برانکوی مملکت کجاست؟!

سال ها پیش، درست در اوج ناکامی های دنباله دار پرسپولیس و بعد از یکی از باخت های فراوان این تیم در دفتر روزنامه نشسته بودم که هواداری زنگ زد و با بغض پرسید: «چرا وضع پرسپولیس اینقدر خراب است؟ چرا مسوولان نمی خواهند این تیم درست شود؟» جوابم به او چیزی بود که هنوز و هر روز بیشتر از قبل به آن اعتقاد دارم؛ گفتم: «نه اینکه نخواهند، شاید نمی توانند، چون اصلا بلد نیستند.» این نکته مهمی است که گاهی از آن غافل می شویم.

اگر حجم بالای فساد و زدوبند و آقازادگی و اختلاس را از امور مدیریتی کشور کنار بگذاریم، تازه به پدیده «ناکارآمدی» می رسیم؛ یعنی به جایی که شاید اراده خالص برای بهبود شرایط و رفع مشکلات وجود داشته باشد، اما توانایی لازم در کار نیست. به این همه آزمون و خطا در بلبشوی اقتصادی نگاه کنید؛ سود بانکی را کاهش می دهند که سرمایه به سمت تولید برود، اما سر از دلالی ارز و بازار طلا در می آورد و یک فاجعه جدید به وجود می آید. سیستم آموزشی را ببینید؛ در این سال ها هزار جور روش تقطیع بندی مدارج تحصیلی را امتحان کرده اند و ته تهش، خودشان هم نمی دانند چه می خواهند. نیم‎ نگاهی به خدمت سربازی بیندازید؛ دو سال می فروشند، دو سال می خرند، دو سال اصلا معامله نمی کنند! واقعا همه اینها به خاطر فساد یا نیت خراب نیست. خیلی جاها زور مدیران ما نمی رسد، چون اینکاره نیستند. وقتی مهار همزمان قیمت گوجه و سیب زمینی و یپاز از مهار «MSN» بارسلونای قدیم هم سخت تر شده و هر کدام را می گیرند دیگری فرار می کند، تکلیف مسایل جدی تر که روشن است.

در پرسپولیس اما حضور یک متغیر جدید به اسم برانکو، به وضوح نقش تاریخی اش را نشان داد. او به عنوان یک نیروی متخصص و بادانش آمد و تیمی را که بر بقا «سجده شکر» می زد به نخستین هت تریک قهرمانی تاریخش رساند. برانکو از مریخ نیامده، تنها فرق او با 90 درصد از ما این است که کارش را بلد است، در آن زمینه درس خوانده، تخصص دارد و از اصولش کوتاه نمی آید. تیمی که در دوره رویانیان کورکورانه ستاره و ماشین و کارت سوخت در حلقومش ریختند و درست نشد، در عصر برانکو، بی هیاهو قد کشید و سر به آسمان سایید. کاش می شد برای اقتصاد، آموزش، صنعت، کشاوزی و بقیه سوراخ سنبه ها هم مدیر و نیروی متخصص خارجی آورد. کاش!