برانکو استاندارد مربیگری در فوتبال

غالبا پس از هر صعود و سقوطی به سراغ مربیان می روند تا علت ها را بیابند؛ قاعده ای کلی در فوتبال که در همه جای دنیا مصداق دارد. قویا باید به این مهم تاکید داشت که این مربیان هستند که شخصیت تیمی را می سازند؛ چه در روزهای اوج و پیروزی و چه در ایام ناکامی و شکست. امروز هر آنچه موجب ظفریابی سرخ ها شده را باید در افکار برانکو ایوانکوویچ جست و جو کرد. مردی که پیش ترها در فوتبال ایران منشأ خدمات بسیار بود و اکنون زیر لوای مربیگری پرسپولیس در آستانه دستاوردی بزرگ قرار دارد. برانکو بی تعارف می تواند امروز دار و ندار پرسپولیس لقب بگیرد؛ تیمی که اگر با همین بازیکنان به دست مربیان امتحان پس داده دیگر هدایت می شد هرگز چنین موقعیتی را تجربه نمی کرد.

پرسپولیس فصل سیزدهم را به یاد بیاورید. آن تیم برخوردار از چه بازیکنانی در نهایت از قهرمانی لیگ بازماند؟ تیمی که پرهزینه ترین تیم تاریخ لیگ برتر سرخ ها نیز محسوب می شد. برانکو حالا قاعده تازه ای از فوتبال را تعریف می کند. اینکه صرفا نتیجه گیری و دستیابی به پیروزی های تاریخی و بزرگ لزوما با در اختیار داشتن بازیکنان آنچنانی و گرانقیمت به دست نمی آید. پرسپولیس فصل پانزدهم در واقع از همین دست تیم هایی بود که هیچ ستاره ای را در اختیار نداشت. تیمی یکدست با بازیکنانی همطراز که تنها به سبب هنرمندی سرمربی اش به این درجه از اعتبار دست یافته است. در قیاس با پرسپولیس فصل پانزدهم می توان استقلال خوزستان را هم مثال زد اما بی گمان هیچ تیم دیگری همچون پرسپولیس در این دسته بندی ها نمی گنجد.

تیمی که بالقوه ستاره ای در خود نداشته باشد اما به مرور بدل شود به یکی از چشمنوازترین تیم های تاریخ لیگ برتر. در تایید و البته ستایش برانکو ایوانکوویچ تنها کافی است به آنچه در شهرآورد 82 رقم خورد اشاره داشت. نمایش مافوق تصور که پرسپولیس را تبدیل کرد به نگین این روزهای فوتبال ایران. تیمی که در همین لیگ پانزدهم از رقیب سنتی اش استقلال 11 امتیاز عقب بود و حتی خطر سقوط به دسته پایین تر را هم احساس می کرد و اکنون در فاصله چهار هفته مانده تا پایان لیگ به مدعی اول قهرمانی بدل شده است و با این ریتم و آهنگ بعید به نظر می رسد که راهش از رسیدن به قهرمانی لیگ منحرف شود.

در لیگی که تا انتهایش چند گام بیشتر نمانده برانکو ایوانکوویچ می تواند نمونه و الگویی مناسب برای ارزیابی فنی مربیان باشد. مردی که از خود دل و جرات به خرج می دهد، تیمی نحیف، بی برنامه، فاقد روحیه تیمی و با انبوهی از مشکلات را در دست می گیرد و به رغم نتایج نا امید کننده ابتدای فصل حتی تا مرز برکناری هم پیش می رود اما در نهایت از همان تیم نحیف و بی رمق تیمی می سازد سرشار از میل به پیروزی خواهی. تیمی رشک برانگیز، تیمی که حتی تحسین رقیب سنتی اش را هم برمی انگیزد. برانکو ایوانکوویچ در فوتبال ایران بی شک استاندارد و الگوی مربیگری است. مردی که از لحاظ شخصیتی نیز نمونه است و با ادبیاتی موقرانه تعریف زیبایی از مربیگری فوتبال دارد.

برانکو نه از آن دسته مربیان چاپلوس و زیرک است که بازی های رندانه را بداند و نه از آن دسته مربیانی است که نقاب به صورت می زنند و خود را تافته جدا بافته می دانند. برانکو خودش است و خودش. با همان فرهنگی که از غرب اروپا با خود به ایران آورده و می کوشد در دایره ای از دوران کاری اش در فوتبال ایران به عالی ترین شکل ممکن منشأ خدمات باشد.