بردن به قیمت عقب‌نشینی از فلسفه همیشگی

یحیی گل‌محمدی و حمید مطهری مربیان ایده‌آلیستی هستند. آنها عاشق فلسفه پپ گواردیولا بوده و دوست دارند تیم‌شان همواره هر رقیبی را تحت فشار بگذارد و دست بالا را داشته باشد. آنها دوست دارند با بازی مالکانه و انواع و اقسام کارهای ترکیبی با فوتبالی ‌تر و تمیز حریف را زیر منگنه بگذارند و فوتبال تیم خود را به حریف دیکته کنند. یحیی و مطهری هیچ‌وقت از فلسفه خود عقب‌نشینی نکرده‌اند و حتی در روزهایی که تیم‌شان برده و اشکالات فنی وجود داشته آنچه باعث آزرگی خاطرشان می‌شود فاصله فوتبال ارائه شده تا همان کیفیتی است که آنها مد نظر دارند. از این جهت بعد از هر بازی حتی در روزهای برد این دو مربی سعی دارند با اضافه کردن نکات تازه به تیم خود تیم تحت اختیارشان را به آنچه دوست دارند و در نظر دارند نزدیک کنند.

ماجرای دربی اما انگار متفاوت است بخصوص که این بار دربی حکم یک فینال را پیدا کرده و اصلاً شبیه مسابقه‌ای در طول یک بازه زمانی سی هفته‌ای نیست. دربی پیش‌رو قطعاً یک مسابقه تعیین‌کننده است و برد و باخت هر کدام از دو تیم می‌تواند روی ماجرای قهرمانی تأثیر مستقیم داشته باشد. از این جهت شاید کیفیت و بار فنی مد نظر مربیان پرسپولیس هم در این بازی با آنچه می‌پسندند فاصله داشته باشد و پرسپولیس مطابق با فلسفه مربیانش دنبال برد نباشد.

البته که یحیی و مطهری حتماً نقشه‌هایی برای ارائه همان فوتبال مالکانه همراه با کارهای ترکیبی در نظر دارند و شاخص‌های آن را در این بازی تقویت خواهند کرد اما سر آخر آنچه اهمیت دارد بردن است و کسی به چگونه بردن بخصوص در این بازی که وجه تاریخی دارد توجه نخواهد کرد.

فصل قبل و در بازی برگشت لیگ فشار زیادی روی کادر فنی پرسپولیس وجود داشت چرا که آنها در سه دربی قبل از آن برنده نشده بودند. از وقتی یحیی به پرسپولیس آمد یک مساوی جذاب 2-2 در لیگ نوزدهم، یک مساوی عجیب 2-2 دیگر در جام حذفی و شکست در ضربات پنالتی، یک مساوی عجیب دقیقه آخری دیگر با تیم محمود فکری در بازی برگشت لیگ نصیب سرخ‌ها شده بود. پرسپولیس در حالی دربی نیمه نهایی حذفی را باخته بود که تا لحظات آخر از حریف پیش بود و در مصاف با تیم فکری هم در حالی تن به تساوی داد که موقعیت‌های گل زیادی هدر داد و باز هم در لحظات آخر گل خورد. از این جهت در دربی برگشت فصل قبل هم یحیی و هم مطهری فقط دنبال پیروزی در آن مسابقه بزرگ بودند و از فلسفه خود کوتاه آمدند تا برد حاصل شود.

مشت‌های گره کرده یحیی بعد از آن مسابقه حاکی از فشار سنگینی بود که از شانه‌های او برداشته شد چرا که دیگر هیچ‌کس با رکوردهای منفی و نبردن‌های او در دربی‌هایی که سرمربی پرسپولیس بوده کاری نداشت. البته پرسپولیس در آن مسابقه نمایش ضعیفی ارائه نداد اما بموقع حمله کرد و بموقع درصدد کنترل بازی برآمد و سر آخر با یک نمایش منطقی پیروز شد.

یحیی و کادرش بعد از آن برد در دربی بعدی دوباره اسیر پنالتی‌های جام حذفی شدند و بازی را باختند و در بازی رفت به سبب شرایط آن مقطع لیگ مثل تیم حریف نمایش منفعلانه و بی‌روحی ارائه داده و تن به تساوی دادند تا دوباره به خاطر فاصله گرفتن از پیروزی در دربی‌ها تحت فشار باشند. از سوی دیگر عقب افتادن شش امتیازی در جدول و تعقیب صدرنشین این فشار را مضاعف خواهد کرد و پرسپولیس خیلی بیشتر از حریف به پیروزی نیاز دارد و اینجاست که بحث کمرنگ شدن فلسفه دوباره مطرح می‌شود.

گل‌محمدی و مطهری خوب می‌دانند که از دست دادن امتیاز در این دربی تا حدود زیادی شانس قهرمانی را از کف خواهد پراند و شکست مساوی است با تمام شدن ماجرای دبل هت‌تریک، پس همه زورشان را خواهند زد تا از این میدان دست پر بیرون بیایند. حالا برای رقم زدن این اتفاق آنها ضمن پایبندی به فلسفه خود و راه‌های خلق موقعیت و رسیدن به گل، در صورت پیش افتادن حتماً رو به بازی کنترلی و شاید حتی چرک بیاورند و ابایی هم نخواهند داشت که تصمیمات‌شان برای حفظ پیروزی زیر سؤال برود چرا که اینجا «بردن» به «چگونه بردن» ارجحیت پیدا کرده و سه روز بعد از دربی هیچ‌کس یادش نخواهد آمد که پرسپولیس چطور برد یا استقلال چگونه باخت.