بزرگترین اشتباه کاشانی، انتخاب«علی دایی»بود!

با فوتبال می توان «جهنم» ساخت!

آقا ما بریدیم، کم آوردیم،اصلا تسلیمیم، تسلیم محض! از چند ساعت بعد از بازی پرسپولیس و الوحده که این یادداشت رو نوشتم تا همین امروز صبح دنبال رسانه ای بودم که حاضر به کار کردن اون باشه، اما نشد که نشد. یکی، دو جا هم که مطلب تا مرز کار شدن رفت، لحظات آخر به شکل مرموزی از صفحه اوت شد. همه اینها یعنی این که حاج حبیب کاشانی خیلی خیلی آدم خوبیه و اونقدر ماه و کاردرسته که هیچکس دلش نمیاد چیزی علیهش بنویسه. این موضوع اصلا هم ربطی به نفوذ گسترده این معلم ساده(!) و مثلا حضورش توی «هیات منصفه مطبوعات» نداره! ما هم سپر می اندازیم و تسلیم شرایط می شیم، اما ای کاش کاشانی و دیگرانی که چنین سرنوشتی دارن، بدونن که مهار صدای مخالف و منتقد و واداشتن همه به تمجید و تحسین، نه اینکه نشانه «قدرت» نیست، بلکه خود خود ضعف و ناتوانیه.

1 – تیم پرآوازه پرسپولیس تهران شامگاه سه شنبه با قبول شکستی دیگر در یک مسابقه تشریفاتی آسیایی، وداعی تلخ و حقارت بار را با مسابقات لیگ قهرمانان قاره تجربه کرد تا تیمی که دو سال پیش به عنوان تنها نماینده ایران موفق به صعود از گروه خودش شده بود، این بار در قعر جدول از لیگ قهرمانان کنار برود. با احتساب کابوس شکست برابر الوحده امارات، حالا علی دایی و شاگردانش کارنامه ننگین و فاجعه باری از خودشان به جا می گذارند که در آن، از رهگذر شش مسابقه، تنها کسب پنج امتیاز برای سرخپوشان به ثبت رسیده و البته تفاضل گل منفی پنج این تیم، به روشنی از قعرنشینی سزاوارانه آنها حکایت می کند. حالا قطعا با تردید بسیار کمتری می توان گزاره مشهور «علی دایی مربی بزرگی نیست» را تکرار کرد و به انبوه منتقدان این روزهای سرمربی پرسپولیس پیوست. بی گمان اعتراضات رنگارنگ کنونی، حق مسلم علی دایی است؛ هم او که روزگاری طولانی به بهانه توانایی هایش ستایش می شد و امروز باید به خاطر ناتوانی هایش مورد ملامت و شماتت قرار بگیرد. با این همه اما، عادت دیرینه کارشناسان و منتقدان ایرانی در سیبل کردن کادر فنی تیم های شکست خورده، هرگز نباید مانع از ملاحظه و بررسی نقش یک عنصر بسیار حیاتی و تاثیرگذار در مصایب این روزهای سرخپوشان شود. آری؛ از حبیب کاشانی حرف می زنیم، کسی که به ندرت می توان او را در قلب صحنه دید، اما بدون شک صحنه گردان اصلی پرسپولیس نگون بخت این ماه ها خود اوست؛ مردی پرنفوذ و مرموز که معمولا زبان ها جز به تحسینش و قلم ها جز به تمجیدش به چرخش در نمی آیند!

