برای منتقدان طارمی/ لااقل از این ماشین خجالت بکشید

حاشیه های مربوط به عدم شرکت بازیکنان پرسپولیس در مراسم ترحیم همایون بهزادی همچنان ادامه دارد. کار رفته رفته از موضع گیری های منطقی گذشته و به مرز «عقده گشایی» رسیده است. هر روز تعدادی از پیشکسوتان پرسپولیس در این مورد مصاحبه می کنند و کار نسل فعلی بازیکنان را به چالش می کشند. آش آنقدر شور شده که بهروز رهبری فر هم مصاحبه می کند و از احترام نگذاشتن بازیکنان کنونی به بزرگترها حرف می زند. بهروز را یادتان هست؟ با اسم او و کلماتی مثل علی پروین و گل و شیرینی می توان خنده دارترین جملات سال را ساخت. شاید از پروین بزرگتر در کل تاریخ پرسپولیس نداشته باشیم، اما این یک نفر سلطان را به ستوه آورده بود، حالا اما گریبان بازیکنان فعلی را رها نمی کند که چرا در یک مجلس بزرگداشت حاضر نشده اند!

در فضای بغض آلود به وجود آمده، از قرار معلوم هیچکدام از توضیحات هم قرار نیست قانع کننده باشد. اینکه کل پرسپولیسی ها در روز خاکسپاری حاضر بودند کسی را قانع نمی کند. از همه بدتر اینکه کاسه های داغ تر از آش متوجه نمی شوند خیلی از همین بازیکنان پرسپولیس که الان «بی معرفت» خطاب می شوند، درست در همان زمان در مراسم ترحیم مادر تدارکات تیم حاضر بودند؛ مجلسی که میزبان هیچ دوربین و خبرنگاری نبود و اتفاقا آدم هایش خیلی چشم به راه تر از خانواده مرحوم بهزادی بودند. کاش منتقدان ریا، در چنین بزنگاهی تبدیل به مروجان تظاهر و مناسک گرایی نمی شدند و این باور را زیر پوست جامعه تزریق نمی کردند که اشک را فقط بر سر مزار یا مقابل لنز عکاس ها باید به خاک نشاند. طبعا اتفاق خوشایندتری بود اگر بازیکنان پرسپولیس می توانستند به طور همزمان در مجلس مربوط به بهزادی و نیز تدارکات تیم حاضر باشند، اما حالا که به هر دلیلی این اتفاق رخ نداده، نیازی به این همه چکامه سرایی و من غریبم بازی نیست. جامعه ما به طور خودکار در آتش فریب کاری و ظاهرسازی می سوزد؛ ای کاش حداقل خواسته یا ناخواسته در این آتش شوم ندمیم.

موضوع وقتی جالب تر می شود که بدانیم در متن این داستان، مهدی طارمی ایستاده است. آقای گل لیگ برتر که حالا متهم ردیف اول است و برخی رسانه ها و پیشکسوتان گرامی پرسپولیس، او را به جفاکاری و عدم پایبندی به ارزش های باشگاه متهم می کنند. کاش اما حضراتی که امروز حاضر نبودن طارمی در ترحیم بهزادی را چماق می کنند و توی سر او می کوبند، یادشان می آمد که همین جوان بوشهری ماه ها قبل، وقتی حتی به ذهن آنها هم خطور نمی کرد اتومبیلی را که برنده شده بود با دو دست ادب تقدیم مجتبی محرمی کرد و باعث خوشحالی یکی از اساطیر مهجور مانده باشگاه شد. راستی از این همه پیشکسوتی که برای همایون خان و مفاهیمی مثل احترام به بزرگترها یقه جر می دهند، چند نفر در این سال ها حداقل یک بار یاد محرمی افتاده و تماسی با او برقرار کرده است؟ آیا تکریم آدم ها فقط همین است که بعد از مرگ شان زیر تابوت را بگیریم و ضجه و مویه راه بیندازیم؟ راستی زنده ها به دست دوستی نیازمندتر هستند یا مرده ها به شیون و زاری؟ بس کنید رفقا؛ این حنا، مدتهاست که دیگر رنگی ندارد.