برانکو؛ مردی که با قهرمانی ماند و با قهرمانی برگشت

پس از سپاهان، پرسپولیس هم موفق به هت تریک در قهرمانی لیگ برتر شد با این تفاوت که پرسپولیس با یک مربی موفق به این امر شد و سپاهان با دو مربی.

برانکو و پرسپولیس برای سومین بار متوالی قهرمان لیگ برتر شدند. پرسپولیس برانکو در سومین قهرمانی متوالی اش از اقتدار کمتری نسبت به دو فصل برخوردار بود به طوری که دیگر مدعیان لیگ چند باری فرصت عبور از پرسپولیس را داشتند اما آن را از دست دادند. همین موضوع باعث شده تا قهرمانی این فصل پرسپولیس در سایه فرصت سوزی های رقبا به چشم آید.

از طرفی، پرسپولیس تنها یک باخت در سی بازی خود در لیگ به ثبت رساند و چه دلیلی محکمتر از این موضوع که پرسپولیس این فصل هم اقتدار لازم برای قهرمانی را داشته است . نباید فراموش کرد که هیچکدام از مدعیان و رقیبان، نتوانستند پرسپولیس را در بازی های رفت و برگشت شکست دهند. پرسپولیس در دو فصل قبل در حالی قهرمان لیگ شده بود که در هر دو فصل یکی از دو بازی خود در دربی را به استقلال واگذار کرده بود اما امسال با کسب چهار امتیاز از رقیب سنتی خود موفق شد تا قهرمانی در لیگ را بدون باختن در دربی تصاحب کند. تراکتورسازی و سپاهان هم در دو بازی رفت و برگشت تنها موفق به متوقف کردن پرسپولیس شدند و پدیده هم شش امتیاز در دو بازی رفت و برگشت به شاگردان برانکو داد. با این حال قهرمانی با 61 امتیاز، ضعیف ترین قهرمانی پرسپولیس در سه فصل اخیر از نظر تعداد امتیاز بوده است که وقتی آن را در کنار کمترین باخت این تیم در سه فصل اخیر قرار دهیم به این نتیجه می رسیم که پرسپولیس بیشترین تعداد تساوی را در بین این سه قهرمانی در فصل اخیر داشته است.

پرسپولیس قهرمان شد، نباخت اما زیاد و به اندازه یک قهرمان مقتدر هم نبرد. این چکیده عملکرد پرسپولیس در لیگ هجدهم بوده است. عملکردی که نشان می دهد شاگردان برانکو هوشمندانه و به نسبت دو فصل اخیر، مقتصدانه، لیگ را فتح کرده اند. آن هم در حالی که این تیم لیگ را با یک محرومیت کمرشکن و جدایی چند بازیکن کلیدی آغاز کرد. محرومیتی که برای زمین زدن هر تیم بزرگ کافی است. اما یک نیم فصل رویایی در ابتدای فصل که با روحیه و اراده ای عجیب در تیم همراه شده بود پرسپولیس را حتی تا فینال لیگ قهرمانان هم رساند.

پرسپولیس لیگ هجدهم را بیشتر نه با مسائل تاکتیکی که با مسائل روحی و روانی فتح کرد. این یک واقعیت است که کیفیت فنی بازی های پرسپولیس در بازی های زیادی از فصل با کیفیتی که از تیم های برانکو انتظار می رفت فاصله داشت. اتکای بیش از پیش به ضربات ایستگاهی برای گلزنی در این فصل نشان از کاهش تنوع راه های تاکتیکی پرسپولیس برای گلزنی می داد. گلزنی مدافعان به جای مهاجمان در چند بازی شاهدی بر این مدعاست. اما با این حال ساختار تاکتیکی و فنی پرسپولیس به قدری محکم پی ریزی شده بود که هیچگاه در طول فصل تیم برانکو دچار فروپاشی تاکتیکی نشد. قبلا در دو بازی مقابل الهلال در نیمه نهایی لیگ قهرمانان یا مقابل السد در مرحله گروهی لیگ قهرمانان فصل قبل یا استقلال منصوریان این فروپاشی تاکتیکی رخ داده بود اما پرسپولیس فصل اخیر، حتی در بازی های دشوار آسیایی نیز با صلابت و محکم ظاهر شد. این استحکام تاکتیکی و تیمی شاخصه اصلی تیم برانکو بود. استحکامی که باعث می شد تیم در روزهای بد از نظر تاکتیکی نیز نتیجه بگیرد.

پرسپولیس برانکو در فصل اخیر سه باخت در مقابل الدوحیل در قطر، کاشیما در فینال آسیا و فولاد در اهواز داشته است . این آمار برای تیمی که با یازده بازیکن نیمی از فصل را سپری کرده شگفت انگیز است. چند تن از مربیان ایرانی حاضر بودند در پایان فصل قبل همانند برانکو پای محرومیت تیم بایستند و جا نزنند. مگر برخی از این مربیان مدعی با کمترین تغییر در اوضاع مالی باشگاه اعتبار خود را به ماندن ترجیح ندادند و از جنگیدن در شرایط نامطلوب فرار کردند. چه کسی جز برانکو را می توان عامل اصلی موفقیت پرسپولیس در فصل اخیر دانست؟ مگر نه اینکه او می توانست در اوج دعوای حیثیتی اش با کی روش، محرومیت و نبود پول و امکانات را بهانه کند و از مربیگری در اوج مشکلات جا بزند و بعدا در قالب مربی فاتح دوباره با سلام و صلوات به تیم برگردد؟ این قهرمانی در وهله ی اول متعلق به برانکویی است که مردانه و سرسختانه جنگید و این روحیه را به تیمش نیز انتقال داد. کاری که مربیان ایرانی با بهانه گیری های افراطی خود از انجام آن عاجزند و روحیه بهانه جوی خود را به شاگردانشان نیز انتقال می دهند. او تیمش را قهرمان کرد، با تیم قهرمان ماند و دوباره با قهرمانی برگشت و خود را ثابت کرد.