برداشت ميلي از سال توليد ملي!

1- به طور قطع مي توان فدراسيون علي كفاشيان را بي توجه ترين مجموعه مديريتي ورزش ايران نسبت به نقد و اعتراض تلقي كرد. اين نهاد به شدت ضعيف و ناكارآمد كه در طول چهارسال گذشته با اشتباهات پي درپي خودش ضربات جبران ناپذيري به پيكر فوتبال ايران وارد كرده، از رييس مطيع و گوش به فرماني بهره مي برد كه تهي از هرگونه ايده و خلاقيتي، به اين حوزه كاري اش صرفا به چشم بازيچه و سرگرمي نگاه مي كند. او كه در انتخابات اخير فدراسيون فوتبال به شكلي عجيب و ناباورانه با حمايت رسانه هاي منتقدش برمسند كار باقي ماند، حالا قدرتمندانه تر از قبل به انتقادات و پيشنهادات همان ها دهان كجي مي كند. از آخرين شاهكار فدراسيون بيمار فوتبال ايران ، زماني رونمايي شد كه رييس جديد سازمان ليگ طي مصاحبه اي اعلام كرد ورود دروازه بان خارجي به دسته برتر، كماكان ممنوع خواهد بود. اين حادثه در حالي رخ داد كه همه گمانه زني ها از لغو اين قانون عجيب حكايت داشتند، اما گويا شخص علي كفاشيان اجماع همكارانش را شكسته و با استناد به سال توليد ملي و سرمايه ايراني ، يك تنه بنا را بر ادامه اجراي اين مقررات گذاشته است. اين بار حتي آتش آقاي رييس تندتر هم هست؛ چنانكه وي به اتكاي استدلال عجيبش، تيم هاي ليگ يكي را نيز از استفاده از دروازه بان خارجي محروم كرده است. خوش به سعادت گلرهاي بنجل ايراني؛ وقتي «كم خردي» حكم مي راند، «بي استعدادي» پادشاهي مي كند!

2- توسل مقامات مسوول در فدراسيون فوتبال به اسم و رسم سال 1391 خورشيدي براي توجيه قانون غلط شان، چنان غيرمنطقي و بي پايه است كه حتي پسربچگان نابالغ هم مي توانند به وضوح نقد و ردش كنند. به نظر مي رسد سنت خطرناك هزينه كردن از ارزش هاي سياسي و اجتماعي، در خيابان سئول هم مشتريان خاص خودش را دارد و آقايان چنان در سوء استفاده از اين مفاهيم عجله داشته اند كه از ارزيابي ساده ترين جنبه هاي تصميم عجيب شان هم غافل مانده اند؛ مثلا توجه نكرده اند كه اگر استفاده از نيروي خارجي مي تواند به چنين آرماني لطمه بزند، چرا جلوي محبوب ترين و موفق ترين مربيان فعلي فوتبال ايران مثل كي روش، دنيزلي و كرانچار گرفته نمي شود يا چرا آقاي گل فعلي ليگ كه يك ماليايي است، از ادامه فعاليت در كشورمان منع نمي شود؟ آيا اين ميلياردها توماني كه سالانه به گلرهاي ناكارآمد و بي كيفيت داخلي پرداخت مي شود، بخشي از «سرمايه» ايراني نيست؟ آيا ميليون ها شهروندي كه هرهفته به خاطر نمايش هاي اسفبار دروازه بان هايي مثل ميثاق معمارزاده با اعصابي به هم ريخته و رواني مخدوش از پاي تلويزيون بلند مي شوند، جزو ثروت هاي اين مملكت كه بايد مورد حمايت قرار بگيرند نيستند؟ سرمايه هاي ملي ما در كدام حالت بيشتر در معرض خطر هستند؛ اينكه سالانه صدها ميليون تومان خرج گلرهايي شود كه يا بازي نمي كنند يا اگر بازي نكنند بهتر است، يا دروازه بان هايي مثل آودوكيچ جذب شوند كه در ازاي دريافت ماهيانه چند هزار يورو، ارزنده ترين خدمات را به تيم هاي ايراني ارايه مي دهند؟ كاش اگر قرار است سياست هاي كلي نظام در دستگاه ورزش مورد تبعيت قرار بگيرد، به جاي اين قبل سوء استفاده هاي نخ نما شده كه قطعا مورد تاييد هيچكس نيست، آقايان اصل اساسي خصوصي سازي را در مورد باشگاه ها به اجرا در بياورند؛ به ويژه پيرامون سرخابي ها كه هواداران شان سال هاست با اين وعده سر دوانده مي شوند.

3- ديگر ادله مورد استفاده دوستان براي تداوم بخشيدن به عمر اين قانون نيز، يكي از يكي متزلزل تر هستند. وحشتناك ترين موضع گيري ممكن از آن آيت اللهي است؛ رييس هيات فوتبال استان فارس كه در پروسه جابه جايي قدرت از اصفهان به شيراز، نايب رييس اول فدراسيون فوتبال شده: «تا به حال سابقه نداشته ما دروازه بان لژيونر داشته باشيم، اما بعد از اين قانون، حقيقي به روسيه رفت و براي لك هم پيشنهاد خارجي آمد!» در چنين مجموعه سردرگمي، هيچ چيز عجيبي نيست كه آقاي نايب ريس ماجراي حضور نكيسا در يونان را به ياد نياورد، اما اين يكي واقعا شگفت انگيز است كه او به پيشنهاد تاييد نشده بشيكتاش به حامد لك استناد مي كند، اما از ماجراي تمايل تاريخي منچستريونايتد براي استخدام مرحوم حجازي اطلاع ندارد! آيا سال 58 هم چنين قوانين خنده داري وجود داشت كه سنگربان تيم ملي ايران به مرز يكي از بزرگ ترين باشگاه هاي جهان رسيد؟ كساني كه امروز از تربيت نسل جديد گلرها حرف مي زنند و ستاره شدن فنايي ها و نكيساها و طباطبايي ها و رشيدي ها در رقابت تنگاتنگ با امثال عابدزاده و بروند و حجازي را از ياد مي برند، مي توانند نيم نگاهي به آشفته بازاري بيندازند كه وضع اين قانون در فوتبال ايران به وجود آورد. گلري مثل رحمتي همه سقف دستمزدها را شكست و حتي اين اختيار را پيدا كرد كه ذخيره اش را هم خودش انتخاب كند، دروازه باني مثل محمد محمدي با وجود نرخ نجومي اش، با شرط عدم حضورش روي چمن مصنوعي عملا دست به استثمار داماش گيلان زد و يكي مثل ميثاق معمارزاده هم چوب حراج به آبرو و اعتبار يكي از محبوب ترين تيم هاي ايران كوبيد. آيا واقعا امكان آن وجود ندارد كه با صرف سرسوزني درايت و دورانديشي، اين بساط خنده دار و زيان بار جمع شود؟

4- حمايت واقعي از كار و سرمايه ايراني زماني پديد مي آيد كه برخي از مديران بي كفايت و ناكارآمد ، جاي خودشان را به نيروهاي مفيد بدهند. صحبت در مورد آناني است كه با يك پلك به هم زدن، تيم ملي را از جام جهاني و جام ملت هاي آسيا اوت كردند، تيم المپيك را به خاك سياه نشاندند و 60 هزار دلار خرج بازي با موريتاني - تيم 202 جهان – مي كنند!