برانکو؛ یک شوخی خطرناک

یک نفر، فقط یک نفر از تماشاگران بازی پرسپولیس و سپاهان انصاری فرد را در کنار جایگاه ویژه دیده و از مدیرعامل پرسپولیس خواسته برانکو را به این تیم برگرداند. خبرگزاری رسمی کشور اما برای پوشش این خبر از تیتر «هواداران پرسپولیس خواهان بازگشت برانکو شدند» استفاده کرده؛ آن هم درست در لحظاتی که دوربین های تلویزیونی به وضوح کف زدن تماشاگران حاضر در آزادی برای تیم شکست خورده کالدرون را به تصویر کشیده بودند. موضوع فقط «اشتهای کلیک» سایت ها و خبرگزاری ها نیست. بالاخره از روز اول هم می شد حدس زد جانشین برانکو در پرسپولیس، زیر سایه سنگین دستاوردهای مربی کروات کار دشواری دارد و مخصوصا حالا که ایوانکوویچ خیلی هم زود بیکار شده، این خطر جدی تر است. تازه کالدرون خوش شانس بود که داربی را برد، وگرنه شاید نفس های هووی کرواتش را زودتر حس می کرد. قرعه سخت پرسپولیس همچنان ادامه دارد و این تیم بعد از مصاف با تراکتورسازی، استقلال و سپاهان، حالا باید آماده رویارویی با شهر خودروی مشهد شود. بنابراین «برانکو طلب ها» یک فرصت خوب دیگر برای غرولند به جان کالدرون پیدا خواهند کرد، اما آیا واقعا این رویکرد سودی برای سرخپوشان خواهد داشت؟ آیا این برانکو برانکو کردن ها، به نفع پرسپولیس است؟ اینطور به نظر نمی رسد.

نخست آنکه تصور غلطی است اگر فکر کنیم پرسپولیس درصورت باقی ماندن برانکو، الان «قطعا» امتیازات بیشتری کسب کرده بود. رکورد شکست ناپذیری ایوانکوویچ برابر تراکتورسازی و سپاهان ستودنی بود، اما این رکورد بالاخره یک جا باید متوقف می شد و چه بسا این اتفاق امسال در حضور خود مربی کروات هم رخ می داد. کافی است 2 بازی فصل گذشته پرسپولیس برابر تراکتورسازی را به یاد بیاورید؛ در کدامیک از آنها سرخپوشان پایتخت برتری مشهود بر حریف داشتند؟ پرسپولیس پارسال در آزادی به آسانی می توانست مغلوب تراکتور شود. تیم تبریزی حتی گل هم زد که درست یا غلط، آفساید گرفته شد. تیم برانکو در بازی برگشت لیگی مقابل سپاهان هم حرف چندانی برای گفتن نداشت و صرفا با نمایشی محافظه کارانه توانست یک مساوی بدون گل بگیرد و در مسیر قهرمانی باقی بماند. چرا فکر می کنید اگر برانکو مانده بود پرسپولیس تا آخر تاریخ به قدرتمندترین رقبایش نمی باخت؟

دوم آنکه برانکو قبل از آغاز فصل توفانی پانزدهم، سال ها به عنوان دستیار و سرمربی در فوتبال ملی ایران کار کرده بود و 5ماه پیش از آن تاریخ هم از اواخر لیگ چهاردهم هدایت پرسپولیس را به دست گرفت. او با شناخت کامل، تیمش را به طور صددرصد خودش بست؛ فاکتوری که در مورد کالدرون وجود ندارد. بنابراین مقایسه نعل به نعل نتایج و بازی های مربی آرژانتینی با سلف کرواتش بی انصافی است. کمی بردباری برای اینکه او لااقل سیستم و ارنجش را پیدا کند، توقع زیادی نیست.

سوم آنکه کالدرون کمی هم بدشانسی آورده. فارغ از قرعه دشوار، او در سخت ترین هفته ها کامیابی نیا را به عنوان تنها توپ گیر و تخریب چی استاندارد تیمش از دست داده و همه این بار را بر شانه های احمد نوراللهی گذاشته؛ بازیکنی که وجه فانتزی فوتبالش بر جنگندگی او می چربد. پرسپولیس مدام شوت می خورد، آن هم از حفره ای که اگر کمال بود، بیشتر و بهتر پوشش داده می شد. به علاوه خیلی از بازی های برانکو را تک ضربه های طلایی علی علیپور در می آورد، اما علیپور کالدرون در بی رمق ترین فرم عمرش است؛ آنقدر که با یک پاس ناشیانه از کار ترکیبی و موقعیت گل صددرصد پرسپولیس، گل مرگبار استنلی کی روش را می سازد؛ کمی انصاف، کمی مدارا.

چهارم آنکه بازگشت مربی در پرسپولیس اتفاق عجیبی نیست. سرخ ها به سختی از خاطرات شان دست می کشند و شاید به همین دلیل است که علی پروین، علی دایی، مصطفی دنیزلی و حتی یکی مثل حمید درخشان بیش از یک بار در این تیم مربیگری کرده اند؛ گو اینکه تقریبا در همه موارد، مربیان تکراری هنگام بازگشت عملکرد ضعیف تری نسبت به گذشته داشته اند. بنابراین پیش بینی اینکه یک روز برانکو هم به پرسپولیس برگردد اصلا کار سختی نیست، اما هواداران این تیم فعلا باید با تمام وجود روی دوران گذار تمرکز کنند. برانکو در لیگ نانجیب عربستان 3 ماه هم دوام نیاورد، اما سرمربی کنونی پرسپولیس آنقدر پوست کلفت بوده که سال ها در آن کشور بماند و نتایج فوق العاده ای بگیرد.