برای مایلی کهن که محتاج آرامش است / همیشه ناراضی!

1- چرا محمد مایلی کهن باید به نام «حاجی» شناخته شود؟ هیچ وقت این سئوال را از خودمان نپرسیدیم و مثل همه مسائلی که بدون تحقیق می پذیریم، به این موضوع هم عادت کرده ایم. او نه به سبک «حاج کاظم» فیلم آژانس شیشه ای است که با اشتباهاتش دوست داشتنی است و «اصولش» را می توان لمس کرد و به آن احترام گذاشت و نه همانند «ده نمکی» فیلم های اخراجی ها و معراجی ها، راهش را عوض کرده و «اصول» صلب را با «اصول» بدون چارچوب تاخت زده است. محمد مایلی کهن شبیه هیچ کدام از اینها نیست که هرکدامشان نمودی از «حاجی»های جامعه ایرانی است، شاید دود موتور مایلی کهن خیلی زود «حاج کاظم» را خفه کرده و احتمالا کاری کرده تا لبخند را بر لبان ده نمکی شاهد باشیم. «حاجی» همین چند سال پیش برای خودش قداستی داشت، ارزشی به مراتب بالا که این اتمسفر نام بزرگشان نبود که طرف مقابل را شرمنده می کرد، بلکه آن «اصول» و چارچوبی بود که در ذهن و ذکر و فکر «حاجی»ها بود و بزرگیشان را سبب می شد. محمد مایلی کهن چه نوع «حاجی» دوست داشتنی در فوتبال ایران است؟ او مثل «حاج کاظم» نیست که در ظاهر دوست نداشتنی ترین مرد ایرانی است اما همه تماشاگران به افتخارش می ایستند و دست می زنند و البته مثل «ده نمکی» نیست که سالن ها را برای خنده ای که در جامعه نیست پر کنند و تشویقش کنند. محمد مایلی کهن هیچکدام از این «حاجی»ها نیست!

2- او شاید «محمود احمدی نژاد» فوتبال ایران باشد، مردی که مرزها را می شکند و خط قرمزها را جلوتر می برد. او تنها کسی است که می تواند در مقابل ده ها دوربین تلویزیونی به خبرنگاری خیره شود و در چشمانش زل بزند و بگوید:«در مورد فینال جام حذفی پارسال بین استقلال و پگاه هم مسائلی وجود داشت» او تنها کسی است که اعلام می کند:«در میان مربیان هم هستند کسانی که به بازیکنانشان آمپول می زنند» به عادل فردوسی پور بگوید «کی روشی پور»، او همانند رئیس جمهور دولت نهم از گفتن «ابا» ندارد اما آیا خودش برای «تخریب» و «انتقاد» مرزی قائل است که دیگران را به «تخریب» متهم می کند؟ اگر به کار بردن واژه «آقاقلدره» در مسند سرمربیگری تیم ملی و پرسپولیس نقد است پس به چه دلیلی گفتن جمله «چرا انتخاب سرمربی تیم ملی روی سیکل مشخصی نیست» را باید تخریب دانست؟ آقای مایلی کهن! برایمان روشن کنید که مرز شما برای نقد، تخریب و توهین چیست؟ شاید ما بلد نباشیم از این کلمه ها استفاده کنیم، بیایید و به ما هم بیاموزید تا راهی برای همکلام شدن با شما به عنوان پیشکسوت ورزشی بیابیم.

