه ضربات پنالتي رقبا چپ و راست به تير دروازه خورد، گيريم كه ضربه ايستگاهي خطرناك فولاد گل نشد، اما بالاخره يك جا اين همه فشار كار دست تيم مي دهد و اين همان اتفاقي بود كه روي ضربه دقيقه89 زهيوي رخ داد.

به 11مسابقه اخير پرسپوليس نگاه كنيد و ببينيد به استثناي بازي با ذوب آهن، پرسپوليس در كدام بازي زيبا و دلپذير بوده؟ مدتهاست مدافعان مياني اين تيم پاس هاي كوتاه پرشمار به هم مي دهند تا سرانجام يكي از آنها زير توپ بزند، به اين اميد كه از بين منشا و عليپور يك نفر ضربه سر اول را بزند و ديگري صاحب موقعيت شود، اما اين فرمول ساده تا كي جواب مي دهد؟ بعد از هر مسابقه مدام گفته مي شود «اين تيم شبيه پرسپوليس هميشگي نبود»، غافل از اينكه سيماي پرسپوليس هميشگي كم كم دارد يادمان مي رود!

پرسپوليس سه بازي متوالي است كه بعد از زدن گل اول عقب مي نشيند و در هر سه بازي گل مساوي را مي خورد، اما برانكو هنوز فكر مي كند بازي با دو هافبك دفاعي نسخه خوبي است؛ اگر بود كه نفت آبادان در دقيقه90 بازي جام حذفي نبايد يك تك به تك 40متري به دست مي آورد. انگار برانكو يادش رفته تيم او دو سال تمام با آرايش لوزي در ميانه ميدان دمار از روزگار همه رقبا درآورد. انگار يادش رفته اين همان تيمي است كه 10نفره سه گل به الاهلي عربستان زد و يا در بازي برگشت گروهي، بدون جلال حسيني و فقط با يك هافبك دفاعي 90دقيقه الهلال را توي قوطي كرد.

واقعا شگفت انگيز است كه او فقط به خاطر يك باخت سنگين به حريف عربستاني كه آن هم محصول انواع اتفاقات فرامتني بود، حالا به چنين روزي افتاده و در همه بازي ها تيمش را با تدافعي ترين چهره ممكن به ميدان مي فرستد؛ آن هم در حالي كه نه پارس جم و نه فولاد و نفت آبادان هيچكدام به قدرت تيمي مثل الهلال نيستند. برانكو اين روزها شبيه موتورسواري شده كه بعد از مدتها هنرنمايي و چشم نوازي روي ديوار مرگ، يك تصادف شديد داشته و از ترس همان سانحه، حالا همه اتوبان هاي شهر را با سرعت پنج كيلومتر در ساعت طي مي كند؛ همين قدر كسالت بار و البته خطرناك.

بعد از دو نمايش ملالت آور پرسپوليس مقابل استقلال و سايپا، وقتي با يكي از مسوولان فني پرسپوليس گپ مي زديم او دليل تغيير روش برانكو را افت مقطعي محسن مسلمان و مصدوميت فرشاد احمدزاده عنوان مي كرد، اما گذر زمان نشان داد اين بهانه هم توجيهي بيش نبوده؛ چه اينكه امروز مسلمان بعد از آن غائله «قليان گيت» دوباره به بهترين فرم ممكن رسيده، فرشاد احمدزاده بهبود يافته و بشار رسن هم با كيفيت عالي در خدمت تيم است، اما همچنان از بين اين سه نفر فقط يكي بايد به زمين برود.

در دانش فني برانكو جاي ترديدي نيست و هيچ روزنامه نگاري هم نمي تواند ادعا كند فوتبال را بهتر از او مي فهمد، اما اين واقعيت هم قابل انكار نيست كه برانكو هنوز از پيله هراس ناشي از باخت به الهلال بيرون نيامده. وحشت در چشم هاي او موج مي زند و در حال حاضر شايد مهم ترين وظيفه دستيارها و آناليزورهاي مربي كروات، متقاعد كردن او براي كنار گذاشتن همين ترس لعنتي باشد. بخش بزرگي از شكوه پرسپوليس كنوني هنر دست آقاي ايوانكوويچ است، اما خود او دارد ميراثش را از چشم ها مي اندازد. برانكو تيم زياده خواهي را كه در هر بازي دنبال آورده هاي بيشتر بود، به يك تيم قانع و گنجشك روزي تبديل كرده. تيمي كه تا همين سه ماه پيش همه را مي ترساند، حالا از همه مي ترسد.