بعد از شوک لوکادیا: یحیی با یک مهاجم نوک

با ترک تهران از سوی لوکادیا به طور حتم ترکیب و شیوه بازی پرسپولیس در دربی دستخوش تغییر خواهد شد.

پیش از این زمزمه شده بود، پرسپولیس قصد دارد در دربی با شیوه 2-4-4 بازی کند. یعنی بازی با دو مهاجم کلاسیک و این بدین معنی بود که یحیی گل محمدی می خواهد، برای دربی ترس و احتیاط را کنار بگذارد و با کسب سه امتیاز این دیدار اختلاف با تیم رقیب را به 5 امتیاز برساند اما حالا او باید پرسپولیس را با یک مهاجم روانه میدان کند. سیستم بازی پرسپولیس هم به 1-3-2-4 تغییر خواهد کرد و سروش رفیعی به عنوان بازیکن پست 10 به ترکیب تیم بر می گردد.

یک مهاجم در نوک و دو مهاجم در کناره ها. این تشابه تیم های پرسپولیس و استقلال در دربی خواهد بود. استقلال اگر چه با شیوه 3-3-4 یا 3-2-1-4 بازی می کند اما همانند پرسپولیس یک بازیکن در نوک خط حمله خواهد داشت که این بازیکن امیر ارسلان مطهری است و دو بازیکن در کناره ها به عنوان وینگر. مهدی قایدی و محمد محبی. در نقطه مقابل هم پیش بینی می شود، شیخ دیاباته در صورت رهایی از بند مصدومیت نقش مهاجم نوک را بازی کند و سعید صادقی و مهدی ترابی هم در کناره ها به میدان بیایند.

*می خواهیم در این مقال به بررسی عملکرد مهاجمان و وینگرهای پرسپولیس بپردازیم. امیر ارسلان مطهری بر خلاف شیخ دیاباته اگر بازی کند، مهاجم پر جنب و جوشی است. او برای توپ گیری هم فعال است، به طوریکه در بازی دوستانه با نفت مسجد سلیمان با توپ گیری از خط دفاعی حریف گلزنی کرد. شیخ دیاباته به خاطر شرایط فیزیکی این خصوصیت را ندارد اما اگر در باکس صاحب توپ شود مهاجم چارچوب شناسی است و از کوچکترین فضا و روزنه ای برای ضربه زدن استفاده می کند. به خوبی می دانیم او اگر چه مهاجم بلند قامت است اما بیشتر روی توپ های زمینی گل می زند. در بازی با مس کرمان هم یک بار دیگر ثابت شد، این مهاجم قدر توپ هایی که در فضا برای او ارسال می شود به خوبی می داند. در صورتی که شیخ دیاباته در ترکیب تیم پرسپولیس قرار نگیرد، این نقش را مهدی عبدی بازی خواهد کرد. مهاجمی که به خوبی پشت فضای مدافعان حریف حرکت می کند. روی توپ هایی که از ضلع مخالف ارسال می شود، جایگیری خوبی دارد و جاهایی پیدایش می شود که خط دفاعی حریف تصوری از حضورش در آن نقطه ندارد.

*و اما بررسی وینگرها. محمد محبی در جناح راست. حسن محمد محبی این است که بارها و بارها در نقش سانتر فوروارد هم بازی کرده است و مسیر حرکتی که برای توپ گیری انتخاب می کند رسیدن به دروازه حریف و در نهایت گل است. قدرت بدنی بالا و دریبلینگ از محمد محبی یک بازیکن موفق ساخته است و به نوعی می شود از او به عنوان مهاجم مکمل یا مهاجم در سایه یاد کرد. اما سعید صادقی بیشتر یک هافبک خلاق است که در کنار به میدان می رود. بازیکنی که بازی ترکیبی را تکمیل می کند و دوست دارد به سمت داخل بازی کند تا بازی اش منجر به ایجاد موقعیت گل برای تیم شود. به واقع سعید صادقی بیشتر از شم گلزنی به دنبال ایجاد موقعیت برای هم تیمی هایش است. اگر چه یک وینگر کلاسیک به حساب نمی آید اما از سمت خود سانترهای خوبی به روی دروازه حریف ارسال می کند.

*مهدی ترابی و مهدی قایدی در پست وینگر چپ. دو بازیکنی که چپ پای کلاسیک نیستند. بهتر است از آنها به عنوان هافبک چپ یاد کنیم تا وینگر چپ. به طور مشترک هر دو بازیکن علاقه به توپ دارند و دوست دارند، صادر کننده پاس نهایی به خصوص به عمق باشند. دریبلینگ و شوت خصوصیت بازی این دو است با فیزیک های متفاوت. حرکت در عرض برای شوتزنی از هر دو این بازیکن دیده می شود و کمتر به کنار می روند تا توپ را روی دروازه ارسال کنند. تنها تفاوت این دو این است که مهدی ترابی به خط دفاعی بیشتر کمک می کند. به این خاطر که قدرت بدنی بیشتری نسبت به مهدی قایدی دارد.

*در فاز تهاجمی دو تیم استقلال و پرسپولیس یک فرق عمده دارند. پرسپولیس در منطقه پشتیبانی یک پلی میکر واقعی دارد. سروش رفیعی. بازیکنی که گاهی در حمله در خط سانتر فوروارد بازی می کند و موجب می شود تا شیوه بازی تیم به 2-4-4 تغییر کند. او پاس های خوبی به عمق می دهد و به موقع به حمله اضافه می شود تا اقدام به گلزنی کند. اما استقلال در منطقه پشتیبانی از دو هافبک بهره می برد که بیشتر تدافعی هستند تا تهاجمی. مهدی مهدی پور و آرش رضاوند. این یک حسن هم برای استقلال هم دارد. اینکه تیم بعد از – از دست دادن توپ در حمله سازمان دفاعی بهتری نسبت به حریف دارد و از سویی دیگر می تواند، برای استفاده از توپ های دوم برنامه ریزی کند. به خصوص که هر دو بازیکن شوتزنی هستند.

این ها مهره های سرنوشت ساز بازی هستند. اما در فوتبال این طور نیست که همواره مهاجمان و وینگرها گل بزنند. گاهی یک شوت از راه دور توسط یک هافبک منجر به گلزنی می شود. گاهی یک ضربه سر از سوی مدافع در ضربات ایستگاهی.