برانکو ایوانکوویچ؛ طلا ساز بزرگ!

مهم ترین هنر یک مربی، ارتقا بخشیدن آن دسته از شاگردانش است که سطح بالایی ندارند و در قیاس با زبده های تیم قدری ضعیف تر جلوه می کنند و در این زمینه برانکو ایوانکوویچ یک نمونه روشن و بارز است. سیر حوادث، عشق به لژیونر شدن و برخی بی انضباطی ها طی سال های اخیر پای امثال خانزاده، صادقیان، رضاییان، طارمی، مسلمان، احمدزاده، امیری و محرمی را از جمع قرمز ها بریده و رحجان های فنی و تاکتیکی سبب شده سرمربی کروات پرسپولیس ترتیب جدایی نظایر منشا، حاتمی و طاهرخانی را از این تیم بدهد و البته طی همین روند احسان علوان زاده نیز در جمع سرخ ها دوام نیاورد ولی در همه شرایط جانشینانی برای افراد رفته یافت شده که توانسته اند نظم تیمی، پازل گروهی و بازی جمعی پرسپولیس را استمرار بخشند و آنچه را که سبک و الگوی بازی این تیم نامیده می شود، در مسیر اجرای درست نگه دارند.

رازها و پاسخ ها
اینکه «مس» ها چطور «طلا» جلوه کرده اند و چگونه پرسپولیس توانسته است از برخی بازیکنان متوسط خود بازی هایی را بگیرد که در سطح و کلاس ستاره ها است، مساله ای است که باید چند و چون آن را در نحوه کار برانکو جست وجو کرد و چون او طبعا پاسخ حقیقی به پرسش کنندگان نخواهد داد، رازها و پاسخ ها را باید در چارچوب های کلی کاری جست وجو کرد که او برای تیمش تدوین و اجرا کرده است.

اظهارنظرهای پروفسور در چهار سال و سه ماهی که از استقرار مجدد او در فوتبال ایران می گذرد (و نه چهار سالی که در اخبار روزهای اخیر آمده است) افراطی و همراه با لطف بیش از حد به فوتبال ایران بوده و از آن قبیل بوده است بالاتر دانستن سطح لیگ ایران از لیگ کرواسی که محصولات درخشان آن سال پیش کروات ها را به نایب قهرمانی جام جهانی رساندند اما سایر کارهای برانکو و صحبت های او بوی عقل و صرافت و مهارتی را می دهد که فقط در مربیان کهنه کار واقف بر اصول مختلف فوتبال می توان نظایر آن را یافت.

شارژ روحی رسن و نعمتی
ایوانکوویچ که اول بار به سال 1999 یعنی 20 سال پیش و به عنوان دستیار اول میروسلاو بلازویچ در تهران ملاقاتش کردیم و برخلاف طبایع تند و رفتارهای آتشین «چیرو»، مردی آرام و خونسرد است، بر همین اساس با پنبه «سر» می برد و کسانی که از پرسپولیس جدا شده اند و قبلا نام شان آمد، به همین خاطر با سر و صدایی اندک از جمع سرخ ها کوچ کرده اند. مهم تر از آن کاری بوده که «پروفسور» با جانشینان آنها انجام داده است. اگر مسلمان و امیری به خودی خود هافبک های خلاق برجسته ای هستند و فرشاد احمدزاده هم هافبک چپ پایی بود که در روز خوبش بهترین کارهای تهاجمی را برای پرسپولیس پایه گذاری می کرد، بشار رسن و سیامک نعمتی فقط هافبک های متوسطی هستند که در هر شرایط و مکانی به جز باشگاه سرخ امکان درخشش هایی از این دست را نداشتند و شاید این دم مسیحایی برانکو باشد که آنها را اینچنین متحول کرده و در سطحی بالاتر از آنچه هستند، جلوه داده است.

این حرف های روحیه بخش ایوانکوویچ است که این تحول چشمگیر را در کار آنها پی ریخته زیرا هر بار که صحبت از کوچ چند هافبک شاخص پرسپولیس شد، این مربی تاکید کرد به لطف وجود رسن و نعمتی غمی ندارد. روحیه بخش هایی از همین دست سبب شد هافبک جوان تیم ملی عراق و هافبک پیشین پیکان بازی هایی را در این دو فصل برای قرمزها ارائه بدهند که در گذشته از آنها رویت نشده بود.

مورد شایان مصلح
گاهی وقت ها تکیه و تاکید فراوان برانکو روی یک بازیکن سبب واکنش منفی رسانه ها شده و حقیقت امر هرچه بوده باشد، رویکرد های پرشمار ایوانکوویچ به محسن ربیع خواه باعث شد عده زیادی وی را طفل شیرین و بازیکن محبوب سرمربی تیم بنامند ولی ماحصل اینگونه ماجراها ارتقای سطح بازیکنانی بوده که پیش از استقرار در پرسپولیس سطح کاری به مراتب پایین تری داشتند و به زعم عده ای اصلا به درد لیگ برتر نمی خوردند. این روند کم و بیش شامل شایان مصلح هم می شود که هرچند در دوره بازی اش در سپیدرود هم مستعد جلوه می کرد اما در پرسپولیس تبدیل به یکی از پنج بال چپ اول فوتبال کشور شده و اگر حاجی صفی، میلاد محمدی و سعید آقایی در کار نبودند، چه بسا به اردوی ملی هم دعوت می شد.

