بنجامين، آخرين «مين» جنگ با عراق / یک گردان تنهایی!

با قبول شكست برابر عراق، تيم ملي ايران از جام ملت هاي آسيا حذف شد تا حسرت قهرماني در اين جام، 43 ساله و حسرت حضور در نيمه نهايي چنين تورنمنتي 15 ساله شود. اگر چه باخت هميشه غم انگيز و دوست نداشتني است، اما بي گمان قبول شكست با مختصات آنچه مقابل عراق رخ داد، بسيار دشوارتر به حساب مي آيد. اتفاق ساده اي نيست اينكه خنجر را نه از لشكر دشمن، كه از مدعي عدالت و مرد اول ميدان بخوري. ظهر اين جمعه سياه، درست وقتي بعد از گل سردار همه چيز روي روال افتاده بود و تيم مان را در يك قدمي نيمه نهايي مي ديديم، داور استراليايي وارد شد و سناريو را عوض كرد. اين طنز تلخ تاريخ است؛ 11 سال پيش در نيمه نهايي جام ملت هاي آسيا ستار زارع با دست به سينه بازيكن چين زد و اخراج شد. اين بار هم اما با اينكه بازيكن عراق با دست به سينه پولادي كوبيده بود، باز يار ما اخراج شد! معلوم نيست چرا هر بار قرار است عراق به ما حمله كند، كمك خارجي دارد. اين بار هم نوبت ويليامز بود كه با سوتش سوت از سر ملت ايران بلند كند. بنجامين انگار تنها «مين» خنثي نشده جنگ ايران و عراق بود...

حالا لابد دل خيلي ها خنك شده است؛ آنهايي كه نشستند و لحظه ها را شمردند تا يك روز يك جا پاي بچه هاي كي روش بلغزد و زمين خوردن آنها را سوژه كنند. اگر در مقدماتي جام جهاني نشد، اگر در مرحله نهايي جام جهاني نشد، اگر در گروهي جام ملت ها نشد، بالاخره اينجا در حذفي جام ملت ها نوبتش رسيد، نوبت انتقام گرفتن و بار غم سبك كردن! براي آنهايي كه ديروز گير داده بودند چرا تيم ملي ايران از ادين ژكو و ليونل مسي گل خورده، امروز راحت ترين كار دنياست كه چهار تا لقب به عراق بدهند و باخت جلوي اين تيم را فاجعه قملداد كنند. عراق هفت سال پيش در اوج جنگ از سد كره و عربستان گذشت و قهرمان آسيا شد، اما حالا پيله كرده اند به اينكه چرا چنين حريف «جنگ زده اي» به كمك بي وجدان ترين مرد استراليا بر ايران غلبه كرده است. از اين دوستان البته انتظار ديگري هم نمي رفت؛ سرچ كنيد و ببينيد كه قبل از شروع مسابقات گفته بودند حتي اگر تيم ايران قهرمان هم شود، حاصل غيرت ايراني بازيكنان است و كي روش نقشي در آن نخواهد داشت. با چنين قاضياني، چه بهتر كه اصلا دادگاه نرويم!

مدت هاست كه كارلوس كي روش به بهره برداري از شانس و اشتباهات داوري متهم مي شود، اما حالا مي شود انصاف به خرج داد و به راحتي ديد كه اين هر دو فاكتور روي تلخ و ترش شان را به مربي پرتغالي نشان داد ه اند. از آن زمان كه داور گل سالم مان مقابل ازبكستان در بازي برگشت را خورد تا روزي كه پنالتي مان جلوي آرژانتين را ناديده گرفتند تا همين حالا كه ويليامز تيم مان را به سلابه كشيد، از همان روزي كه توپ شجاعي به تير بوسني خورد تا حالا كه چارچوب دروازه، پنالتي عراقي ها را به تور چسباند و پنالتي ما را به زمين برگرداند... كاش حالا هم به زبان بياييد و بگوييد كه او هر چه باشد، حداقل «لوك» نيست!

اينكه تيم كي روش خوب بود يا نه، بحث ديگري است. با اين همه اما، تيم ملي ايران در اين تورنمنت نقاط روشني داشت كه نديدن شان با تيره ترين عينك هاي دنيا هم غيرممكن است. ما امروز وريا غفوري و وحید اميري را ديديم كه حالا حالاها چپ و راست تيم ملي را تضمين خواهند كرد، پورعلي گنجي را ديديم كه سيدجلال آينده است و البته سردار را كه سرآمد خوب ها بود. دوست داشتيم اين بچه ها با يك جام اعلام وجود كنند، اما خب نشد. اين ذات فوتبال است. گاهي نمي شود كه نمي شود.