برانکو و ما ملت خودآزار

يا للعجب؛ انگار قرار نیست جنگ برانكو و كي روش نزد وارثان این ستیز بی حاصل در خاک پرگهر به پایان برسد. مطابق انتظار، شب بيداري هاي طيف منتقد کی روش به شوق تماشاي شكست اين مربي در كوپاآمريكا بي پاسخ باقي نماند و اين بار نوبت دشمنان برانكو رسيد كه بعد از باخت سنگين الاهلي عربستان مقابل الهلال، به پايكوبي مجازي بپردازند!

موضوع همانقدر مسخره است كه مثلا هواداران رئال مادريد كارنامه پپ گوارديولا را بعد از جدايي از بارسلونا رصد كنند و بابت شكست هايش به بارسايي ها سركوفت بزنند. طبيعي است كه مردم دنيا كارهاي مهم تري دارند، اما ملت ايران كه «گذشته نگري» در تار و پودش تنيده شده، هميشه وقت کافی براي نبش قبر دارد. برانكو و كي روش با همه محاسن و معایبی که داشتند دنبال سرنوشت شان رفتند. براي ما مردم «خود آزار» اما داستان ادامه دارد.

الاهلي در اولين تجربه سرمربيگري برانكو، چهار گل از الهلال خورد و همین مساله يك باب جديد براي تفسير عملكرد پروفسور در پرسپوليس باز كرده است؛ چرا؟ دقيقا مشخص نيست. الان يك عده به اين نتيجه رسيده اند كه تمام موفقيت هاي پروفسور در ايران فقط ناشي از حمايت حكومت و شخص وزير بوده و عده ديگر دريافته اند كه اين فقط غيرت و تعصب شيرمردان ايراني بوده كه برانكو را به اوج رسانده! تفسيرها يكي از يكي شگفت انگيزترند. گروه اول با خودش فكر نمي كند اگر برانكو وامدار كمك هاي دولتي بود، پس چطور دو سال متوالي تيمش را به نيمه نهايي و فينال آسيا رساند و گروه دوم نيز پاسخي براي اين سوال ندارند كه اگر «غيرت» راز موفقيت هاي سرخپوشان بوده، پس چرا 9 سال تمام امثال دايي و درخشان و استيلي نتوانستند كاخ شان را روي اين ستون بنا كنند؟

موضوع ساده است. برانكو يك مربي متوسط به بالا بود كه به اصطلاح با پرسپوليس «چفت و بست» شد. اين اتفاق براي همه مربيان دنيا رخ مي دهد؛ مثل همين آقاي گابريل كالدرون كه كارش در الهلال و الاتحاد گرفت، اما در بن ياس و بتيس نگرفت. مساله ساده تر اين است كه اساسا قرار نيست عملكرد يك مربي را فقط با يك بازي بسنجند، وگرنه برانكو روي نيمكت پرسپوليس هم در دوازده بازي اولش فقط سه پيروزي به دست آورد. باز از همه اينها ساده تر آن است كه به خدا قسم كي روش و برانكو از اين مملكت رفته اند. پس خانم ها، آقايان، به زندگي تان برسيد و براي جنگيدن با هم، حداقل سراغ همان عیب یابی از لوگوی تيم مقابل بروید. با این همه واپس گرایی، چه تعجبی دارد که به اندازه همه تاریخ درجا زده ایم؟