برگه امتحاني افندي را از زير دستش نكشيم

1) مصطفي دنيزلي با باخت شروع كرد. اين بدترين اتفاقي بود كه مي توانست بعد از آن همه شور و اشتياق اوليه رخ بدهد و موازي با اندوه پرسپوليس ي ها، لابد خيلي هاي ديگر را خوشنود كند؛ از محمد مايلي كهن كه حالا دست كم يك هفته ديگر فرصت دارد به حضور ماه عسل گونه (!) افندي در تهران بتازد، تا امير قلعه نويي كه دوباره خواهد توانست دنيزلي و امثال او را به زير سقف كاذب قرارداد دعوت كند و جبهه اي تازه عليه اجنبي هاي موبور و چشم آبي بگيرد. پرسپوليس دنيزلي زانو زد، بد بازي كرد و اتفاقا با دو گل اختلاف هم باخت. شايد همين اندازه نيز كافي باشد تا 11 روز بعد از حضور او در كشورمان، غريزه «زود داوري» ايراني ما تحريك شود و شروع كنيم به مرثيه سرايي در مورد عمليات نجات غيرممكن آقامصطفي در تهران؛ آنچه در همين 48 ساعت گذشته هم زمزمه هايي در موردش به گوش رسيد. پيش تر كارلوس كرش پرتغالي بعد از روبه رو شدن با غرولند منتقدان به خاطر پيروزي كمرنگ در برابر ماداگاسكار، از آنها خواسته بود به بازار بروند و براي خودشان «صبر» بخرند. او بي گمان اما نمي توانست تصور كند حلقه محاصره معترضان عجول گرد همتاي ترك تبار او حتي خيلي زودتر تشكيل شود و دنيزلي به خاطر باخت بيرون از خانه در اولين تجربه اش و در غياب ستاره و كاپيتانش، گوشه رينگ برود. اين اتفاق حالا رخ داده؛ آن هم در شرايطي كه به نظر مي رسد براي حكم صادر كردن در مورد فرجام دنيزلي در پرسپوليس ، هنوز به شكل بي شرمانه اي زود است.

2) امروز مي توان مثل زردترين نوع ژورناليسم ورزشي، پايان دادن دنيزلي به ناهار خوران دسته جمعي بازيكنان را كه براي افزايش شناخت مربي از تيم به طور موقت ترتيب داده شده بود، نشانه اي از عقب نشيني افندي بعد از باخت در انزلي دانست و آن را به شايعه بي پايه مشاجره دنيزلي با كريمي ربط داد. امروز مي توان با عجيب ترين منطق ممكن، دنيزلي و استيلي را با دو دنياي كاملا متفاوت، همسان پنداشت و فرصت خواهي پنج هفته اي مصطفي پاشا از هواداران را از جنس زمان خريدن هاي حميد براي ديرتر رفتن دانست. امروز مي توان مثل گزارشگر ضعيف انزلي، به بهانه لب خط نيامدن دنيزلي فرصت را براي تاختن به مربي تركيه اي مساعد ديد و او و تيمش را به رگبار متلك هاي جانبدارانه و بي مزه بست. اما راه ديگر، صبور بودن و برخورد حرفه اي داشتن است. وقتي پنج سال پيش روبرت ساهاي چك تبار به پرسپوليس پيوست، اتفاقا اولين حضورش در زمين مقارن شد با مسابقه با ملوان و دست بر قضا همين آقاي گزارشگر، 90 دقيقه تمام به دلايل واهي به تمسخر اين بازيكن پرداخت تا نشان بدهد به سهم خودش، نماينده خوبي براي خوي پيش داوري ايرانيان است. با اين وجود زياد طول نكشيد تا معلوم شود ساها، يكي از ممتازترين بازيكنان خارجي ليگ حرفه اي ايران بوده است كه در ليگ ششم، در منطقه چپ خط دفاعي قرمزها خوش درخشيد. «روزگار» اما، انگار معلم خوبي براي ما نيست و شايد به همين خاطر است كه سعي مي كنيم حتي فريادهاي تمسخرآميز هواداران ملوان را هم به پرسپوليس ي ها نسبت بدهيم تا شايد اوضاع كمي بحراني تر شود!

3) اگر واقعا دلمان براي فوتبال ايران مي تپد، بايد آرام تر باشيم و به دنيزلي و دوستانش زمان بدهيم. باور كنيم او كار بسيار سختي در اين تيم دارد. شايد افندي فكرش را هم نمي كرد در مقصد جديدش مجبور باشد روح و روان دروازه بان تيمش را از نو بسازد تا آن گل مضحك را نخورد، يا پيش پا افتاده ترين نكات حرفه اي را به پنالتي زن اول تيمش يادآوري كند تا او زدن آن ضربه حياتي را به بازيكني كه چند دقيقه است وارد زمين شده نسپارد، يا به ياد هاشميان فرنگ رفته بياورد لوس بازي هايي مثل اين دست و آن دست كردن بازوبند كاپيتاني مخصوص فوتبال آماتور ايران است يا از مديرعامل باشگاهش بخواهد در حالي كه هيچ بازيكني به تيم اضافه نشده، بيهوده لقب استرس زاي «كهكشاني ها» را به مجموعه ندهد. دنيزلي خيلي اعتماد به نفس دارد كه براي كاخ ساختن روي ويرانه هاي نااميدكننده اي كه از ديگران به ارث رسيده، فقط چند هفته زمان خواسته؛ اما اگر دل مان مي خواهد ما هم در به پيش رفتن حوزه اي كه دوستش داريم گامي برداريم، مي توانيم دست كم سكوت كنيم و متلك هاي زهرآگين و تحليل هاي ناشيانه مان را براي بعد نگه داريم. مصطفي دنيزلي پيش از اين بارها شايستگي هايش را نشان داده و به ويژه وقتي بشيكتاش را با كلي عقب افتادگي از صدر جدول، به شكلي معجزه آسا قهرمان اين كشور كرد، بار ديگر توانايي هاي غافلگيركننده اش را به رخ كشيد. او آزمونش را قبلا پس داده، پس لطفا تا انتهاي جلسه به او وقت بدهيم و اين بار برگه امتحاني اش را زودتر از موعد و فاتحانه از زير دستش بيرون نكشيم!

4) حدود يك دهه پيش تلويزيون دولتي ايران يك سريال فوتبالي ضعيف، اما پرطرفدار پخش مي كرد كه نقش اصلي اش را داريوش ارجمند برعهده داشت. در اين مجموعه نمايشي كه مي تواند بازتاب دهنده طرز تفكر و نوع برداشت برخي از ايرانيان از ورزش فوتبال باشد، ارجمند رل يك مربي فوتبال به نام «هادي خضوعي» را ايفا مي كرد كه مي توانست با چند دقيقه گفت وگو با هر گروهي از بازيكنان ، از يك تيم شكست خورده، به سرعت تيمي پيروز و سربلند بسازد. دنياي واقعي اما، با عالم قصه و افسانه و نمايش فرق دارد. كاش اين تفاوت ها را درك كنيم و بدانيم چند سال بعد، ديگر فرصتي براي به تركيه فرستادن مديرعامل و به ايران كشاندن سه باره دنيزلي وجود نخواهد داشت!