برانکوویچ ایوانکوویچ و معجزه تا فینال

پروفسور کروات وقتی آمد تا ویرانه پرسپولیس را در اختیار بگیرد شاید کمتر کسی فکر می کرد که آن تیم 4 سال بعد به فینال لیگ قهرمانان آسیا برسد.

هیچ کس به خانه نمی رفت، گوشی ها را در دست گرفته بودند، انگار می دانستند که این روز قرار است تا ابدیت بماند، به شکل خاطره ای بسیار فراتر از پست، استوری ها و تماس هایی که  لوکیشن ورزشگاه آزادی را نشان می داد، که همه دوست دارند، این لحظه های شادی را با همه آن هایی که می شناسند و در ورزشگاه حضور نداشتند  تقسیم کنند، همه آنها هم بخشی از تاریخ بودند، بخشی از تاریخ شدند.

برانکو ایوانکوویچ به ایران بازگشته بود؛ امکانات همان امکانات همیشگی و جنگ های مدیریتی مانند همیشه داغ و سوزان اما در اوج درگیری و گرفتاری های باشگاه او باید کاری می کرد تا پرسپولیس تهران جان بگیرد، نه برای بالای سر بردن جام بلکه برای بقا! برای باقی ماندن نام پرسپولیس در ذهن میلیون ها هواداری که با کلافگی در حال مبتلا شدن به فراموشی بودند!

مرگ هادی مبدا همبستگی برای موفقیت سرخ ها
مرد کروات در فصل بعد و در همان روزهای ابتدایی با سخت ترین و دراماتیک ترین چالش ها روبرو شد؛ باخت های پیاپی و از دست دادن کاپیتان محبوبش، هادی نوروزی. خواب ابدی کاپیتان، عجیب ترین اتفاق ممکن برای مردانی بود که می خواستند آشتی دوباره ای با هواداران برقرار کنند. مبدا تحول برای برانکو و پرسپولیس هم از همان زمان ثبت شد. همان روز تیم غمگین و افسرده سرخپوش، این فقدان را تبدیل به یک عامل کلیدی برای تحول و موفقیت کرد. پرسپولیس قهرمان لیگ شد، آن را تکرار کرد و اکنون هم به فینال آسیا رسید؛ با تمام سختی ها و مشکلاتی که در این راه متحمل شد.

اینجا جای بهانه و اعتراض نیست
در پرسپولیس برانکو خبری از غرور، بهانه و اعتراض نیست. این تیم نه به دیگران گوش می دهد و نه حتی به خودش! دلایل زیادی وجود دارد که قرمزها را از تعقیب بزرگ ترین آرزوهای شان دلسرد کند اما در محدوده زمین فوتبال، آنها به سازهای کوک نشده پشت می کنند و به جز صداهایی که برای پیروزی شان بلند شده اند، هیچ صدای دیگری نمی شنوند. در زندگی همه آدم ها، یک گردنه ی خطرناک  وجود دارد که یا به سلامت از آن می گذرند یا به پایین سقوط می کنند. پرسپولیس تا امروز سختی ها را پشت سر گذاشته تا در این جایگاه ایستاده باشد. پسران سرخپوش، به سلامت از آغوش چندین و چند اتفاق خطرناک عبور کرده اند؛ «محرومیت از 2 پنجره نقل و انتقالات» به تنهایی می تواند هر باشگاهی را زمینگیر کند اما پرسپولیس هنوز روی پاهایش ایستاده و قصد تسلیم شدن ندارد. آنها همه ی قدم ها را با موفقیت برداشته اند و حالا نوبت به آخرین قدم ها برای رسیدن به یک موقعیت تاریخی است؛ وقت نخستین قهرمانی در لیگ قهرمانان آسیا. رویای دور از دسترس همه نسل های تاریخی و اسطوره ای باشگاه اما در یکقدمی برانکو و پسرانش است.

پرسپولیس برانکو بدون قهرمان دوران نیست
بیشتر ستاره های پرسپولیس متعلق به نسلی هستند که می گویند «نسل بدون قهرمان» است؛ نسلی که می گویند هیچ کس در آن «جهان آرا» نخواهد شد. اما جهان آراها در تیم برانکو عرض اندام کرده اند. قهرمانانی که ناباورانه میلیون ها نفر را در شادی عمیق فروبرده اند. آنها بیشتر از هر تیمی، با نظم دنیای فوتبال جنگیده اند و ساختارهای ذهنی زیادی را تغییر داده اند. یک نگاه ساده به این تیم، کافی است تا متوجه باشیم در فوتبال، همیشه قدرت و ثروت تعیین کننده ترین به شمار نمی روند.

پرسپولیس، فینالیست با دستانی خالی؟
پرسپولیس در یک فصل کاملی که از محرومیتش از حضور در نقل و انتقالات گذشته، ستاره های مثل طارمی، مسلمان، محرمی، احمدزاده و امیری را از دست داد و رفتن هر کدام از آنها می توانست بخشی از وجود پرسپولیس را به داخل خودش بکشد اما تبدیل شد به جاپاهایی تا برانکو و شاگردانش پا در راه حماسه آفرینی بگذارند. پرسپولیس برانکو بیشتر آنقدر جلو رفت که حالا همان جایی است که باید باشد؛ یعنی فینال آسیا.
روا نیست بگوییم پرسپولیس با دستان خالی فینالیست شده. این تیم دستان پری دارد از آدام همتی و شایان مصلح و طاهرخانی گرفته تا سیدجلال و بیرانوند و علیپور. معجزات این روزهای پرسپولیس در حماسه پنجره های بسته، چیزی نیست جز تلاش بیشتر بازیکنان و تعهد و تدبیر برانکو.

برانکوویچ ایوانکوویچ و معجزه تا فینال
مردی که نشان داد علیرغم دریافت دیرهنگام مطالبات می توان غر نزد و بهانه جویی نکرد و از پنجره بسته پرواز کرد و موفقیت شکل داد. برانکو قطعه گمشده پازل پرسپولیس بود که حماسه تاریخی باشگاه را با دستانش نوشت. او از بدیهیات فوتبال این تیم یگانه را ساخت. اصول بدیهی چون «موفقیت تیم فراتر از هر چیزی است». برانکو برای پرسپولیس فقط یک مربی ساده با دو قهرمانی نبود، او به سوپرمنی تبدیل شد که سرخ ها را از فرش به عرش رساند. اگر با شخصی در تیم مشکل داشته باشد بدون تخریب شخصیت عذر او را می خواهد و برای تثبیت خودش بازی رسانه ای و روانی راه نمی اندازد و به جای آن نشان می دهد که سردارانی برای ارتش بزرگ می سازد. ممنونیم آقای برانکو ایوانکوویچ که این تیم دوست داشتنی را نفر به نفر ساختید و قدردان هستیم که با دست و نیمکت خالی ایران را بالاخره به فینال رساندید. همه اکنون منتظرند این جشن در شب بازی فینال هم تکرار شود و پروفسور ایوانکوویچ این مسیر را با قهرمانی تیمش به پایان برساند.