برانکو و الاهلی؛ دلتنگ سکوهای باوفای آزادی!

قصه برانکو و الاهلی خیلی زودتر از آنچه تصورش می رفت به پایان رسید. چهار امتیاز در سه بازی ابتدای لیگ شروع بدی حتی برای تیم های مدعی نیز محسوب نمی شود اما برای مدیران و هواداران الاهلی ظاهرا از دست دادن پنج امتیاز در سه بازی دلیل مناسبی برای برکناری برانکو بوده است.

به گزارش فوتبالی، آمار بازی دیشب الاهلی و الوحده نشان از برتری مطلق تیم برانکو در میزان مالکیت توپ و خلق موقعیت دارد اما نتیجه نهایی ثبت شده بر تابلو خبر از شکست تیمی می دهد که دو فصل قبل با معجزه همین برانکو از لیگ قهرمانان حذف شده بود. درست شبیه هفته های ابتدایی لیگ پانزدهم با پرسپولیس، لیگ عربستان نیز برای برانکو خوب آغاز نشد اما برخلاف رفتاری که هواداران پرسپولیس با او داشتند هواداران الاهلی با پرتاب بطری او را از نیمکت تیم خود دور کردند. شاید این تفاوت رفتار هواداران دو تیم با برانکو، به پیش زمینه فکری آنها از این مربی برمی گردد . برانکو وقتی برای سرمربیگری پرسپولیس به تهران بازگشت، قامت یک مربی موفق که دوران درخشانی از فوتبال ملی با نام او گره خورده بود را داشت اما در عربستانی که مسلخ مربیان نامی زیادی بوده، برانکو چندان نام آشنا و معتبری محسوب نمی شود. تجربه یک فصل مربیگری او در عربستان و در تیم الاتفاق نیز چندان اعتباری برای او در لیگ این کشور فراهم نکرد و تنها نتایج درخشانش با پرسپولیس در لیگ قهرمانان باعث شد تا بار دیگر به چشم اعراب بیاید. شاید کامبک تاریخی پرسپولیس ده نفره مقابل همین الاهلی در لیگ قهرمانان، مهمترین دلیل اقبال مدیران این باشگاه الاهلی به برانکو بوده اما در هر صورت آن معجزه ای که این مدیران با حضور برانکو به دنبالش بودند رخ نداد و این تیم در لیگ قهرمانان حریف الهلال پرقدرت نشد.

برانکو مربی ضربتی و زود بازده نیست . نکته ای که اعراب آن را احتمالا متوجه نشده اند همین است که برانکو اول بذر می کارد و باید به او فرصت برداشت داد. با در نظر گرفتن تغییرات چشمگیر در سبک مربیگری مربیان بزرگ دنیا، برانکو را نمی توان یک مربی مدرن یا صاحب سبک به حساب آورد . او با ایده جدید مخصوص به خود به عربستان نرفته بود تا بتواند همانند گواردیولا در اولین فصل مربیگری اش در بارسا به یکباره یک سبک بازی متفاوت رو کند. او همانند یک آشپز صبور با یک فرمول مشخص و تکراری به حجاز رفته بود تا بتواند زیر یک شعله آرام دستپختش در عربستان را به خورد دیگران دهد. روش کار او اصرار و مداومت بر تکرار روش های بازی و ترکیب های ثابت است. آنقدر بازی کنی و تمرین کنی تا اشتباهات به حداقل برسد. آنقدر کنار هم بازی کنید تا چشم بسته همدیگر را پیدا کنید. این نوع ارتقا در سطح بازی با فرهنگ حاکم بر فوتبال کشورهای عربی اطراف خلیج فارس سازگار نیست. اما تنها این عامل نیست که برانکو را تبدیل به یکی از مربیان سریع الاخراج(!) فصل 2020-2019 فوتبال دنیا کرده است. اعتماد به برانکو از همان روز اول در نگاه مدیران و هواداران الاهلی وجود نداشت. برانکو چهره جذابی برای آنها نبود و فرصتی هم به او داده نشد تا با عملکردش دل ها را برباید.

روزی که پرسپولیس در هفته پنجم لیگ پانزدهم پس از سه شکست متوالی و کسب تنها یک امتیاز از چهار بازی، فولاد را در اهواز شکست داد، اشک های مرد یخی پس از پایان بازی و در حین تشویق هواداران پرسپولیس از چشمانش بیرون زد و می شد که سپاس و قدردانی را در نگاه او خواند. دیشب که بطری های آب از سوی هواداران الاهلی به سوی او پرتاب شد احتمالا دلش برای سکوهای آزادی و هوادارانی که تا بی نهایت قبول داشتند تنگ شده. اما فوتبال همین است و احتمالا قصه پایان همکاری برانکو با الاهلی پایان حضور او در خاورمیانه و به خصوص ایران نخواهد بود و می توان بار دیگر از همین الان بار دیگر صف استقبال کنندگان از او را روی پله های فرودگاه تهران دید. او حالا به خوبی فهمیده که فاصله طرح های موزاییکی از چهره ات و خوشامدگویی در عربستان تا پرتاب بطری یک ماه بیشتر نیست و ایران و ورزشگاه های فقیرانه اش، وفای بیشتری از سکوهای پر زرق و برق عربستان دارد.