براي عاشقي كه هيچ وقت اعتصاب نكرد / مردم سالاري با كمر شكسته!

در اولين روز از اردوي ساري پرسپوليس، علي دايي مسافر بزرگترين بيمارستان شهر شد تا با يك مريض ويژه ملاقات كند؛ پسري كه براي بيش از 13 سال در حسرت لمس بي واسطه آفتاب باقي مانده است. محمدرضا فهيمي را بي ترديد بايد زجركشيده ترين قرباني ورزشگاه متقي دانست. فروپاشي بخشي از اين استاديوم فرسوده در روز 15 ارديبهشت 80، غير از دو نفري كه در دم جان دادند و خاطره شدند، 290 مجروح به جا گذاشت كه روند معالجه يكي از آنها بيشتر از يك دهه به طول انجاميده است. 13 سال يعني يك عمر، يعني بازه اي كه در آن بيش از چهار دولت تغيير كرده، نرخ دلار از 700تومان به 3هزار تومان رسيده و ايران از خودكفايي گندم به واردات چوب بستني برگشته است. براي يك هوادار فوتبال، 13 سال يعني دوران جابه جايي 8 مديرعامل و 15 مربي در پرسپوليس، يعني همه عمر فوتبالي ابراهيم ميرزاپور و ناجي بداوي و كاملي مفرد و ستار زارع و سيدمحمد علوي به عنوان نيمي از اسكلت تيم ملي ايران از طلوع تا غروب كامل، يعني گستره برگزاري سه جام جهاني و سه جام ملت هاي اروپا، يعني سه برابر بيشتر از همه روزهايي كه سهراب انتظاري، ستاره ورزشگاه فروريخته ساري شد و به يمن همين درخشش بدهنگام، پيراهن سرخ پرسپوليس را پوشيد.

پسربچه هاي اين مملكت در يك فرجه 13 ساله، دوران راهنمايي شان را تكميل مي كنند، دبيرستان و پيش دانشگاهي را پشت سر مي گذارند، براي خالي نبودن عريضه مدرك دانشگاهي مي گيرند و دو سال پشت سد خدمت مي مانند تا اگر خوش اقبال بودند غيرمرتبط ترين شغل دنيا نسبت به همه آموخته هاي شان را پيدا كنند و خرج زندگي شان را دربياورند. اينجا اما يك نفر هست كه همه اين روزها را درد كشيده است؛ يكي كه سنگين ترين تاوان را پاي عشقش داده و عجيب اين كه هنوز «عاشق» مانده است، يكي كه بالا نرفت، كمرش شكست و درجا زد، اما دست از قلبش نكشيد. اينجا يك نفر هست كه هيچ وقت اعتصاب نمي كند، قراردادش با پرسپوليس مشروط به ماندن يا رفتن هيچ مديرعاملي نيست و هرگز پشت تيمي كه جانش را به تاراج برد، «آه» نمي كشد.

به پاس 13 سال سكون و به بهانه خزان نابه هنگامي كه چوب حراج به بهار زندگي محمدرضا زد، شايد هر جاي ديگر دنيا تنديسي مي ساختند از شمايلش و پيكرش را روي سنگ مي تراشيدند تا سرمشق همه اهالي باشگاه باشد، اما ما در ايران حوصله اين كارها را نداريم. اينجا بلاد كفرخيز فرنگ نيست كه «هوادار» را روي چشم شان بگذارند و هر نفسش را جرعه جرعه سر بكشند. اينجا دانه درشت ها هم اگر زمين بخورند، كلاه شان پس معركه است. در فوتبالي كه علي كريمي اش با يك اختلاف سليقه ساده «ام الفساد» خطاب مي شود و اشك آقامهدي اش را در بهترين فرم بدني اش در مي آورند، چه كسي مجال غصه خوردن براي هوادار را دارد؟

از آن روز منحوس، يك خاطره تلخ ديگر هم به جا مانده است؛ غده اي چركين كه 13 سال است گلوي انسانيت را سد كرده. سه روز بعد از فاجعه وقتي عادل فردوسي پور از يك مقام ارشد دولتي در سازمان تربيت بدني پرسيد چرا روي سكوهاي اين ورزشگاه فرسوده دو برابر ظرفيت تماشاگر راه داده اند، استاد شعور مخاطب را به چارميخ كشيد و پشت شاه واژه گره گشاي آن روزها سنگر گرفت: «آقا در مملكت ما مردم سالاري حاكم است. وقتي مردم مي خواهند وارد استاديوم شوند، نمي توانيم جلوي آنها را بگيريم و بگوييم استاديوم پر شده!» حس تلخي كه بعد از شنيدن اين سفسطه هاي نفرت انگيز وجود مخاطب را سرشار مي كند، سال هاست كه براي تك تك ما آشناست. پيكر نيمه جان محمدرضا را شايد بتوان دقيق ترين نماد از مردم سالاري مدنظر آقايان دانست؛ همان كه جانت را تباه مي كنند و منتش را هم بر سرت مي گذارند.