برای طارمی و خودویرانگری هایش؛ سقوط فرشته

از بلاژوویچ نقل می کنند که جایی گفته بود: «اگر استعداد علی کریمی با عطش و پشتکار علی دایی جمع می شد،بهترین بازیکن جهان در ایران به دنیا می آمد.» جمله قشنگی است و شاید با کمی اغماض بشود صحت آن را هم تأیید کرد. این گزاره اما می تواند معادل های به روزتری هم داشته باشد؛ مثلا اینکه: «اگر توانایی های مهدی طارمی با نجابت و معرفت محمد انصاری جمع می شد، پرسپولیس الان مثل آب خوردن قهرمان آسیا شده بود.» آیا می شود به این جمله «نه» گفت؟ طارمی در شمایل یک قدیس در فوتبال ایران ظهور کرد. روزهای اول شهرتش را به یاد بیاورید؛ یک چهره ساده که با لهجه شیرین جنوبی دلنشین تر هم می شد. وقتی به انتخاب هواداران بهترین بازیکن پرسپولیس در لیگ چهاردهم شناخته شد و از اسپانسر یک دستگاه خودرو جایزه گرفت، سوییچ ماشین را کف دست مجتبی محرمی انداخت تا از هواداران دلبری کند. همان روزها تتمه طلب 200میلیونی اش از پرسپولیس را ریال به ریال صرف امور خیرخواهانه کرد؛ از 50میلیونی که به خانواده اکبریان محبوس بخشید تا پولی که به کریم باوی داد و مبلغی که به عنوان «جایزه حجازی» برای بهترین دروازه بان سال کنار گذاشت. مهدی صدآفرین هایش را گرفت اما کنکاش های بعدی نشان داد تقریبا هیچ کدام از آن بذل و بخشش ها به نتیجه نرسیده و پولی وصول نشده است. شاید از همان زمان می شد فهمید یک جای کار قدیس سبزه و ترکه ای فوتبال ایران می لنگد اما در مورد او «زمان» قاضی بهتری بود.

طارمی در زمین می درخشید و بیرون از آن خون به دل مردم می کرد. 2 آقای گلی آورد و بهترین پیروزی 20سال اخیر قرمزها در داربی را هم ساخت اما هر روز مصاحبه کرد و گفت: «ولم کنید، می خواهم به اروپا بروم.» هر کجا از دستش برآمد بدقلقی کرد، مهم ترین پنالتی سال را با چیپ ناشیانه و خودخواهانه اش به یغما برد و برای آنکه زهر را در کام مردم کامل کرده باشد، رو به آنها «هیس» نشان داد. بعد هم سر و کله از ما بهتران و آرتیست های سینما پیدا شد. همین لابه لا بود که او دست رامین رضاییان را گرفت و شبانه سر از ترکیه درآورد. امضای آن قرارداد با ریزه، محرومیت کمرشکن پرسپولیس و لبخندهای بیزارکننده آقای ستاره؛ قصه مشهور «خیریت» از اینجا شروع شد اما اوجش جایی بود که او دست تیم زخمی را لای پوست گردو گذاشت و رفت قطر.

روزهای اولی که طارمی در پرسپولیس خیرات و مبرات می کرد،آنقدر شهامت نداشت که بگوید:«من اصلا مجتبی محرمی را نمی شناختم، وکیلم یادم داد ماشین را به او هدیه کنم» اما وقتی با ندانم کاری هایش به دردسر افتاد، همه چیز را به آقای وکیل واگذار کرد؛ همانی که می گویند نخستین بار برایش بلیت اتوبوس خرید تا از بوشهر به اردبیل برود، پیش علی دایی تست بدهد و مسیر زندگی اش عوض شود. شاید به خاطر همین هاست که در 6 ماه گذشته مردم از شنیدن اخبار مربوط به ناکامی او در الغرافه و سرکوب شدنش توسط منتقدان قطری اصلا ناراحت نمی شدند و در مقابل شایعات مربوط به بازگشتش جبهه می گرفتند. برگردیم به جمله اول متن؛ یک جو از نجابت محمد انصاری در وجود طارمی، تا کجاها که نمی توانست او را بالا بکشد. حرف از حاجی قرمزهاست که پیشنهاد درشت چینی ها را رد کرد تا قاب عصا دست گرفتنش در فینال آسیا به نمادی از پرسپولیس بی یاور تبدیل شود. حالا چطور دل تان می آید پیراهن امثال انصاری را به همین زودی بر تن طارمی کنید؟ سخت تان نیست؟