براي برانكو ترجمه كنيد، اگر واقعا دوستش داريد

پرسپوليس در يك بازي سرد و بي روح نسف قارشي ازبكستان را با مساوي بدون گل متوقف كرد و يك روز پيش از پايان مسابقات مرحله گروهي، به دور بعد ليگ قهرمانان آسيا راه يافت. با اين همه، لابد خيلي از هواداران اين تيم صعود دشوار فصل قبل را به چنين صعود كسالت بار و بي رمقي ترجيح مي دهند. پرسپوليس پارسال در مرحله گروهي يكي از بهترين تيم هاي آسيا بود، در اغلب مسابقات سهم بيشتري از مالكيت توپ داشت، خطرهاي فراواني روي دروازه رقبا خلق مي كرد و نهايتا هم توانست با برتري 4بر2 مقابل الوحده در تهران صعودش به يك هشتم نهايي را قطعي كند. امسال اما علاوه بر آنكه گروه سرخپوشان بسيار آسان تر بود، سبك محتاطانه بازي اين تيم هم باعث شد با وجود صعود زودهنگام، عملكرد پرسپوليس براي خيلي از هوادارانش دلچسب نباشد. در همين مصاف اخير با نسف قارشي، پرسپوليس مسابقه را با دو هافبك دفاعي شروع كرد و در 20دقيقه پاياني بازي براي حفظ نتيجه مساوي، اين جمع را به سه نفر افزايش داد. آخر مسابقه برانكو مدعي شد شاگردانش قدرت بردن هر تيمي را در آسيا دارند، اما واقعا بعيد است پرسپوليس با كيفيتي كه در دور گروهي ديديم، شانس چنداني براي صعود به مراحل بالاتر ليگ قهرمانان داشته باشد. نكته تاسف برانگيزتر آن است كه قرمزها بضاعت مناسب براي «خوب بودن» را دارند، اما افكار عجيب برانكو باعث اتلاف انرژي اين تيم شده است.

اين پرسپوليس روز به روز از محصول درجه يكي كه برانكو ساخته بود دور و دورتر مي شود. مرد كروات انگار مي خواهد همه چيزهاي ارزشمندي را كه به پرسپوليس داده بود، تك تك پس بگيرد. پيش از آمدن او به فوتبال ايران، مردم با استاديوم ها قهر بودند. با اين وجود عملكرد رويايي پرسپوليس ليگ پانزدهم انبوه تماشاگران را به سمت سكوهاي سيماني سرازير كرد. حالا اما همان جماعت اشتياق كمتري براي تماشاي تيم شان دارند. اين نكته به وضوح از آمار و ارقام پيداست. پارسال وقتي پرسپوليس داربي را باخت، در بازي بعدي با سپاهان تماشاگران تمام صندلي هاي ورزشگاه را پر كردند و ركورد بهترين استقبال از بازنده شهرآورد را در تاريخ به ثبت رساندند، امسال اما در شرايط مشابه حتي نيمي از استاديوم هم براي بازي با الوصل پر نشد. چرا؟ چون بين باخت پارسال داربي تا باخت امسال، زمين تا آسمان فاصله بود. غير از تماشاگر، برانكو بازي هجومي و باطراوات را هم از پرسپوليس پس گرفته. او كه روزگاري تيمش را با هشت عنصر تهاجمي به ميدان مي فرستاد، حالا كلا دو وينگر و يك مهاجم در زمين نگه داشته كه هر كدام با فاصله پنجاه متري از هم بازي مي كنند و به تنهايي كاري از دست شان ساخته نيست، جز اينكه در اغلب دقايق مسابقه عاجزانه به دنبال بازيكنان صاحب توپ حريف بدوند. غير از همه اينها، پروفسور كشف هاي خودش را هم يكي يكي پس مي گيرد. محسن مسلمان پيش از او يك «استعداد سوخته» محسوب مي شد، برانكو اين بازيكن را به بهترين هافبك ليگ تبديل كرد و حالا خودش هم دارد زحمت نابودي دوباره محسن را مي كشد. لابد مرد كروات بايد خوشحال باشد كه مسلمان بالاخره بعد از سه ماه كم آورد و توييت كرد: «ديگه بريدم.» حالا احتمالا مثل رامين رضاييان بهانه مناسب براي خواستن عذر مسلمان هم مهيا شده، اما كاش او مي دانست شغل مربيان مثل معلمي است و هيچ معلمي 30 دانش آموز فرمانبر و مطيع ندارد. هنر آموزگاري، در رام كردن و مديريت شاگردان سركش است، نه در حذف آنها. همچنين كمال كاميابي نيا كه با سيستم يك هافبك دفاعي جزو بهترين هاي ايران بود، از زمان بازي تيم با دو هافبك دفاعي شديدا به مشكل خورده. به اين ليست اضافه كنيد علي عليپور را كه همين فصل بهترين گلزن پرسپوليس شد، اما به شكل معناداري از زمان نيمكت نشيني گادوين منشا، عملكرد او هم به شدت افت كرده. بالاخره يك نفر بايد جنگ ها را مي كرد تا عليپور راحت گل بزند. حالا اما منشا هم بدون هيج دليل موجهي بيرون است؛ درست مثل مسلمان، نوراللهي، بشار رسن و حتي شايان مصلح كه خريد خود برانكو براي دفاع چپ بود، اما اكنون روي نيمكت مي نشيند و بازي حسين ماهيني غيرمتخصص را در اين پست تماشا مي كند.

اشتباه برانكو اين است كه فكر مي كند چون خودش بناي باشكوه پرسپوليس فعلي را ساخته، پس خودش هم حق دارد كلنگ بردارد و به جان آن بيفتد؛ او اما بايد بداند فوتبال به هيچكس اين گارانتي و حاشيه امنيت را نمي دهد. كاش پروفسور زودتر اين واقعيت را درك كند، پيش از آنكه خيلي دير شود و جماعتي كه او را موقع قعرنشيني روي چشم گذاشته بودند، يك روز مقابلش بايستند و عليه لجاحت و محافظه كاري عجيب امروزش قيام كنند.