برانکوی خوشبخت، زیدان سیاه بخت!

1- جامعه ایرانی انگار فقط با دو عدد آشناست؛ صفر و صد. ما اینجا فقط دو رنگ سیاه و سپید را از هم تشخیص می دهیم و آدم ها را یا قهرمان می بینیم یا ضد قهرمان. این شناسنامه جامعه ماست. شما در این مملکت در برابر هر پدیده و اتفاقی به سرعت باید موضع مثبت یا منفی ات را روشن کنی. هیچ راه میانه ای وجود ندارد و همینطور هیچ راه فراری هم.

صبح روز بعد از حضور جنجالی علی کریمی در نود، تقریبا همه هواداران فوتبال در ایران یا این طرف بودند یا آن طرف؛ یا سمت کریمی بودند یا سمت فدراسیون و کی روش. خیلی کم پیدا می شدند کسانی که خاکستری به موضوع نگاه کنند، جاهایی حق را به این بدهند و جاهایی به آن. ما حتی در مورد پدیده مطلقا سرگرم کننده ای مثل بدل ایرانی مسی هم همینطور رفتار می کنیم و خودمان را مکلف می دانیم که به سرعت یا طرفش را بگیریم یا در هم بکوبیمش. اعتدال و مدارا در این مملکت کیمیاست و حالا داستان شکست اخیر پرسپولیس در داربی تهران هم به مصداقی تازه از همین ماجرا تبدیل شده است.

2- پرسپولیس در حالی که از نظر ابزار بازی مطلقا هیچ چیز از استقلال کم نداشت، داربی86 را به این تیم واگذار کرد. با هر متر و معیاری نقش اشتباهات برانکو در این ناکامی، واضح و آشکار بود. ارنج انتخابی او مشکل داشت و چینش نفرات هم از سوی این مربی با دقت لازم همراه نبود. حتما لازم نیست پپ گواردیولا یا نویسنده آس و مارکا باشی تا این چیزها را بفهمی. وقتی برانکو برای حفظ حسین ماهینی در زمین، صادق محرمی را به جای کمال کامیابی نیا به میدان می فرستد و تنها عنصر شوتزن تیمش را از مقابل دفاع فشرده استقلال حذف می کند یعنی اشتباه کرده است. وقتی او در سه داربی متوالی فرشاد احمدزاده را به سمت چپ می برد (احمدزاده در داربی85 غایب بود) و در هر سه ناکام می ماند، یعنی استراتژی اش اشتباه بوده و بدتر از آن، متوجه اشتباهش هم نشده.

طبیعی است که بعد از شکست این مسایل باید بازگو شود؛ اما جامعه «مریض» ما طبق عادتش بلافاصله رو به دو قطبی سازی می آورد و تو را تنها بین دو گزینه مخیر می گذارد؛ حمایت محض یا مخالفت صرف با برانکو. یعنی نمی شود هم موافق برانکو و قدردان دستاوردهایش باشی و هم اشکالات از روز روشن ترش را گوشزد کنی؟ نه نمی شود، یعنی حداقل در جامعه صفر و صد ما نمی شود. اینجا پنجاه و شصت و هفتاد بودن، نقره ای و خاکستری بودن جرم است. فقط سیاه و سفید رسمیت دارند. همین!

3- مرز مهمی وجود دارد بین قدرشناسی و واقع بینی. آنهایی که این روزها از برانکو انتقاد می کنند، لزوما دشمن او نیستند. خیلی از اینها ممکن است هوادار مربی کروات و حتی موافق ادامه حضورش در پرسپولیس برای مدتهای طولانی باشند، اما خب ایرادات را هم نمی توانند نبینند. چرا فکر می کنیم هر کس به ربیع خواه و ماهینی گیر داد منظورش این است که همین الان برانکو را بردارید و حمید درخشان را جایش بگذارید؟ کار به جایی رسیده که دیروز علی پروین هم حق انتقاد را از هواداران پرسپولیس سلب کرده و گفته آنها باید به خاطر دستاوردهای برانکو ساکت بمانند.

یادمان باشد از قضا خود علی پروین به خاطر همین سکوت محض و اطاعت کورکورانه هواداران از تخت سلطنت پایین آمد. پروین سال ها جام می آورد و به همین خاطر هیچ کس جرات کوچکترین مخالفتی با او را نداشت. آن روزها اینستاگرام و تلگرام و هشتگ «هر چی پروین بگه» وجود نداشت، اما در ورزشگاه مخوف کارگران اگر جیک می زدی، فداییان سلطان نفست را بند می آوردند. حتی وقتی فاحش ترین اشتباهات از او سر می زد، کسی یارای گوشزد کردن خطایش را نداشت و این خاموشی منفعلانه آنقدر ادامه یافت که پروین  از قامت پرافتخارترین مربی تاریخ پرسپولیس به آفت و بلای جان این تیم تنزل کرد و آخرش با چشمان اشکبار از این تیم رفت. آیا حالا علی آقا (که چقدر این سال ها دوست داشتنی شده) برای برانکو هم همین عاقبت را می پسندد؟

4- در جامعه صفر و صد ایران، به تو اجازه نمی دهند از برانکو بپرسی ربیع خواه چه مزیتی نسبت به نوراللهی دارد؟ در اسپانیا اما اینطور نیست. پس هواداران رئال مادرید و مطبوعات پایتخت، زین الدین زیدان را بعد از دو قهرمانی اروپا به صلابه می کشند که چرا بنزما را این همه بازی می دهی و چرا ایسکو را روی نیمکت نابود کردی؟ آنجا انتقاد از زیدان هرگز به معنای دلتنگی برای بنیتس نیست. خب البته آنها سواد، شعور و تجربه ملت ما را ندارند و اصلا برای همین است که بر خلاف ما، در بدبختی و مصیبت دست و پا می زنند. راستی که چقدر نگون بختند این جماعت متکثر چند وجهی. فقط خودمان را عشق است. همین!