براي طارمي كه تا خرخره به پرسپوليس بدهكار ماند و رفت

سرانجام همانطور كه انتظار مي رفت مهدي طارمي از پرسپوليس جدا شد و در فاصله حدود 10روز تا پايان محروميتش، به الغرافه قطر پيوست. قطعا بسياري از هواداران پرسپوليس انتظار داشتند بازيكني كه خودش براي باشگاه دردسر درست كرده، در چنين شرايط وخيمي كنار تيم باقي بماند و قراردادش را آسان و ارزان تمديد كند، اما خب ظاهرا دوره مرام و معرفت و اين جور سنت هاي منسوخ(!) گذشته است. به اين ترتيب فوتباليستي كه در طول اين سه سال، سه هزار بار از حضور در ليگ هاي معتبر اروپايي سخن گفته بود و در مقطعي مدعي دريافت پيشنهاد از پنج ليگ درست و حسابي قاره سبز بود، حالا سر از ليگ بي بازگشت ستارگان قطر در مي آورد؛ سياه چاله اي كه مجتبي جباري و پژمان منتظري و آندرانيك تيموريان و اشكان دژاگه را به نقطه پايان رساند و حالا براي آقاي گل ليگ ايران دندان تيز كرده است. از قرار معلوم دلارهاي نفتي شيوخ، شعبده اي دارد كه هم زير دو خم وفاداري و تعصب را مي گيرد و هم روياي لاليگا و بوندس ليگا را خاك مي كند. سفرت به سرزمين بازنشستگي زودرس به سلامت باد آقاي طارمي، اما...

مهدي طارمي در حالي پرسپوليس را ترك مي كند كه تا خرخره به اين باشگاه بدهي دارد. او بدهكار است، به اندازه همه شهرت شگفت انگيزي كه در اين تيم به دست آورد و يك شبه از يك بازيكن محلي تبديل به يك ستاره بين المللي شد. او بدهكار است، به اندازه آن 800هزار يورويي كه بايد بابت جريمه تقديم ريزه اسپور مي كرد، اما سياسيون به اعتبار پرسپوليس آن را رفع ورجوع كردند تا مهاجم بوشهري راحت با الغرافه قرارداد ببندد و از قضا 800هزار دلار به جيب بزند. او بدهكار است، به اندازه آن يك ميليارد توماني كه از حسين هدايتي گرفت تا شر ريزه اسپور را كم كند، اما نكرد و در موردش توضيح هم نداد. او بدهكار است، به اندازه آن پنجاه ميليون توماني كه به علي اكبريان بخشيد و هيچ وقت به دست خانواده اش نرسيد يا به اندازه آن پنجاه ميليون توماني كه به اسم جايزه «حجازي» براي بهترين گلر فصل فوتبال ايران كنار گذاشت، اما هيچ دروازه باني رنگ آن پول را نديد. او بدهكار است، به اندازه همه آن به به و چه چه هايي كه به خاطر اين بخشش هاي نكرده شنيد و همه تحسين هايي كه سزاوارش نبود. او بدهكار است، به اندازه اين چهار ماهي كه پرسپوليس بدون مهاجم اصلي اش بازي كرد و البته همه 12ماه آينده كه اين تيم نمي تواند بازيكن بگيرد و حداكثر با همين دارايي بايد در چند جبهه بجنگد؛ البته اگر «طارمي»هاي بيشتري پيدا نشوند كه دست تيم را در بدترين شرايط لاي پوست گردو بگذارند و بروند دنبال زندگي شان!

از بين همه اين بدهي ها اما، يكي هست كه قلب آدم را از جا مي كند؛ يكي كه كاش آقاي بامعرفت قبل از رفتن حداقل آن را تسويه مي كرد. همين چند روز پيش و قبل از آنكه استاد به باشگاه پيغام بدهد: «حوصله ندارم، ديگر سر تمرين نمي آيم»، محمد طاها، طفل شيرين مبتلا به ديو سرطان با او ملاقات كرد و يك هديه باارزش به طارمي داد؛ نقاشي بازيكن شماره9 پرسپوليس كه با دستخط نجيب و كودكانه طاها به او تقديم شده بود. كاش حالا حداقل اين نقاشي را تحويل باشگاه بدهد و برود. اين نقاشي مال او نيست، مال بازيكن پرسپوليس است. او جايي مي رود كه كاش هيچ كودكي در آن بيمار نباشد، اما اگر باشد بيشترين امكانات و پيشرفته ترين تكنولوژي براي درمانش بسيج مي شود. آنجا نقاشي كشيدن براي يك فوتباليست، تنها تسكين يك پسربچه رنجور نيست و باز اگر باشد، كسي صورت طارمي را تصوير نخواهد كرد. آنجا نقاشي ها را براي يكي مثل ژاوي مي كشند؛ يكي كه وقتي با قطري ها دست داد تا آخرش پاي آنها ايستاد و حتي وسط مناقشه با عربستان و محاصره اقتصادي و احتمال جنگ و كودتا هم ول شان نكرد برود. چقدر شبيه شما، آقاي طارمي!