ارتش تسخیر ناپذیر
کوتاه نیامدن برانکو در سخت ترین شرایط که نمونه بزرگ آن در فصل گذشته و در عین محرومیت از خرید نفرات تازه و کوچ چند ستاره به اروپا و سایر تیم های داخلی و مصدومیت های مزمن انصاری و ماهینی پیش آمد، سبب شد نفراتی متوسط تر و معمولی تر مثل آدام همتی هم بازیکنانی جلوه کنند که واقعا نیستند و باورهایی از این دست موجب شد پرسپولیس در نداری محض تا فینال جام باشگاه های آسیا پیش بتازد. معلوم بود که با آن سرمایه های انسانی ناکافی نمی شد کاشیمایی را برد که دست هایش از هر جهت باز بود ولی غلبه بر الدحیل لبریز از ستاره و السد سرشار از نفرات شاخص کم از قهرمانی نبود. آنچه مقام دومی آسیایی را بزرگ تر می ساخت این بود که به مدد تیمی به دست آمد که علاوه بر مشکلات فوق از عارضه فرسودگی و خستگی مفرط هم رنج می برد و این را از اردوهای فراوان و مسابقات نه چندان کم تیم ملی داشت که به سبب بی تفاوتی فدراسیون در قبال زیاده خواهی های کارلوس کی روش لیگ را وقت و بی وقت به تعطیلی می کشاند و به تبع آن فشردگی مسابقات لیگ را در زمان بازگشایی آن افزون می ساخت. به واقع تیمی که تا فینال پیش تاخت و آن جام هم با رقیب ژاپنی اش مردانه مبارزه کرد، تیم آب رفته، رنج کشیده و کوچک شده ای بود که هر بلای ممکن و محتمل بر سرش نازل شده بود و فقط سرمربی اش می توانست طوری مسائل را القا، تفهیم و جلوه کند که سربازان اندک باقی مانده اش تصور کنند در حد یک ارتش تسخیر ناپذیرند.

موفقیت در ماموریت تازه
ماموریت عمده ماه های اخیر برانکو در جمع سربازهای ارتش سرخ، هماهنگ سازی 6 بازیکن جدیدش با نفرات قبلی تیم بوده و اینها به جز نادری و بودیمیر همان هایی هستند که سرخ ها از قبل جذب کرده ولی به سبب محرومیت اعمال شده از سوی فیفا قادر به استفاده از آنها تا شروع نیم فصل دوم لیگ هجدهم نبودند. شاید محمد نادری در نخستین بازی اش در ترکیب ثابت پرسپولیس که مقابل فولاد در اهواز بود و تک شکست این فصل سرخ ها را رقم زد، ندرخشیده باشد اما پس از هفت، هشت مسابقه به درجاتی در پست پیستون چپ رسیده که حتی شایان مصلح که به سبب مصدومیت غایب بوده و در خطوط قبلی از وی تعریف کردیم برای بازگشت به ترکیب ثابت مشکل داشته باشد. ماریو بودیمیر کند نشان داده و در گلزنی هم چندان موفق نبوده اما پاس های گلش نشان می دهد در عین میانسالی فوتبالیستی توانا است و مهدی شریفی هنوز به درستی چک نشده است. با وجود این مهدی ترابی، مهدی شیری و البته سروش رفیعی (در بازگشت اش به جمع سرخ ها) به آرامی به مهره هایی کلیدی در ترکیب آنها تبدیل می شوند تا جدید ترین دستاورد ایوانکوویچ در پرسپولیس نیز خودنمایی و کار کامل او نقاط اطمینان تیم را بیشتر کند.

هرگز به گذشته برنگرد
ایوانکوویچ روز شنبه این هفته در حاشیه تمرینات سرخ ها گفت بسیار خوشحال است که آنها بر خلاف روزهای نخست آمدن وی نه برای رهایی از سقوط بلکه برای قهرمانی در آسیا می جنگند و هشدار داد که هرگز نباید به آن روزهای سخت و بد بازگشت. آینده را به آینده می سپاریم و اینکه قرمزها در سال های بعدی و پس از جدایی برانکو به کدام سمت و سو می روند مساله ای است که پیش بینی آن سخت می نماید اما تجربه و سوابق به ما می گوید تا برانکو هست نظم سازمانی و کار اصولی و سختکوشی پرسپولیس را رها نخواهد کرد و تا فوتبال هست و مسابقات آن انجام می شود، این عوامل برای کسب توفیق در آن بسیار به کار می آیند. می توان امید عالیشاه را هم که جدیدترین فرد فرورفته در قالب یاغی ها است در اختیار نداشت و بدون او هم پیروز شد. اما نمی توان ایوانکوویچ را کنار گذاشت و مولفه های کاری او را به فراموشی سپرد و به سرعت به همان نتایجی رسید که در چهار سال اخیر برای قرمزها به ثبت رسیده است.