برای پسر دوست داشتنی خیابان غیاثی؛ خداحافظ آقای همه فن حریف

«علی انصاریان» پس از چند روز مبارزه با ویروس منحوس کرونا، امروز(چهارشنبه) تسلیم شد و داغی بزرگ را در دل فوتبال ایران بر جای گذاشت.
متولد خیابان ایران و بزرگ شده خیابان شهید غیاثی بود. محله ای که علی پروین هم از آنجا در فوتبال ایران چهره شد، هنوز هم که در خیابان های جنوب تهران، محله غیاثی قدم بزنید بعد از علی پروین اهالی آنجا نام علی انصاریان را به زبان می آورند.
سال ها پیش برایمان تعریف می کرد وقتی در مدرسه راهنمایی درس می خواند برای مسابقه فوتبال در کلاس درس حاضر نشده بود، وقتی ناظم فردای روز غیبت او را مورد بازخواست قرار داده بود، گفته بود من فوتبال بازی می کنم و می خواهم فوتبالیست شوم. ناظم مدرسه به انصاریان می گوید در محله غیاثی یکی مثل علی پروین می شود و دیگر هیچ کس نمی تواند مثل او فوتبالیست شود.
انصاریان سال ها پیش از این خاطراتش را اینگونه برایمان گفته بود: یک روز من هم علی انصاریان می شوم و این را به شما ثابت می کنم! وقتی با پرسپولیس قرارداد بستم با هر زحمتی بود شماره ناظم مدرسه را پیدا کردم و به او زنگ زدم و گفتم «یادتان می آید یک روز به شما گفتم فوتبالیست مطرحی می شوم، حالا آن روز فرا رسید، من همان پسر بچه ای هستم که گفتم علی انصاریان می شوم و در پرسپولیس بازی می کنم و شما گفتید هیچ وقت این اتفاق نمی افتد!»

آقای بخیه
پسر آرامی نبود، شیطان بود و با یاغی گری رابطه خوبی داشت. از همان روزی که به پرسپولیس آمد و برای رسیدن به ترکیب ثابت با بهروز رهبری فرد، مهدی هاشمی نسب، یحیی گل محمدی و افشین پیروانی رقابت می کرد نشان داد بچه پر دل و جراتی است و علاقه زیادی به حاشیه و جنجال دارد! آنقدر جنگید و تلاش کرد تا توانست به بازیکن ثابت قرمزپوشان تبدیل شود و جایگاهی ویژه برای خود نزد هواداران پرسپولیس دست و پا کند.
علی متعصب و بدون ترس در ترکیب پرسپولیس به میدان می رفت و سرش را جلوی توپ می گذاشت، او بارها بارها و بارها با سر خونین و ابروهای پاره شده مسیر ورزشگاه آزادی تا بیمارستان های تهران را با آمبولانس پشت سر گذاشت تا لقب آقای بخیه فوتبال ایران را به نام خود سند بزند!
خودش می گفت در تمام سال هایی که فوتبال بازی می کرد 110 بخیه خورده است و به آن افتخار می کند.

جدایی پس از 9 سال با پیراهن قرمز
9 سال برای پرسپولیس بازی کرد و 21 گل برای این تیم به ثمر رساند، شماره هشت قرمزپوشان را که یادگار مجتبی محرمی و علی کریمی بود بر تن کرد. نماینده شایسته ای برای بزرگانی بود که بهترین نمایش ها و خاطرات را با این شماره در مستطیل سبز به اجرا می گذاشتند.
مدیران پرسپولیس با یکدیگر به مشکل خوردند و او مجبور شد بر خلاف میل باطنی اش پیراهن تیم را که عاشقانه دوست داشت و برای به دست آوردنش سختی های زیادی کشیده بود به یکباره از تن دربیاورد و استقلالی شود.
انصاریان حمید استیلی را عامل این انتقال جنجالی می دانست و همیشه می گفت نمی توانم او را تا آخر عمر ببخشم و حلالش نمی کنم!

گل زدن به اولیور کان افسانه ای
بدون شک علی انصاریان یکی از بهترین پنالتی زن های تاریخ باشگاه پرسپولیس است. او آرام و مطمئن پشت توپ می ایستاد و برایش فرقی نمی کرد چه کسی درون دروازه ایستاده است. به طور حتم فراموش نکرده اید که او با شماره هشت پرسپولیس چقدر راحت و بر خلاف حرکت اولیور کان (دروازه بان افسانه ای بایرن مونیخ و تیم ملی آلمان) و محمد الدعایه (دروازه بان قرن آسیا) توپ را به تور چسباند.
وقتی در بازی دوستانه دروازه بایرن مونیخ را باز کرد بازیکنان برای شادی به سمت او رفتند، انصاریان به او می گفت نزدیک نشوید، فردای مسابقه او پرسیدیم چرا این کار را انجام دادی؟ پاسخ عجیبی داد،گفت: می خواستم به بازیکنان بایرن مونیخ بگویم اگرچه شما تیم بزرگ با کلاس جهانی هستید اما من از گل زدن به اولیور کان ذوق زده نشده ام.

