برای مسلمان که مهمترین قانون را نقض می کند / کسی عاشق چشم هایت نیست!

آخرین حاشیه باشگاه پرسپولیس پیش از شروع لیگ شانزدهم توسط محسن مسلمان ساخته شده است. هافبک سرخپوشان در طول چند هفته اخیر تنش های زیادی را با هواداران و به خصوص سردسته مشوقین باشگاه داشته و در جریان تمرینات چند بار با آنها اصطکاک پیدا کرده است. گویا ناراحتی مسلمان از زمانی آغاز شده که در پی جدایی طارمی از باشگاه، هواداران عیله آقای گل موضع گرفتند و به تندی از وی انتقاد کردند. از آن به بعد مسلمان از لیدرها خواسته که او را تشویق نکنند. طی روزهای اخیر این بازیکن به فریاد شدن اسمش از روی سکوها بی اعتنایی کرده و آنقدر این کار را ادامه داده که در جلسات تمرینی اخیر، درگیری لفظی صریح بین او و یکی از مشوقین در گرفته است.

پیش از هر تحلیلی، باید تکلیف دو نکته را روشن کرد؛ نخست آنکه بدون تردید ماهیت بوقچی ها در فوتبال ایران زیر سوال است و از هیچ زاویه ای نمی توان به نوع کارکرد آنها مشروعیت بخشید. هدایت تماشاگران در لیگ های حرفه ای و درست و حسابی، عمدتا از مجرای باشگاه و نیروهای موجه برگزیده صورت می گیرد. در فوتبال آشفته ما اما، صدای کلفت و دورگه، اعتماد به نفس بالا و بنیه فیزیکی قابل توجه از جمله مهمترین ابزار لازم برای تبدیل شدن به «لیدر» محسوب می شود. در این شرایط طبیعی است که کفش این جماعت مملو از ریگ های ریز و درشت باشد و دایما دست به سهم خواهی ها و ماجراجویی های آنچنانی بزنند. نکته دوم اینکه تحت هر شرایطی استفاده از الفاظ رکیک و فحاشی به خانواده هر فوتبالیستی محکوم است. انسان حتما باید به درجاتی از «بیماری» مبتلا باشد که بتواند توهین به خواهر و مادر دیگران را مورد تایید قرار بدهد و از این بابت دچار عذاب نشود. از این نکات که بگذریم، نوبت به طرح سوال اصلی می رسد؛ اینکه آیا واقعا یکی مثل محسن مسلمان حق دارد از دست هواداران پرسپولیس به خاطر برخوردشان با طارمی و رضاییان خشمگین شود؟ آیا او مجاز است که بابت این اتفاق، با اهالی سکو دچار مشکل شود و علیه هواداران، پست انتقادآمیز منتشر کند؟

همه جای دنیا فوتبال قواعد خاص خودش را دارد. در این سیستم، ستاره ها صرفا تا زمانی محبوبیت دارند که در راستای منافع باشگاه حرکت کنند. در غیر این صورت، حتی بزرگترین سوپراستارهای جهان هم یک شبه از افلاک به خاک سقوط خواهند کرد. کاری که رضاییان و طارمی در مدت زمان کوتاه حضورشان در پرسپولیس برای این تیم انجام دادند، در مقابل خدمات لوییس فیگو به بارسلونا «صفر» است، اما حتی وقتی ستاره پرتغالی هم به باشگاهش خیانت می کند، کابوسی در زندگی اش آغاز می شود که حتی تا سال ها بعد از بازنشستگی هم ادامه می یابد. اگرچه دو بازیکن پرسپولیس به تیم رقیب ملحق نشدند، اما نوع کاری که آنها با این باشگاه کردند، به شدت زشت و غیرقابل اغماض بود. آیا در این شرایط هواداران باید دور سر آنها می گشتند و نارشان را می کشیدند؟

یک طرز تفکر غلط و خطرناک در جامعه ایران وجود دارد که خدمات گذشته را توجیهی برای خیانت آینده می داند، در حالی که چنین فرمولی هرگز نمی تواند منطقی و مورد تایید عقل باشد. دست بر قضا هر کسی که بیشتر خدمت می کند و مقبولیت می یابد، باید حواسش جمع باشد که خیانتش می تواند سنگین تر و نابخشودنی تر از افراد عادی باشد. شاید اگر بابک حاتمی یا رضا خالقی فر در پایان فصل گذشته چنین رفتاری را با باشگاه پرسپولیس انجام می دادند، یک صدم این فضا علیه آنها به وجود نمی آمد، اما وقتی آقای گل لیگ با انبوهی از عشق و علاقه که از سوی هواداران نثار او شده در متن چنین اتفاقی قرار می گیرد، واضح است که باید تاوان سنگینی بپردازد. یکی مثل محسن مسلمان باید بداند کسی در فوتبال عاشق چشم های بازیکن نیست، بلکه این مهارت، نجابت و وفاداری اوست که پایگاه اجتماعی اش را می سازد. البته باید به آقا محسن حق بدهیم که زیاد از این مسایل سر درنیاورد؛ هرچه باشد او همان کسی است که بین دو دوره حضورش در پرسپولیس، تا دم در باشگاه استقلال هم رفت و با رقیب دیرینه به توافق نهایی رسید. شاید هم استاد فکر آینده خودش را می کند!