برانکو را اخراج کنید تا همین امروز سقوط کنیم !

پرسپولیس بر می گردد؛ تیمی که در یک بازی می تواند به اندازه انگشتان دو دست موقعیت ‘خوب ‘ بسازد و بدتر، ‘خوب تر’ آنها را خراب کند، یعنی دست کم آدرس را در جیب دارد اما عوض منزل سر از ناکجا آباد در می آورد.

این آوارگی، این قعرنشینی، این حجم وسیع نزول بدشانسی که بی رحمانه از سه بُعد می تازند یک روزی دست از سر آنها بر می دارد البته به شرطی که طبیبان ، جراحی اشتباهی نکنند، دکترنماها نسخه کُشنده و تکرارى نپیچند.

دنبال مقصر نباشید، محاکمه نظامی هم شاید دو روزی دل ها را خنک کند اما دو روز بعدترش، همان دلها دوباره میسوزند، این بار شعله ور تر.

فغانی را فراموش کنید، او دنبال اثبات شجاعتش بود از این رو وقتی ندید توپ به دست بنگر نخورده( چون اصولا برخوردی صورت نگرفت) پایش لرزید که پنالتی نگیرد و آن وقت همه بگویند محرومیت سه هفته ای، شجاعت فغانی را فنا کرده. از این رو آن اشتباه بزرگ را کرد تا همان یک امتیاز را هم از جیب قرمزها با حساب سبزها، کارت به کارت کند.مقصر ظاهرى فغانی است اما تقصیرکار اصلی کمیته اى است که مناسب دید بازگشت داور زخم خورده را به این بازی فوق العاده حساس گره بزند.

***

پرسپولیس نسبت به سه هفته قبل جهش قابل توجهی را داشت و این یعنى برانکو بیجهت وعده نداد اما مواقعی یک چیزهایی دست به دست هم می دهند تا آنچه شایسته است به آنکه محق نرسد. اما دائما یکسان نباشد حال دوران. اگر تیم برانکو نود دقیقه زیر توپ می زد، زمان و زمین و توپ را به میهمان می داد و یا یک ضد حمله، روى اشتباه داور ،به گل مى رسید و با همان تک گل هم می برد آن وقت، باید نگران سقوط مى شد چون نه بدشانسی می ماند نه خوش اقبالى.

***

پرسپولیس می تواند بخاطر گزینش مهاجمانی که عادت دارند در هر بازی، کلی موقعیت هدر دهند و حتی از روى نقطه پنالتى، هنر گلزنی نداشته باشند، خودش را شماتت کند اما محاکمه این بازیکنان، اخراج و یا تخریب شان فقط کار را خراب تر از اینى که هست می کند.

امروز تنها نبود شانس، نبود دقت در ساق حمله وران و اشتباه بزرگ فغانى را مى شود مقصر دانست، اما اگر قرمزها به اشتباه سراغ گزینه تغییر بروند آن وقت، خودشان را برای کابوس بزرگ آماده کردند.

رد پای برانکو در فوتبال تغییر یافته قرمزها مشهود است و اگر امروز به این تغییر مثبت به بهانه قعرنشینى بى توجهى شود آن وقت آنها همان اشتباهى را مرتکب مى شوند که قبلى ها.

***

۴ هفته گذشت، ١١ امتیازش رفت و دیگر هم بر نمى گردد، برای انتقاد از داورى هم N تا بهانه دسته یک وجود دارد که دو روزى هم مى شود با آن سر هوادار را گرم کرد، اما اگر پرسپولیس با همان آدرس درستى که در جیب دارد به سرمنزل مقصود برسد، بهتر است تصمیم صحیح را بگیرد.

هجمه علیه داورانى که در وضعیت معمولى دو به شک سوت می زنند و غالبا محروم اند دست آخرش مى شود دسته گل علیرضا فغانى و آن پنالتی کمرشکن روى شکم مدافع!

هجمه علیه عالیشاه که یکی را زد و ۴ تا را نزد، انتقاد از خودخواهی تازه به بلوغ رسیده طارمى و باقی موقعیت نشناس ها هم چیزی جز از بین رفتن همین اندک اعتماد بنفس را در بر ندارد.

هجمه علیه سوشا و بنگر که تنها موقعیت نصفه و نیمه ذوب را روى تعلل شان، مبدل به گل کردند هم همان خروجى ویرانگر همیشگى را دارد.

هجوم شیرین است و خنکاى دل به بار آرد اما آنچه امروز پرسپولیس می خواهد حمایت است. حمایت از برانکو که تیمش به مراتب تمیز تر و اصولی تر از همه این پرسپولیس های چند سال اخیر فوتبال بازى مى کند. به این بهتر شدن احترام بگذاریم و تنها بخاطر بدشانسى و کج داورى و دو تا خرید شایدم غلط، فرصت را از برانکو نگیریم.

شاید ته این حمایت یک بازگشت به غایت غرور آمیز و درس آفرین باشد اما انتهاى اخراج برانکو قطعا یک چیز است؛ همان بلایی که پس از اخراج قطبى، پیروانى، کرانچار، استیلى، مانوئل ژوزه، یحیى، دایى و درخشان بر سر پرسپولیس آمد. تغییر بدون حتی یک استثناى کوچک در این برهه یعنی بدتر شدن ، بهتر نشدن و سقوط آزاد به کابوس.