2- مسابقات لیگ قهرمانان آسیا، برای میلیونها هوادار پرسپولیس کهن و با عظمت، پایانی غمبار و اندوهناک داشت. شاید تلخ تر از رقم خوردن شکستی دیگر در کارنامه سیاه این فصل سرخ ها، رفتار تلویزیون دولتی کشورمان بود که در اتفاقی بی نظیر طی سال های اخیر، مسابقه رسمی آسیایی پرسپولیس را لایق پخش زنده ندانست و روی آنتن بردن نسخه ضبط شده بازی با الوحده را به صبح روز بعد موکول کرد! آهای پرسپولیس بزرگ؛ چه بر سرت آمده که حالا تلویزیون این مملکت، بازی تشریفاتی ذوب آهن را به نبرد حیثیتی تو برای دفاع از اعتبارت ترجیح می دهد؟ آیا «مرگ»، معنایی جز این می تواند داشته باشد؟ اما راستی این پرسپولیس را چه کسی کشت؟ وقتی سریال آبروریزی بین المللی سرخپوشان در ابوظبی به پایان رسید، پیش از هر چیز دیگری یاد سرپرست موقت این تیم افتادیم؛ هم او که دو هفته پیش در یک برنامه زنده تلویزیون ی، به عملکرد خودش در این فصل نمره اعجاب برانگیز «هجده و نیم» داد! حبیب کاشانی در حالی در منتهای خودشیفتگی و اعتماد به نفس قرار دارد که کارنامه مدیریتی امسال او، مملو از اشکالات جدی و اساسی است. شاید بزرگترین غلط دیکته کاشانی، شخص «علی دایی» باشد؛ مردی که بعد از ناکامی وحشتناک در تیم ملی، به اشتباه به جای کرانچار توانمند برای پرسپولیس انتخاب شد و عجبا که کاشانی حتی بعد از استعفای داوطلبانه دایی در آغاز نیم فصل دوم نیز این اشتباه بزرگش را اصلاح نکرد تا عملا با بازگرداندن وی به تیم، نقش مهمی در رقم خوردن یک فصل سیاه برای هواداران ایفا کند. این اما، تنها قصور حاج حبیب نیست. او حتی در اداره حواشی تیم نیز ناموفق بود و درست هر کجا که باید به معرکه می آمد و تاثیر مثبت نظارتی اش را می گذاشت، غیبت داشت. همین مساله هم بود که باعث شد هر اتفاق کوچکی در پرسپولیس لیگ دهم، به یک بحران بزرگ تبدیل شود؛ از داستان شیث رضایی تا بیانیه خواندن بوقچی ها روی سکوها و از ماجرای پیامک های مشکوک تا حمله به دایی در روزنامه ارگان باشگاه. راستی آقای کاشانی؛ شما واقعا در ازای این همه غلط، فقط یک و نیم نمره از خودتان کم کرده اید؟ جدا که معلم باانصاف و سخاوتمندی هستید!

3- مصاحبه تکان دهنده مجتبی شریفی در مورد چگونگی رانده شدنش از کمیته انضباطی و نقش مخربی که کاشانی در این زمینه ایفا کرد، یادمان آورد ردپای شاهکارهای آقای سرپرست موقت را غیر از حوزه مدیریتی و فنی، خیلی جاهای دیگر هم می شود به راحتی رصد کرد. شاید لطمه ای که در زمان زعامت کاشانی به اعتبار و اصالت پرسپولیس بزرگ وارد شد، در طول تمام تاریخ این باشگاه بی سابقه باشد. اندیشیدن تنها به بخشی از سیاهه حوادث تلخ پیرامون پرسپولیس طی این مدت می تواند کمک شایانی به درک عمق این فاجعه کند؛ وقوع انواع و اقسام درگیری های شدید درون تیمی در اردوهای برون مرزی، قربانی شدن و تحقیر شیث رضایی، طرد احمدرضا عابدزاده، رانده شدن کریم باقری، هو شدن علی کریمی، کتک خوردن علی دایی، به هم پريدن زشت محمد و آرفي روي نيمكت، عدم رعایت بازی جوانمردانه به شکلی بحث برانگیز و زننده، اقدام جدی و عملی برای تعطیلی و توقیف دو رسانه ورزشی، جنگ زشت مطبوعاتی با حسین هدایتی با نقش آفرینی پررنگ روزنامه رسمی باشگاه، به گریه انداختن عباس انصاری فر در سالن دوازده هزار نفری آزادی، تلاش غیر اخلاقی برای حذف رییس کمیته انضباطی ، ادعای واهی مبنی بر عدم مذاکره با بازیکنان مختلف در کافی شاپ و رستوران که دو روز بعد با انتشار تصاویری از ملاقات با هاشمیان در چنین مکان هایی رد شد و چندین و چند حادثه تلخ دیگر، فقط بخشی از عملکرد نامتعادل مدیریتی است که بیش از هر چیز دیگری ادعای اخلاق و فرهنگ داشته است. آقای کاشانی؛ آیا می توانید این حقایق را از تاریخ پاک کنید؟ اطمینان می دهیم که هرگز!

4- «با فوتبال می توان به بهشت رفت»؛ این همان ادعای معروفی بود که کاشانی در بدو ورودش به فوتبال مطرح کرد و به اتکای آن به شهرت مضاعف رسید. او اما، بعدها در «عمل» بخش دیگری از این تئوری را هم به اثبات رساند و نشان داد که با سوءمدیریت و عملکرد نامطلوب، می توان با همین فوتبال برای میلیون ها انسان، جهنم درست کرد؛ چیزی شبیه به اوضاع و احوال پرسپولیس امروز حاج حبیب که از جنبه های فنی و اخلاقی و فرهنگی و معرفتی، یک بازنده تمام عیار و شش دانگ بوده است، متاسفانه!