با قلب قرمز استقلالی شد
روزی که به استقلال آمد با همان لحن همیشگی و جسارت ذاتی اش خطاب به هواداران استقلال گفت من پرسپولیسی هستم و مجبور شدم از تیم محبوبم دل بکنم اما حالا که بازیکن استقلال هستم سرم را جلوی توپ می گذارم و هرگز کم نخواهم گذاشت.
بر خلاف بازیکنانی که پس از مهاجرت از تیم خود و پیوستن به رقیب در شهرآورد با انتقادات تند و فحاشی هواداران تیم سابقشان مواجه می شوند هرگز این اتفاقات را تجربه نکرد. او وقتی برای اولین بار با پیراهن استقلال مقابل پرسپولیس به میدان رفت با تشویق هواداران قرمزپوش مواجه شد و نزد آنها رفته و برایشان تعظیم کرد.
یک سال پیراهن استقلال را پوشید و چهار گل برای این تیم به ثمر رساند و سال بعد با حضور علی پروین به استیل آذین رفت تا فوتبالش را در این تیم دنبال کند. استقلال اهواز، گسترش فولاد،شهرداری تبریز و شاهین بوشهر تیم ‎های بعدی علی انصاریان در فوتبال ایران بودند و او برای همیشه کفش ها را آویخت.

منتفر از مربیگری
هیچ وقت به مربیگری علاقه نشان داد و وارد دنیای هنر شد. درباره ادامه ندادن فوتبال و وارد نشدن  به دنیای مربیگری می گفت: من 20 سال فوتبال بازی کردم. فوتبال هیچ چیز دیگری برایم نداشت. اگر شما هم یک روزی در کاری باشید که چیزی برایت ندارد و بمانی خیانت می کنی. من در فوتبال همه چیز دیده بودم. از ورزشگاه با صد هزار تماشاگر تا همه چیز. مربیگری را دوستش نداشتم. من تا کلاس B آسیا هم رفتم اما علاقه ای به مربیگری ندارم.

راکی اسطوره یاغی
دنیای هنر بخشی دیگر از زندگی علی انصاریان است، بازیکنی که در روزهای فوتبالی اش در سریال زیر آسمان شهر بازی کرده بود به صورت جدی در سریال ها و فیلم ها بازی کرد تا خودش را به عنوان بازیگر پرکار و فعال در عرصه هنر معرفی کند.
او به سیما علاقه زیادی داشت و در خاطراتش برایمان نقل کرده بود در روزهایی که نوجوان بود و در محله غیاثی زندگی می کرد فیلم های اکشن و جنگی تماشا می کرد، اسطوره های سینمایی ما بروس لی و راکی بودند و با این شخصیت ها بزرگ شدند، عاشق مسعود کیمیایی بود و با فیلم هایش زندگی می کرد.

گروه سرود مدرسه را به هم ریخت
یکبار از او پرسیدیم تو که اینقدر راحت جلوی دوربین ظاهر می شوی، در دوران مدرسه تئاتر بازی نمی کردی؟ پاسخ علی به این پرسش جالب بود و برایمان خاطره ای شیرین را تعریف کرد گفت: یک دفعه در گروه سرود بودم برای دهه فجر. رفتم سر صف که بگویم گروه سرود مدرسه تقدیم می کند که بعد گروه شروع کند به سرود خواندن. آن هم پشت بلندگو. من آمدم این را بگویم، یکدفعه خندیدم که همه افتادند روی زمین از خنده. کلاس چهارم دبستان بودم. وقتی بچه ها را دیدم خنده ام گرفت و دیگر نتوانستم کاری کنم.
علی ادامه داد: من جلوی صد هزار نفر بازی کردم. 60 میلیون هم از تلویزیون دیدند. پس بازی جلوی دوربین خیلی سخت نیست. کلا فوتبال و سینما خیلی شبیه هم هستند. در سینما کارگردان داری، در فوتبال سرمربی. البته درصد زنده بودن آن متفاوت است. شاید همین بحث زنده بودن است که من تئاتر را بیشتر دوست دارم. چون زنده است. البته باز هم فوتبال زنده تر است. برای فوتبال صد هزار نفر می آمدند ورزشگاه اما برای تئاتر آخرش 2 هزار نفر می آیند. در حالی که ما فقط در تمرین 3 هزار تماشاگر داشتیم.

دنیای متفاوت هنر
از سال 91 با با ایفای نقش اصلی در فیلم «کلاف» علی انصاریان رسماً وارد دنیای بازیگری شد و در ادامه مسیر هم تجربه های متفاوتی را در قالب سریال، تله فیلم و فیلم سینمایی در کارنامه خود ثبت کرد.
کلوپ همسران، اژدر،حس خوب زندگی ، دو روز تا ماندن، حکم تیر، شروع یک پایان، کلاف، پاداش سکوت فیلم هایی بودند که انصاریان در آن حضور داشت و در آثار تلویزیونی داغون ترین، زیر آسمان شهر، چارخونه، خانه اجاره ای، غنچه های سحر، نقطه چین محکومین، سریال کیمیا و سرزده بازی کرد. زابیواکا، ورزشگاه، مسابقه منچ ، برنامه اینترنتی پانوراما با اجرای علی انصاریان روی آنتن رفت. خودش در یک برنامه تلویزیونی اعلام کرد تهیه کننده برنامه  زابیواکا به خاطر مجری گری او در 10 شب 140 تذکر از صدا و سیما گرفت!
«رمانتیسم عماد و طوبا» فیلمی است با نقش آفرینی علی انصاریان که در سی ونهمین جشنواره فیلم فجر روی پرده رفته است. فیلمی با کارگردانی کاوه صباغ زاده  عوامل آن در نشست خبری بارها از او نام بردند و جای او را خالی دانستند.

خداحافظ آقای یاغی
علی این بار در مبارزه ای سخت با ویروس کرونا شکست خورد، این شکست خوردن را باور نداشتیم چرا که از پسر جنگجوی خیابان غیاثی مبارزه گری و یاغی گری را به خاطر داشتیم. او رخ به رخ، نفس به نفس با کرونا مبارزه کرد اما در نهایت تسلیم شد تا مجبور شویم بنویسیم: خداحافظ آقای همه فن حریف.