بلای المپیک گریبانگیر اورونوف

فشردگی مسابقات فوتبال به واسطه برنامه‌ریزی جدیدی که فیفا در نظر گرفته، باعث مصدومیت‌های متعدد بسیاری از بازیکنان در سراسر جهان شده است. این موضوع به خصوص برای بازیکنان با کیفیت بالا که در سنین جوانی توانایی بازی در تیم ملی امید و بزرگسالان را دارند، با خطر بیشتری حس می‌شود. این واقعیتی است که در مورد دو بازیکن برجسته ایرانی و ازبک، یاسین سلمانی و اورونوف، به وضوح مشهود است.

یکی از عمده دلایل اصلی مصدومیت‌های مکرر اورونوف را می‌توان شرکت او در بازی‌های المپیک پاریس دانست چرا که وی بعد از اتمام لیگ، بدون هیچ استراحتی به کشور خود بازگشت تا در اردوی آماده‌سازی تیم ملی ازبکستان شرکت کند. اوستون که در طول سال برای تیم ملی بزرگسالان ازبکستان نیز بازی می‌کرد، یک سال پرفشار فوتبالی را پشت سر گذاشت.

سرنوشت اوستون اورونوف را می‌توان بسیار مشابه پدری دانست، این بازیکن نیز در جریان مسابقات المپیک 2020 توکیو در حالی که یک سال فوتبالی فشرده را پشت سر می‌گذاشت، در بارسا دچار مصدومیتی شدید شد که به طور کلی سرنوشت فوتبالی او را تغییر داد.

اتحادیه بازیکنان حرفه‌ای فوتبال، موسوم به FIFPro در همان زمان هشدار داد این تعداد مسابقه برای پدری بسیار زیاد است و او نیاز به زمان استراحت کامل و مناسب دارد اما با این حال هافبک جوان بارسلونا در بازگشت از ژاپن در نخستین مسابقه تیم در فصل جدید لالیگا به عنوان بازیکن اصلی به میدان رفت. تنها ۲ هفته از آغاز فصل جدید گذشته بود که پدری نخستین مصدومیت دوران حرفه‌ای خود را تجربه کرد و این تازه آغاز ناراحتی‌های جسمانی پشت‌سرهم ملی‌پوش اسپانیا به شمار می‌رفت. مصدومیت‌های مختلف در عضلات گوناگون هر ۲ پا بارها نوار دوره حضور او در زمین فوتبال را قطعه‌قطعه کرد.

این سرنوشت در المپیک امسال برای وینگر پرسپولیس تکرار شده و باعث شده تا در حساس‌ترین روز‌های تقویم بازی‌های پرسپولیس، وینگر ازبک در دسترس این تیم نباشد. حضور در مسابقات المپیک نه‌تنها زمان کافی برای استراحت و ریکاوری او را کاهش داد، بلکه فشار زیادی به او وارد کرد. در نهایت، او در طول مسابقات المپیک بشدت مصدوم شد و به ایران برگشت. این موضوع نه تنها به مصدومیت او منجر شد بلکه کل تایم بدنسازی پیش فصل او را نیز به هدر داد.

اتفاق مشابهی که در فصل قبل گریبانگیر یاسین سلمانی هم شد و او نیز به سبب فشردگی و تعدد مسابقات، در اوج آمادگی از حضور در ترکیب تیم محروم شد.

در اینجا این سؤال مطرح می‌شود که آیا مدیریت باشگاه‌ها باید در این‌گونه موارد بر تصمیمات بازیکنان کنترل بیشتری داشته باشند؟

نکته قابل توجه اینکه در هر دو مورد، باشگاه و مدیریت آنها اختیار داشتند که با حضور این بازیکنان در اردوهای ملی مخالفت کرده و از بروز این مشکلات جلوگیری کنند اما این اتفاق رخ نداد. روشن است که سیاست‌گذاری‌های صحیح و به‌جا می‌تواند تأثیر بسزایی در کاهش مصدومیت‌ها و حفظ توانایی‌های بازیکنان داشته باشد.

به نظر می‌رسد فشردگی بیش از حد و البته امکان بازی در دو رده سنی بیشتر از اینکه کمک حال یاسین سلمانی و اورونوف باشد، برای آنها به دردسر عظیمی تبدیل شده که می‌تواند در آینده فوتبال آنها تأثیرات بسیار منفی داشته باشد.