براي کهکشاني هاي به گل نشسته

یک - در باشگاه استيل آذين چه مي گذرد؟ در طول تعطيلات طولاني اخير و در غيبت رسانه هاي نوشتاري، آنقدر خبرهاي متناقض و عجيب از اين باشگاه متمول تهراني منتشر شد که موجي از بهت و حيرت را در جامعه فوتبال کشورمان به وجود آورد. يک روز هدايتي به هيأت مديره نامه مي زند و تلويحي از تيمداري انصراف مي دهد، روز ديگر ثروتمندترين تيم پايتخت را به واسطه بدهي به مجموعه ورزشي دستگردي به محل تمرين راه نمي دهند و در نهايت مديرعامل باشگاه بعد از مدتها غيبت در محل کارش، استعفا مي دهد و مي رود! آيا اين وضعيت برازنده باشگاهي با ميلياردها تومان سرمايه گذاري در فصل جاري هست؟!

دو -  آنچه اين روزها در باشگاه استيل آذين در جريان است، مصداق بارز «سؤمديريت» به شمار مي رود. روابط تيره ستاره تيم با شخص مديرعامل که باعث مي شود تيمي با اين همه هزينه به راحتي هر چه تمام تر مدتي طولاني را در اوج حواشي زيانبار به سر ببرد و کلي امتياز از دست بدهد، در فوتبال نوين و حسابگرانه امروز چه توجيهي مي تواند داشته باشد؟ به اين مورد عجيب و غيرقابل باور، مي توانيد صرفه جويي جنجالي استيل آذيني ها در ماجراي استفاده از پوشاک رايگان داخلي و نيز بدهي آنها به مجموعه ورزشي دستگردي را هم که باعث مي شود ستاره هاي ميلياردي اين تيم پشت درهاي بسته بمانند اضافه کنيد و به دنبال يافتن پاسخ اين سؤال برويد که چطور يکه تاز فصل نقل و انتقالات، حالا دچار بحرانهايي چنين سخيف و دست پايين شده است؟ آيا رديف کردن اين همه پرسش پشت سر هم، ما را به جوابي غير از «سؤ مديريت»، آن هم از نوع حادش مي رساند؟

سه - سکته مغزي امروز استيل آذين، صرفاً ماجراي تلخ پايان يک تيم زيبا و کوتاه نيست؛ چه اينکه اهالي پيگير فوتبال بوي بلند «الرحمن» و فاتحه اي را که از نامه سراسر يأس حسين هدايتي برمي خاست، پيش تر از کنار خاطرات شيرين و زود گذري از قبيل بهمن و پورا و دارايي و کشاورز شنفته بودند و يا سرنوشت توأم با ورشکستگي و حبس و خسران بسياري از تيم دارهاي ايراني را به چشم ديده بودند. آنچه امروز و از پس آتش بار بي آتش بس حوادث استيل آذين دوباره مايه حسرت و تأسف مي شود، اثبات مکرر شکست محتوم خصوصي سازي در فوتبال است. براي جماعت منتقد ورزش که دائم نسخه مالکيت شخصي براي شفاي فوتبال بيمار ايران مي پيچند، چه آلارمي نگران کننده تر و اسفبارتر از اينکه حالا استيل آذين هم مي رود تا پايش را جاي پاي اسلاف از ميان رفته خودش بگذارد و راه فنا در پيش بگيرد؟

اين اصلاً مهم نيست که تهديد به استعفاي اخير هدايتي بخشي از پروژه حذف آجورلو بوده است يا نه، همانطور که بررسي انگيزه هاي حقيقي تاجري به نام حاج حسين هم در اين مقال اهميتي ندارد. فعلاً فقط اين مهم است که در داستان حاشيه هاي عجيب امروز استيل آذين، ساختار بيمار، کرخت و رخوت زده فوتبال اين مملکت يک بار ديگر نشان داد به دليل ضعف شديد زيرساختهاي اقتصادي و نيز فقدان ملموس عنصر خلاقيت، قادر به اداره خودش نيست و نياز مستمرش به حضور اقتصادي دولتي را به وضوح در کسوت درهم شکستن استيل آذين ها و ابومسلم ها و استقلال اهوازها و نيز کاميابي هاي هزار باره سپاهانها و ذوب آهن ها نشان مي دهد، رنج بزرگ اينجاست؛ اينجا که تصاحب کننده موشک ها هامبورگ و جادوگر اماراتي ها و حسون اهوازي ها هم با آن هم دبدبه و کبکه اش بايد پشت قفل هاي آهني زمين تمرينش متوقف بماند و در زمين مسابقه پيش پاي امثال مس کرمان و پيکان قزوين زانو بزند. قصه هاي هزار و يک شب استيل، مهر ديگري است پاي «برگه فوت» خصوصي سازي در اين فوتبال!

چهار -  هنوز دو ماه نمي گذرد از روزهايي که سردار آجورلو از قهرماني تيم کهکشاني اش با 70 امتياز سخن مي گفت. اولين توفان اما، چنان تومار مديريت و مالکيت استيل را درهم پيچيد که اينجا انگار هرگز «آرامش» حاکم نبوده است. اين، ناقوس جان سپردن يک ايده است. اي کاش مي شد گوش هايمان خاموش بمانند.!

رسول بهروش