3- ساختار فوتبال ایران از همان بدو شروع «غلط» بوده است، ساختاری مبتنی بر «روابط» که «ضوابط» در آن جای مناسبی نداشت و برای همین این دیوار تا ثریا در حال کج رفتن است. ساختار فوتبال ایران پوسیده است، ساختاری که خیلی سخت می شود حالا دوتا آجرش را روی هم چید و وقتی کارد به استخوان می رسد، حاجی عصبانیتش از 90دقیقه ناسزا شنیدن را در صحبت هایش نشان می دهد. وقتی صدایت می لرزد، وقتی رعشه های دستت نشان می دهد که عصبی هستی، وقتی صورت درهم رفته ات نشان از تشویش درون دارد باید مثل «مرد» ایستاد و «احساس» را کنار گذاشت. محمد مایلی کهن قطعا حق دارد، برخی حرف هایش درست است، بسیاری از مسائلی که مطرح می کند، حقیقت تلخ فوتبال ایران است اما او راه درستی را انتخاب نمی کند، کمتر کسی حرف هایش را می پذیرد.

4- محمد مایلی کهن به عنوان مربی یکسری افکار درست و غلط دارد. خودش می گوید:«شما 50 عیب من را می دانید و من 500 عیب خودم را می دانم» اما اصرار بر عیب ها به خطا رفتن نیست؟ هیچ از خودت پرسیدی چرا «شلوار میخی» می پوشی؟ یک زمانی کارخانه فاستونی دنیا را گرفته بود، هر کس شلوار و کت می پوشید از پارچه فاستونی می پرسید. چند سال بعد کارخانه شلوار «لی» دنیا را گرفت و شلواری تولید کرد که تا 5سال هیچ احتیاجی به تعویض شلوار نبود، شلواری که حتی احتیاج به اتو نداشت، شلواری که مورد استقبال طبقه متوسط هم قرار گرفت چراکه دیگر کسی به دنبال خرید پارچه برای دوختن و وقت تلف کردن نبود. شلواری برای همه آنهایی که زیاد پول نداشتند. اما کارخانه «فاستونی» دست به اقداماتی زد تا حریف را از راه بردارد، آنها به تبلیغ تفکرات خرافی پرداختند تا جاییکه مردم را از «لی» فاصله دادند، حتما ماجرای قندهایی که به چای می خورد را به یاد دارید. محمد مایلی کهن در برخورد دو انحصار گیر کرده است و برای همین تبلیغ «فاستونی» می کند، در حالیکه شلوار «لی» به صرفه تر بود و تنها تبلیغات منفی کفه ترازو را تغییر داد.

5- محمد مایلی کهن را باید با چه تصویری بیاد آورد؟ او مگر همان مردی نیست که درگیری فیزیکیش در زمان بازیگری با تماشاگران در ورزشگاه شیرودی و بالا رفتن از فنس هنوز در خاطر فوتبالدوستان مانده است؟ محمد مایلی کهن مگر همان مردی نیست که درگیری فیزیکی اش با خبرنگاران در مسابقات جام ملت های آسیا در دوحه قطر هنوز در ذهن نویسندگان قدیمی قرار دارد؟ چه کسی بود که در هنگام نماز با صدای تخته نرد شاگردانش بر آشفت و آنها را از اردو اخراج کرد؟ او می گوید:« برخي براي اينكه مرا تخريب كنند، مي گويند تندمزاج هستم» اما تعریفی از اخلاق خوش حاجی در دست نیست.
6- محمد مایلی کهن برای مخاطبان ایرانی شبیه به همان گرامافون قدیمی شده که فقط یکی دو صفحه داشتند و هر وقت که دستگاه را کوک می کردی، فقط همان دو صفحه را می خواند. تکرار، تکرار و تکرار. به نظر می رسد که محمد مایلی کهن بنیان خود را بر ضعف دیگران بنا کرده است و همین نقطه آغاز «سقوط» است. سقوط مردی که مستعدترین نسل تاریخ فوتبال ایران را در دست داشت و کارنامه قابل دفاعی در تیم ملی. رفتار او در همه این سال ها، به شدت احساس گرایی رمانتیک همراه با بی حوصلگی و بی صبری بوده و نتیجه آن گرفتاری در اعتراض ها و فریادهای گاه نه چندان به جا و یا سکوت های گاه نه چندان با معنا بوده است. خدا همه ما را عاقبت به خیر کند، همین!