برای گزارشگران خوشحال تلویزیون / اینجا، استرالیای افغان هاست!

از سالن والیبال در ایتالیا تا استادیوم فوتبال در استرالیا، هر زمان تیمی از کشورمان راهی میدان شد تا یک مسابقه بین المللی انجام بدهد، هزاران ایرانی به حمایت از آن شتافتند و تا آنجا که در توان داشتند از نمایندگان زادگاه شان پشتیبانی کردند. در همه این سال ها معمولا چنین اتفاقی با شوق و ذوق رسانه های داخلی و به ویژه گویندگان صداوسیما مواجه می شده است. تنها کافی است مسابقات اخیر جام ملتهای آسیا را مرور کنید و به یاد بیاورید که پیمان یوسفی، چند بار با افتخار و خشنودی از حضور پررنگ ایرانیان در ورزشگاه سخن گفت و به آن مباهات کرد. ماجرای روز یکشنبه اما به کلی متفاوت بود. این بار انگار قرار بود با روی دیگر سکه آشنا شویم و بفهمیم یکی از تفاخرهای همیشگی مان، تا چه اندازه سست و بی پایه بوده است. روز یکشنبه قرار بود تیم های امید ایران و افغانستان در چارچوب مسابقات پیش مقدمانی المپیک به مصاف هم بروند. در شرایطی که بسیاری از هموطنان مان حتی در جریان چگونگی برگزاری این دیدار و تاریخ و ساعت آن هم نبودند، با شروع پخش تلویزیونی این مسابقه، خیلی ها در ایران به شدت شوکه شدند. دیدن سکوهای ورزشگاه آزادی که بیخ تا بیخ در تسنخیر هواداران افغان بود، مو به تن بسیاری از بیننده ها سیخ کرد؛ 80 هزار هوادار میهمان در برابر کمتر از هزار نفر حامی میزبان!

طی سال های گذشته بارها پیش آمده بود که تیم ملی ایران برای برگزاری یک مسابقه فوتبال نیاز به حمایت تماشاگرانش داشت. در خیلی از این موارد رسانه های مختلف و در راس آنها صداوسیما بسیج شدند و مردم را به ورزشگاه فراخواندند، اما باز چنین جمعیتی فراهم نشد. اینکه افغان ها با استفاده از کدام شبکه درونی اجتماعی توانسته اند برای یک بازی نه چندان مهم در رده امیدها 80 هزار تماشاگر «مرد» را سازماندهی کنند، قطعا نکته ای مهم و قابل تامل است؛ آنچه نشان می دهد این جمعیت مهاجر در ایران، حال به مرزی از انسجام دست یافته که غیرقابل چشم پوشی است. آنها حالا میهمانانی هستند که به راحتی قدرت غافلگیر کردن صاحبخانه را در موقعیت های مختلف دارند؛ یک روز در زمینه فرصت های شغلی و یک روز در حوزه رقابتهای ورزشی!

شاید اگر ما امروز هم آن طرف جوی بودیم، پیمان یوسفی یا بقیه هم سلکان او سینه سپر می کردند و با افتخار از حماسه 80 هزار هموطن در غربت سخن می گفتند. با این وجود حالا که در اتفاقی نادر غافلگیر شده ایم و خودمان نقش میزبان غریب را بازی کرده ایم، خوب فهمیده ایم که آوارگی و جلای وطن، چیزی نیست که بتوان به آن افتخار کرد. خیلی از افغان ها زندگی سختی را در ایران گذراندند و شاید اگر شرایط خاک پدری شان مناسب تر بود، هرگز حاضر به ترک آن نمی شدند. این مساله در مورد خیلی از ایرانی های آن طرف آب هم صدق می کند؛ کسانی که که اگر به رغم این همه تمایل به کشورشان در سرزمین بیگانه هستند، معنی اش این است که مسوولان این مملکت به هر دلیلی نتوانسته اند آنها را نگه دارند یا به خانه برگردانند. همین سه شنبه شب قرار است ایران در سوئد به مصاف تیم ملی این کشور برود. می گویند تا به حال نزدیک به 30 هزار ایرانی بلیت این بازی را خریده اند؛ کسانی که لابد قرار است «حماسه»ای دیگر خلق کنند. فقط کاش گزارشگر محترم آن بازی قبل از ورود به فاز اظهارات کلیشه ای و افتخار به ملت همیشه در صحنه خارج از کشور، یادش بماند سوئد برای بسیاری از ایرانی ها، همان ایران است برای خیلی از افغانی ها!