براي همه چيز ممنون آقا مرتضي احمدي؛

براي همه چيز ممنون آقا مرتضي احمدي؛ پيرمرد هنرمند و فوتبال بي هنر ما

1 ) آخرين ميهمان برنامه نود در سال پرفراز و نشيب 89 ، مرد مهرباني بود که با صدا و سيماي گرم و دوست داشتني اش، حالا در کهنسالي به بخشي از شناسنامه هنري مردم ايران تبديل شده است. استاد مرتضي احمدي که جوانان ديروز مسحور پيش پرده خواني هاي خوش وزن و آهنگينش بودند و جوانان امروز با صداي به يادماندني او روي شخصيت هاي کارتوني قد کشيده اند، دوشنبه شب هفته جاري به برنامه نود آمد تا از سالهاي طولاني دلسپردگي اش به فوتبال ايران بگويد؛ از همان روزهايي که خاکي و بي ريا بين مردم مي نشست، با آنها مي خنديد، مي گريست، فرياد مي زد و هيجان زده مي شد، از همان روزهايي که تيفوسي هاي پرسپوليس براي تماشايش کاري سخت تر از چرخاندن 45 درجه اي سرشان نداشتند و از همان روزهايي که تماشاچيان عاصي و خشم زده، به حرمت نگاه نافذ پيرمرد، حساب ترمز زبان شان را داشتند و ناسزها و بد و بيراه ها را «ممنوع الخروج» مي کردند.

2 ) انصافاً که لذت برديم. اين دوشنبه، شب «ما» بود؛ ما هواداران و مخاطبان خاموش فوتبال ايران که هرگاه زل زديم به صفحه تلويزيون، ستاره هاي ريز و درشتي را ديديم که يا بيوگرافي شان را براي هزارمين بار مي گفتند، يا از مطالبات و گلايه هايشان حرف مي زدند و يا در حال استارت زدن جنگي تازه با حريفي از قماش خودشان بودند. آن شب اما، اين صداي يک «هوادار» سينه سوخته فوتبال بود که از روي صندلي «ميهمان ويژه» برنامه نود به گوش مردم ايران مي رسيد و شگفتا که استاد احمدي، در انعکاس دل گويه هاي فوتبال دوستان ايراني، يک هنرمند قهار نشان داد. چقدر کيف کرديم از اين که ديديم سرانجام نوبت سخنوري، به يکي از آنان رسيد که نسبت شان با فوتبال ايران، به سادگي مفهوم «هوادار» است و غير از اين رنج بزرگ، ماهي ديگري از اين آب گل آلود به قلاب نينداخته اند. مرتضي احمدي، درست يکي از همان هايي بود که در همه اين سالها به «سرمايه هاي واقعي فوتبال ايران» مشهور بودند، اما کمترين مجالي براي ابراز وجود و اظهار نظر نيافتند. سرانجام اما نوبت به آخرين برنامه سال نود رسيد و انصافا که استاد احمدي، قدر اين موقعيت «تک به تک» را به خوبي دانست!

3 ) او گفت، همه آن چيزي را که مردمان مدتهاست در تاکسي ها و اتوبوس ها و سکوهاي لخت ورزشگاه ها زمزمه اش مي کنند، اما شنونده اي ندارد. مرتضي احمدي گفت و به گوش همه رساند که با وجود انبوه شعارهاي بهبود اوضاع اقتصادي، هنوز هزينه به ورزشگاه رفتن و فوتبال ديدن، روي گرده نحيف طبقه فرودست اين جامعه سنگيني غيرقابل تحملي دارد او گفت که برنامه ريزان اين فوتبال، کاري را بيشتر و بهتر از شعار دادن بلد نيستند و با هنرمندي شان در تبعيد مسابقات به بدترين ساعات از بدترين روزهاي هفته، تيشه به ريشه حضور تماشاگران در اين فوتبال زده اند. او گفت که بازيکنان و مربيان ليگ به اصطلاح برتر، با وجود آن همه پولي که مي گيرند، چنان نمايش اسفباري ارايه مي دهند که آدمي شرم دارد از تماشايش... دوشنبه، شب ما بود؛ مايي که انگار بعد از سالها سکوت و رخوت، سخنگوي خوش زبان مان را يافته بوديم و حرف مان را از حنجره پيرمردي مي زديم که با منطق پرحرارت و بي تکلفش، به آن همه ادعاي جور واجور از آن همه مدير و مسؤول، ريشخند مي زد و براي يک بار هم که شده، سفره دل بخشي از «ملت» را در رسانه اي که به آن «ملي» مي گويند پهن مي کرد.

4 ) ممنون مرتضي خان احمدي، که دست کم براي يک مرتبه، صندلي فوتباليست يا مربي يا مديري را اشغال کردي که قرار بود از هنرمندي هاي کذايي اش، راهبردهاي فني بي بدليش و تحصيلات و درايت کم نظيرش بگويد. ممنون که آمدي و از حق مردماني گفتي که اين هفته ها، غيبت شان روي سکوها پيام هاي زيادي دارد، اما انگار کسي دلش نمي خواهد آنها را بشنود. ممنون و به اميد ديداري دوباره، در ورزشگاهي که بازهم مملو از تماشاگر باشد!