برای کارلوس کی روش و حرف های بودارش

اظهارات اخیر کارلوس کی روش در برنامه نود یک فراز بسیار مهم دارد که لازم است خیلی جدی و سختگیرانه بررسی شود. او در توجیه بازگرداندن سردار آزمون به تیم ملی بعد از اعلام خداحافظی این بازیکن، توضیحات ناقص و سربسته ای ارایه داد که در نوع خودش بی سابقه بود. کی روش گفت: «من در جریان خداحافظی آزمون بودم. دلایل اتخاذ این تصمیم توسط او محرمانه است و من آنها را فقط به رییس فدراسیون گفته ام. فقط همین قدر بگویم که عده ای دنبال سوءاستفاده از تیم ملی برای ایجاد شکاف اجتماعی در جامعه ایران هستند و این برای شما خوب نیست. تا زمانی که من باشم، تیم ملی مال همه ایران است، نه فقط متعلق به شمال، جنوب، شرق، غرب یا پایتخت.» کی روش حتی اصرار عادل فردوسی پور برای ارایه توضیح بیشتر در این مورد را هم بی پاسخ باقی گذاشت و گفت همه چیز در این مورد محرمانه است.

این از آن دست ماجراهایی نیست که کی روش بتواند از زیر بار توضیح دادن در موردش قسر در برود. او الهه تناقض است. در همین مصاحبه تاکید می کند نقطه قوت آرمین سهرابیان که باعث دعوت او به تیم ملی شد این است که برای استقلال هم در پست دفاع وسط و هم در پست دفاع چپ بازی کرده، اما دو دقیقه بعد دوباره یادآوری می کند وریا غفوری به جرم انتفال از پست دفاع راست به خط میانی از تیم ملی خط خورد! همه اینها اما مسایل «فنی» است و آخر آخرش به خود کارلوس مربوط می شود. با این وجود داستان سازی او در مورد سردار آزمون حکایت دیگری دارد. بر خلاف پافشاری مجهول کی روش، ماجرای دلخوری آزمون هیچ جنبه محرمانه ای نمی تواند داشته باشد. تمام مسایل اجتماعی به همه آحاد جامعه مربوط است و کسی نمی تواند مانع دانستن مردم شود. افکار عمومی باید بداند چه رخداد اجتماعی ناخوشایندی برای ستاره تیم ملی ایران پیش آمده که او را تا این حد آزرده کرده است. اگر ندانیم مشکل چیست، چگونه می توانیم حلش کنیم؟ مسوولان این مملکت خودشان به اندازه کافی استاد لاپوشانی و پنهان کاری هستند و آنقدر آشغال هایی مثل آمار ایدز و اعتیاد و کودک آزاری را زیر فرش جارو کرده اند که کل کشور را بوی گند برداشته؛ دیگر لازم نیست سینیور فرنگی هم یک ماله دستش بگیرد و عیب و اشکالات این جامعه را رفو کند. خوب است اگر «واقعا» موضوع حادی وجود دارد، خود آقای کی روش یا نهایتا مهدی تاج آن را مطرح کنند تا همه بدانیم.

یک فرضیه جدی اما می تواند این باشد که سردار آزمون «سوگلی» کی روش است و چون امروز مربی پرتغالی نمی تواند رفتار منفعلانه اش را در بازگرداندن این بازیکن به تیم ملی توجیه کند، دنبال قصه ساختن رفته است. به عکس آنچه استاد می گوید، تیم ملی این کشور قبل از حضور او هم مال همه مملکت بوده. آقای گل این تیم یک اردبیلی به نام علی دایی است و یکی از شیرین ترین اسطوره های تاریخش یک تبریزی به اسم کریم باقری. مردم هنوز با یادآوری گل خداداد بچه مشهد به استرالیا بغض می کنند و به احترام علی کریمی گیلانی تمام قد می ایستند. این جماعت هنوز ته دل شان به یاد صلابت و رشادت عابدزاده آبادانی آرام می گیرد و همه ‎شان ذوق می کنند وقتی علی آقای پروین با لهجه قدیم تهرانی خاطرات کهنه اش را تعریف می کند. چرا راه دور برویم و «قدیم قدیسی» کنیم؟ همین سه ماه پیش مگر وقتی وریا غفوری کردستانی از لیست جام جهانی خط خورد، همه ایران یکصدا به کادرفنی تیم ملی اعتراض نکرد؟ آن روزها چه کرد و ترک و فارس و چه پرسپولیسی و استقلالی حذف وریا را ناعادلانه خواندند و هنوز آنقدر از آن دوره دور نشده ایم که موضوع فراموش شده باشد. مگر نه این است که همین آقای آزمون با لایک هایی از سراسر ایران جزو شاخ های اینستاگرام به شمار می آید؟ حالا گیریم که طبق معمول چهار تا «ابله» حرف نامربوطی به او زده باشند، آیا این موضوع را باید به «شکاف اجتماعی» تعبیر کرد؟ نه آقای کی روش؛ بساطت را جمع کن. یک کلمه بگو سردار برای من با مهدی رحمتی فرق دارد و خلاص!